Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Wie altijd praat, verliest het vermogen om te luisteren”

Goeiemorgen,

Het was identiek voorpaginanieuws in twee grote weekendkranten: ‘Virologen gaan in zwijgstaking’. Mooi zo, dacht ik spontaan. Niet die voorpagina’s, dat zijn mijn zaken niet, wel die beslissing. Bizar ook, want zwijgen moet je niet afdwingen via een staking, je kan het gewoon doen. Je hoeft dat niet aan te kondigen, laat staan te verantwoorden of uit te leggen. Je kan het beslissen en er daarna volop van genieten, net als wij…. Zwijgen is een basisrecht, een keuze én stilaan een bedreigde vorm van genot. Dit stormachtig eerste herfstweekend biedt Erika Vlieghe, Pierre Van Damme, Marc Van Ranst en hun collega’s alvast veel moois om te horen. Het kletteren van de gutsende regen, het geruis van buigende bomen, het omslaan van een gelezen blad, de winnende woorden van Wout van Aert of de wisselende klanken van de echte Vivaldi.

Mag ik hopen dat zij ervan genieten en mag ik vooral wensen dat velen hun voorbeeld volgen? Wie altijd praat, verliest het vermogen om te luisteren. En wie nooit luistert, hoort alleen nog zichzelf. In het almaar bitsiger coronadebat vergissen virologen, andere Celeval-wetenschappers, politici, belangenverdedigers allerlei, opiniemakers en journalisten zich overigens twee keer: ze kiezen de foute tegenstander en overschatten schromelijk het belang van het eigen grote gelijk. Bij de aanpak van het oprukkende corona roepen we luid om eenheid van commando, maar we betwisten elkaar iedere letter, elk woord of elke gedachte. Mocht corona als tegenstander kunnen spreken, hij zweeg. Mocht hij kunnen lachen, hij deed het in zijn vuistje. Verrast en dankbaar voor zoveel versplinterde weerstand onder zijn enige tegenstander, wij.

Meer dan zeven maanden al dringt dat virus steeds meer en dieper binnen in ons persoonlijk en professioneel leven. Lastig. Vervelend. Bedreigend. Verscheurend. Vermoeiend. Verwoestend. Mijn leven is kleiner en beperkter dan voorheen, omgekeerd evenredig met de groeiende nederigheid en bijbehorend besef van de essentie. Ik heb een echtgenote, drie kinderen, een kleindochter, enkele goeie vrienden, veel fijne kennissen en collega’s. Vanaf dag één ken ik mijn rol in de collectieve aanpak van corona en zo mogelijk nog meer dan toen, weet ik vandaag waarom ik doe wat ik doe. Het is en blijft mijn overtuiging dat velen onder ons dat ook weten en doen, ongeacht het voortdurende geruzie over gekleurde barometers, al dan niet versoepelingen of verdwenen bubbels. Elke wel of niet genomen maatregel is vandaag een binnenweg naar alweer een volgende ruzie. In de achtergrond blinkt de perfecte illusie van een oplossing die iedereen bejubelt. Het is… een illusie. Een samenleving waarin iedereen ogenschijnlijk alle regels volgt, bestaat alleen bij gratie van angst en terreur. Het is gelukkig niet de onze.

Het was een identieke advertentie in diezelfde weekendkranten: ‘Respecteer de zes gouden regels om de risico’s te beperken’. Goed zo, dacht ik spontaan. Was je handen, hou afstand, beperk je nauwe contacten, volg de regels over bijeenkomsten, doe je activiteiten liefst buiten en bescherm kwetsbare mensen. Heb jij daar al dat gekakel en geruzie voor nodig? Ik niet. Ik doe dat gewoon, jij toch ook?

En ik hoop van harte dat Wout Van Aert vandaag wereldkampioen wordt.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be