Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “De tweede coronagolf treft de zorgsector sneller dan de eerste loonsverhoging, pijnlijker wordt het niet.”

Goeiemorgen,

Soms vraagt een mens zich af of het nog erger kan. Het kan altijd erger, zo leert mij de realiteit na een korte vakantie. Het was fijn in de buurt van Bordeaux, maar niet zoals anders. De zon scheen, het eten was goed, de vrienden nog beter, de stad mooi, de streek opwindend en de wijn uitstekend, maar het plaatje was niet helemaal compleet. Daarvoor ontbrak die prachtige zorgeloosheid, in normale tijden eigen aan vakantie. Je bent altijd op je hoede, voor iets of iemand. De zomer is halfweg, maar we bevinden ons niet in het klassieke patroon van vertrekken en terugkeren. Op de werkvloer hoor je ze amper, de verhalen over hoe het was of hoe we hopen dat het zal zijn. Het contrast is groot. We bevinden ons op en tussen de wilde golven van corona. Even veilig op het strand, dachten we, maar nu alweer bedreigd door een volgende vloedgolf. Plots raken weer meer mensen besmet en worden meer mensen weer ziek. We zijn ontgoocheld. We zijn boos. We zijn gefrustreerd. We kijken naar elkaar en zoeken naar de andere, dé schuldige. Hij is er niet, dé schuldige. Misschien moeten we blij zijn met wat we hadden bereikt en weten dat het ons opnieuw lukt als we niet in gespreide slagorde zoeken naar een valse vijand, maar samen strijden tegen de juiste. Corona heet hij, niet de politiek, de virologen, de media, de jongeren, de Antwerpenaar, die Joden of Marokkanen….

Tijdens mijn vakantie las ik een prachtig boek. ‘Ik zal de wereld nooit meer zien’, het aangrijpende verhaal van de tot levenslang veroordeelde schrijver Ahmet Altan voor zijn vermeend aandeel in de militaire coup tegen de Turkse president Erdogan. In die hel creëert de man zijn eigen kleine stukje hemel, zijn wereld als laatste redmiddel tegen de wereld. Met hooguit een fractie van die kracht, lukt het ons. Niet vandaag en ook niet morgen, daarvoor is de tegenstander te sterk, maar het lukt ons. De boodschap van bij de start van deze pandemie blijft overeind: Ja, we kunnen dit (2). Het wordt moeilijker dan in maart, april en mei, want zo mogelijk nog meer dan bij die eerste opstoot, hebben we allemaal onze rol te spelen. Ik, jij, hij, zij… Wij! We moeten weer meer dan we mogen en we mogen weer minder dan we dachten. En hoe terecht hierover soms de boosheid ook is, het wordt belangrijk ze niet te omarmen. En laat ons samen proberen om gevoelens en meningen niet te verwarren met feiten.

Tijdens mijn vakantie hoorde ik ook een prachtige boodschap van onze zoon: ‘Je wordt opnieuw opa’. Een meisje is het, net als haar grote zus van vier. Schoonheid en troost zonder grenzen. De woorden vulden mij met nog meer warmte dan de warmste vrijdag ooit. Ze sterken mij ook in de basisgedachte van de strijd tegen corona. We doen het niet voor onszelf, maar voor zij die we liefhebben. Die andere, juist. En echte liefde verdraagt best wat tijd en afstand.

Weer aan het werk, bereikte mij vrijdag helaas ook dit pijnlijke nieuws: ‘Besparingen in woon- en zorgcentra gaan gewoon door.’ Geen vergissing, maar trieste realiteit als gevolg van het Vlaams regeerakkoord. In het heetst van de eerste strijd applaudisseerden ook Jan Jambon, Wouter Beke en hun collega ministers dagelijks mee voor alle zorgverleners. Ze beseften én benadrukten het belang van die sector voor onze samenleving, maar de eerder geplande besparingen schrapten ze niet. Ze beloofden meer mensen en middelen, maar de realiteit haalt die woorden in. Zo treft de tweede coronagolf de zorgsector sneller dan de eerste echte loonsverhoging, pijnlijker wordt het echt niet.

Soms droomt een mens van een betere wereld.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be