Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Het is nooit te laat om een betere man of vrouw te zijn. En dan maakt het leven plots pijnlijk duidelijk dat je best nooit tijd verliest”

Goeiemorgen,

Soms zit een openingszin dagen in mijn hoofd en haalt ze het uiteindelijk toch niet. Deze had er kunnen staan: het is nooit te laat om een betere man of vrouw te zijn, een betere papa of mama, vriend of vriendin, zoon of dochter, oma of opa… En dan rinkelt plots de telefoon, dit keer vroeg in de ochtend op de laatste dag van het jaar. Weer dat aankondigende geluid, niet anders dan normaal en toch voel je dat het anders is. Je weet wat je nog niet weet en vooral niet wil weten. De huilende stem van een nichtje, het schokkend relaas van een verkeersongeval. Weeral een verkeersongeval. Haar mama, mijn nicht, overleden. Wellicht valt een van de komende dagen nog een nieuwjaarskaartje in onze bus met haar wensen voor 2022. We zagen of hoorden elkaar zelden, maar die afspraak miste ze nooit. Ik durfde mijn antwoord al eens te vergeten.

Straks antwoord ik noodgedwongen in stilte en zonder woorden op haar begrafenis.

Soms maakt het leven pijnlijk duidelijk dat er nooit tijd te verliezen is.

Het is dag 2 van een nieuw jaar, dag 1 is al weg. 364 dagen resten ons om te zeggen of doen wat we belangrijk vinden, 364 kansen op een mooier 2022. Ik wens iedereen meer mildheid. Klein of groot, elke wereld kan een gewoon jaar gebruiken. En mildheid staat geen scherpe blik of heldere analyse in de weg, integendeel. Echte mildheid opent deuren die valse scherpte sluit. Echte mildheid verbindt mensen, valse scherpte zet hen tegen elkaar op. Echte mildheid vult harten met warmte, valse scherpte maakt nog meer koude leegtes. Echte mildheid doorbreekt de beperkende tunnelvisie op alles en iedereen. Echte mildheid is de juiste afslag naar meer verborgen schoonheid en voedt de vertraging die we zo hard nodig hebben. Echte mildheid voelt als de streling van een verliefde hand, voor wie geeft en krijgt. Echte mildheid is mijn antwoord op die overdosis botheid, harde woorden en zinloze polemieken, het is mijn weg uit 2021. Graag ver weg uit 2021, toch?

Bij de start van het voorbije jaar was ik met vrienden op vakantie in Puerto Naos, een klein en idyllisch kustdorp op het prachtige eiland La Palma. Tijdens een lange wandeling langs een schijnbaar slapende vulkaan, brulde op mijn telefoon een woeste Donald Trump om aandacht. Even later bestormden in Washington duizenden van zijn aanhangers het onaantastbare Capitool. Heel even leek het alsof de democratie wankelde, wij gingen uiteindelijk toch rustig slapen. Vandaag is Puerto Naos een spookdorp, overspoeld met stof van de vernietigende lavastroom uit die ontwaakte vulkaan. Een toevallige vergelijking, zeker, maar met meer waarschuwing dan symboliek: de macht van brullende mannen is altijd tijdelijk, de kracht van de natuur is voor eeuwig. Niemand die begrijpt waarom ze dat op de klimaattop in Glasgow niet genoeg hebben gehoord.

En toen begon het in onze Ardennen plots te regenen, onophoudelijk te regenen. Rivieren liepen over, huizen en dorpen liepen onder. Het kolkende water spaarde niets of niemand, mensen kropen op daken of stierven. 41 klimaatdoden, plots niet langer op verre continenten maar dichtbij. Akelig dichtbij. Geen jaar zonder doden, dit keer bijna 110.000. Het is even onvermijdelijk als deel van het leven. Kris De Bruyne zingt nooit meer Amsterdam en met hem verdwenen andere bekende mensen als Jacques Rogge, Wilfried Van Moer, Bernard Tapie, Peter R. de Vries, Jean-Paul Belmondo en Desmond Tutu.

En toen viel op een voetbalveld in Kopenhagen plots een hart stil, hooguit een uur vooraleer onze Rode Duivels hun jacht op een gouden medaille zouden inzetten. Een snel en accuraat optreden van de hulpdiensten bracht het hart van Christian Eriksen weer tot leven, het verhoopte goud voor onze jongens zat er helaas nooit echt in. Voor olympisch goud en de bijbehorende collectieve volksvreugde zorgden enkele weken later wel de Red Lions, Nafi Thiam en Nina Derwael. Nooit eerder zette een Belgisch team zelfvertrouwen zo om in onoverwinnelijke kracht. Nooit eerder maakte een Belgische atlete een favorietenrol met zoveel verve en flair waar. Nooit eerder zweefde een landgenote zo perfect en gracieus door de lucht, van hoge naar lage legger en terug.

En toen werd in Brussel gevochten om te mogen feesten.

En toen kwamen in Afghanistan de taliban terug.

En toen naaiden in een Brusselse kerk asielzoekers hun mond letterlijk dicht.

En toen veroverde een wilde Italiaanse rockband het songfestival.

En toen won een halve Belg Max Verstappen de wereldtitel Formule 1.

En toen sprak Vincent Kompany over racisme.

En toen verdwenen Lionel Messi en Angela Merkel.

En toen kwam Omikron en bleef corona.

En toen rinkelde de telefoon.

Ik krijg nog 364 kansen.

Maak er een mooie zondag van.

Maak er 52 mooie zondagen van.

Maak er een mooi en mild jaar van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be