Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Ik blijf bewust kiezen om meer te genieten van de zon dan te klagen over de regen”

Goeiemorgen,

Het was slechts een foto in de krant, precies een jaar geleden: een oudere man lag languit op de grond in een winkelstraat. Roerloos en in het zwart gekleed. Zijn armen lagen netjes naast het lichaam, zijn voeten keken naar buiten en alleen de linkerhand was ontbloot. De man was overleden aan een vreemd virus, zo stond bij dat beeld nog te lezen. Naast hem knielde een andere man in een wit onderzoekerspak, zoals wij dat toen kenden uit films en berichtgeving over dodelijke pandemieën in Azië of Afrika. In ons hoofd was het fictie of verre realiteit, dus altijd op veilige afstand. Op 23 januari 2020 leek het niet anders. De man lag dood in de straten van de Chinese stad Wuhan, 8667 kilometer verwijderd van Brussel. We keken met afschuw en ongeloof naar wat we zagen, we luisterden naar vreselijke verhalen van mensen die op straat doodvielen als gevolg van dat nieuwe dodelijke virus en we leefden verder. Wuhan was Brussel niet, wij waren het veilige westen.

Een vergissing van formaat.

Eén jaar en twee miljoen doden later lijken ze in Wuhan opnieuw samen vrijuit te dansen op het leven, wij blijven gedwongen tot die dans met onszelf of die ene knuffelpartner. Het is niet anders, COVID-19 beheerst ook in 2021 ons leven. Of met de drie wijze woorden van de al even wijze minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke: testen, isoleren en vaccineren. Daartussen laveren we noodgedwongen met ons leven, privé en professioneel. Het is hard voor wie minder mag leven dan voluit, maar bij gevaar is de handrem wel vaker van groter nut dan het gaspedaal. Het is keihard voor wie niet mag werken, maar nergens ter wereld is de overheidssteun zo stevig en goed geregeld als bij ons. Het is vooral nog harder voor wie door het virus wordt getroffen en vrienden of familie verliest.

COVID-19 bijt ons, treft ons, irriteert en beperkt ons.

COVID-19 dwingt ons te leven met angst om zelf ziek te worden of een ander ziek te maken.

Het valt ons zwaar, want zo dichtbij. We kennen intussen allemaal wel iemand die direct of indirect is geraakt. En meer dan ooit is duidelijk dat we hier alleen samen uit geraken. Voor elke regel geldt een uitzondering, maar laat ons die even niet opzoeken. Voor elke fout is een schuldige, maar laat ons ook die even niet per se opzoeken en brandmerken. Alles wat we vandaag niet mogen, brengt ons dichter bij het volle leven van morgen. Elke dag sterven mensen, elke dag worden nieuwe mensen geboren.

Ik ben de voorbije week voor de tweede keer opa geworden. Het wonderbaarlijke gevoel van zoveel kwetsbare schoonheid in mijn armen te voelen, mocht ik deze keer nog niet ervaren. COVID-19 laat dat niet toe, inderdaad en alweer. Het ziekenhuis is zo dichtbij en zo veraf. Toch blijf ik graag en bewust kiezen om meer te genieten van de zon dan te klagen over de regen. Ik zie elke dag een foto of video van een prachtig nieuw meisje.

Ook vandaag, op 23 januari 2021, kijk ik naar een foto. Ze ligt languit in de zetel, in het wit gekleed en met haar armpjes geplooid ongedwongen langs haar schouders. Probeer ik hetzelfde, dan eindig ik bij de kinesist. Haar ogen zijn toe, ze slaapt. Ze kent enkel onschuld en de liefde van haar mama en papa. Een mooi en warm klein leven, klaar voor zoveel meer. En zonder COVID-19. Voor haar, en wie ik nog liefheb, leef ik vandaag graag wat minder.

Maak er een fijne zondag van.
Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be