Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Te veel van onze ouders of grootouders stierven door corona, laten we hen nu beter beschermen tegen de oprukkende eenzaamheid.”

Goeiemorgen,

Ik hou van mijn vrouw en zij van mij, we hebben geluk. En ik hoop van jou hetzelfde.

Ik hou van mijn kinderen en zij van mij, wat een geluk. En ik hoop van jou hetzelfde.

Ik hou van mijn mama, mijn kleindochter, familie, vrienden en zij van mij. Nog meer geluk. En ik hoop van jou hetzelfde.

Ik hou van sport en mag er naar kijken, ik hou van een boek en mag het lezen, ik hou van muziek en kan die beluisteren, ik hou van een lekkere maaltijd en kan die eten, ik hou van een goed glas en mag dat drinken, ik hou van reizen en kan dat doen, ik hou van mijn werk en mag het doen, ik hou van veel collega’s en kan met hen werken…

Veel van dit alles moet anders, maar het mag en kan. Mijn bubbel is te klein om iedereen te omarmen van wie ik hou. Ik weet dus voor wie en wat ik niet coronamoe mag worden. Ik mag dat virus haten en nogal wat overheidsmaatregelen onduidelijk of disproportioneel vinden, maar ik moet blijven doen wat ik zelf kan doen: afstand houden, handen wassen en vooral mijn gezond verstand gebruiken. Ik zie en hoor ook veel meer mensen met dat gezond verstand dan radio, tv en veel kranten mij doen geloven. Er is meer nuance dan tegenstelling. Er zijn meer praters dan vechters. Er is meer zacht debat dan hard geroep. Thuis, op het werk, op restaurant, bij de vrienden… De wil om dit samen aan te pakken, is niet weg. Ze raakt alleen wat ondergesneeuwd in de kakofonie van opgevoerde roepers van het eigen gelijk en – godbetert – de groeiende onzin van allerlei complottheorieën.

Beste lezer van De Zondag, er is maar één weg om hier uit te geraken en dat is samen. Er is maar één weg om nadien de enorme schade te herstellen en dat is samen. We zijn met veel, dat is bekend. We zijn met genoeg om gehoord en gezien te worden. Als je dat goed vindt, laat ik met graagte het gezaag, geklaag en doemdenken aan de anderen. Wij kijken wie en waar we kunnen helpen. En we doen het. We bouwen weer op wat dreigt plat te gaan en bekijken het leven niet alleen vanuit de eigen navel. We gaan vooruit. Niet omdat iemand het ons vraagt of oplegt, wel omdat we het willen. Omdat we koesteren wat we hadden en dat opnieuw willen bereiken. En vooral, omdat we het kunnen.

Uit nogal wat hoeken komen intussen allerlei noodkreten, de ene al meer terecht dan de andere. Ik breek graag een lans voor zij die we niet of nauwelijks horen, onze ouderen. Ze vragen geen geld, ze vragen hun leven. Ze vragen hun welzijn, op maat van het individu. Een complexe vraag, heel zwaar en ongetwijfeld ook even duur als bijzonder moeilijk, maar levensnoodzakelijk. De oude man of vrouw in het rusthuis die liever sterft na het knuffelen van een kleinkind dan te leven in dit soort eenzaamheid, moét gehoord worden. Hoe moeilijk ook dit laveren tussen angst voor algemene gezondheid en begrip voor individueel welzijn, dit debat schreeuwt om meer dan generieke maatregelen. De sociale sector verdient daarbij alle steun. Te veel van onze ouders of grootouders stierven door corona, laten we hen in deze tweede golf beter beschermen tegen de oprukkende en dodelijke eenzaamheid.

Ik werd deze ochtend wakker met de zachte stem van mijn kleindochter op de achtergrond. Opa, opa……, even later zat ze schalks en speels bij ons in bed. Op de middag drink ik koffie bij mijn mama en praten we de week weer rond. Geen nood aan externe motivatie: ik word nooit coronamoe.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be