Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Wat je bent, is tijdelijk. Wie je bent, is voor altijd”

Goeiemorgen,

Ik zit of lig al eens graag in mijn zetel. De krant lezen, tv kijken of gewoon niets doen en wegdromen… Het heeft allemaal zijn charmes en brengt mij makkelijk tot rust. Zitten of liggen, eenmaal in de gekozen houding verandert er even weinig of niets. Hoe anders was dat vrijdagavond tussen 21 en 23 uur? Ik leunde rusteloos achterover, zocht soelaas op de linkerzij, kroop naar het puntje van mijn zetel, hing voorover gebogen met beide ellebogen op de knieën en zette mij weer rechtop. Benen gestrekt, benen gebogen, armen gekruist, armen omhoog… Andere houding, wisselende emoties. Oorzaak of gevolg: niet duidelijk. Ik had er zonder aanwijsbare reden voor gekozen om de wedstrijd thuis te bekijken. Alleen, of toch bijna. Naast mij lag mijn echtgenote in een andere zetel. Languit en rustig, met de rug naar mij, koptelefoon op het hoofd en de blik op de docuserie ‘Pretend it’s a city’. We hadden een dubbele afspraak: zij zou mij niet storen, ik zou haar op de schouder tikken als ‘we’ scoorden.

Bij momenten hoorde ik haar luidop lachen. Ik lachte niet.

Italië was beter, maar de Rode Duivels hadden kunnen winnen. Alleen deden de rechtervoet en het hoofd van Romelu Lukaku twee keer niet wat eenvoudig leek: de bal binnen trappen en binnen koppen. Iets wat hij altijd en in alle omstandigheden doet, maar nu niet deed. Zo had het 3-2 kunnen of moeten zijn, zo bleef het 1-2. En zo simpel kan voetbal zijn.

Op het einde zei ik dat het voorbij was, zij zei me dat ik die serie zeker moest zien.

We gingen slapen.

Buiten was het niet stil. In de stad schreeuwen mensen soms ook als er geen voetbal is en rijden wagens altijd te snel. Ik bleef niet lang wakker. Het leven lacht ook in tranen als je bij iemand je hart kan openen en je ogen mag sluiten. Voetbal was op slag weer wat het is en hoort te zijn: de (belangrijkste) bijzaak van het leven.

Hoe anders was ook dat de voorbije week? We leefden mee met bondscoach Roberto Martinez en zochten met hem het antwoord op die ene prangende vraag: kunnen ze spelen, Kevin De Bruyne en Eden Hazard? We keken amper om naar de onmogelijke spreidstand van staatssecretaris Sammy Mahdi in zijn zoektocht naar het antwoord op die ene écht prangende vraag: wat doe je met mensen die bereid zijn te sterven om bij ons te mogen leven?

Voor de ene groep roepers is het simpel: altijd collectief regulariseren! Voor de andere groep roepers is het even simpel: nooit collectief regulariseren! Niets makkelijker dan roepen, bij voorkeur vanop de veiligste plek. Ik hou niet van roepers. Sammy Mahdi is geen roeper. Elke gram mens in mij zegt ‘ja’ tegen dat noodzakelijke papiertje, als verantwoordelijk politicus zou ik het niet zo zeker weten. Geen ja zonder nee, geen nee zonder ja. En nooit zonder ongewenste gevolgen. Ik ben geen bondscoach, laat staan een belangrijk politicus en besef de eenvoud van een leven als journalist. En toch, bij gerede en belangrijke twijfel kies ik altijd deze levenslijn: wat je bent, is tijdelijk. Wie je bent, is voor altijd.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be