Pascal Kerkhove: “Hoe maken we van de onzekerheid een nieuwe vriend? We moeten onszelf heruitvinden. Of is het mogen?”

Goeiemorgen,

Als iemand jou een vraag stelt, dan geef je een antwoord. Het is één van de vele levenslessen die ik als kind van mijn ouders meekreeg én als volwassene nooit wil vergeten. Er werd mij niet opgelegd wat ik moest antwoorden of welke regels ik daarbij moest volgen, wel dat ik het moest doen. Altijd, ook bij moeilijke vragen of negatieve bedenkingen. De boodschap kreeg ook een naam: elementaire beleefdheid.

Als iemand jou iets laat zien, bekijk het dan minimaal ook één keer van een andere kant. Dat is dan weer één van de levenslessen die wij als ouders meegaven aan onze twee dochters en zoon. Wij vertelden hen niet of die andere kijk van links, rechts, onder of boven moest komen, zolang hij er maar was. Altijd, ook al lijkt wat je eerst ziet vaak juist en mooi. We gaven de boodschap ook een naam: kritisch denken.

Mijn eerste kleindochter is amper vier, dus ik weet nog niet welke boodschap haar papa en mama meegeven bij het gebruik van ogen, oren of mond. Vaak vraag ik me wel eens af wat ik haar als opa allemaal wil of zal vertellen tot ook zij op haar beurt opnieuw doorgever wordt. Een naam heeft die boodschap nog niet, dus durf ik te hopen op een fijne mix van klankbord en inspiratie.

Mag ik mij als gevolg van dit geformuleerde belang van elementaire beleefdheid ook even excuseren bij een aantal lezers van deze wekelijkse Goeiemorgen. De voorbije maand ben ik achterop geraakt met het beantwoorden van jullie vele reacties. Belofte maakt schuld: er volgt nog een antwoord. Met meer dan duizend zijn jullie intussen die mij het afgelopen anderhalf jaar spontaan lieten weten van deze column te houden, of niet. Jullie woorden op zondag raken mij nog meer dan mijn zondagse woorden jullie beroeren. Soms houden ze mij nederig, veel vaker maken ze mij trots. Enkele keren al overviel mij de vraag om deze wekelijkse gedachten te bundelen in boekvorm. Er zijn al meer dan genoeg boeken, dus hield ik die vraag altijd af. Tot nu, alleen koppige steenezels veranderen nooit van gedacht. Goed nieuws dus voor velen onder jullie: in de tweede helft van december ligt er een boek in de winkel (info hierover volgt de komende weken nog in De Zondag) met een selectie van mijn 50 favoriete columns.

Kiezen is altijd een beetje verliezen, dus doe ik bij die selectie graag een beroep op jullie. Sommigen lieten mij weten dat een column werd uitgeknipt en aan het prikbord tegen de ijskast hangt. Anderen vertelden mij hoe een bepaalde gedachte de basis vormde voor een goed gesprek thuis aan tafel of met vrienden. Soms brachten de woorden troost, dan weer een beetje vreugde, een sprankel hoop of een vleugje perspectief. Een papa vertelde mij hoe hij een column meermaals had afgeprint en in briefvorm aan zijn kinderen had opgestuurd. Het zijn slechts enkele van de vele ronduit fantastische reacties, waarvoor heel veel dank. Daarom deze vraag: herinnert u zich een column die om een of andere reden voor u bijzonder was en ziet u die graag opgenomen in dat boek, laat het mij graag snel weten. Heeft u een idee voor een toepasselijke titel, ik verneem het graag.

Het boek zal er zijn in de aanloop naar Kerstmis. Een periode waarin het vaak donker is, maar de dag en het bijbehorende licht vanaf de zonnewende weer tijd winnen op de nacht. We vieren dan Kerstmis, het feest waar we vandaag met velen hard naar uitkijken maar nog niet weten hoe we het morgen kunnen vieren. Het is slechts één van de vele omwentelingen in ons coronaleven. Wat vroeger zeker was, is het vandaag niet meer. Hoe maken we van die groeiende onzekerheid een nieuwe vriend? We moeten onszelf op veel vlakken heruitvinden. Of is het mogen?

Ik zoek daarin mijn weg als man, vader, vriend, collega of opa. En ook die boodschap heeft een naam: merci.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be