Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Na één koffiemachinegesprek over de energiefactuur weet ik wat te doen: ik schenk mijn 165 euro aan de federatie voor voedselbanken”

Goeiemorgen,

“Je haar schiet alle kanten uit, Pascal. Het is wild.” Ik overweeg even het flauwe excuus van een kapper met vakantie, te veel wind buiten of, godbetert, een nieuwe fase in mijn leven. De collega van onze verkoopafdeling lacht smakelijk, we staan samen aan de koffiemachine. Het is de plek waar je niet zoekt naar flauwe excuses of makkelijke uitwegen, daar voer je koffiemachinegesprekken. Je praat er over jezelf en wie of wat je op dat moment bezig houdt, je maakt grappen over de baas, je bent trots op je werk of dat van je collega’s, je wordt boos om wat van die chef weer niet mag of kan, je lanceert een creatief idee en hoort de laatste roddels. Ik heb die koffiemachinegesprekken in deze covid-tijden hard gemist. Rechtuit, zonder omwegen of franjes, op de man of vrouw af. Heb je gezien dat…. ? Wist je dat nog niet? Wat denk jij van mijn idee om… ? Heb je het ook al gehoord? Wat denken die eigenlijk? Het is toch niet te geloven dat… Langzaam maar zeker komen die heerlijke gesprekken terug.

Ze hoeven echt niet lang te duren en doen dat meestal ook niet. Niet de vorm, wel de inhoud bepaalt hun kracht. Ze zijn nuttig, wenselijk, louterend, leerrijk, grappig, helder en noodzakelijk. Je zegt er wat je elders verzwijgt, je hoort er wat je elders niet opvangt. Je moet er zijn, ook al drink je geen koffie. De voorbije week zag ik veel ernstige gezichten en kwam één woord vaak terug. Energiefactuur. En of die politici echt niet snappen dat 165 euro per jaar weinig impact heeft als je factuur zoveel stijgt per maand. We komen op glad ijs, waarbij de roep om simpele oplossingen voor complexe problemen almaar luider klinkt. Die zijn er niet, maar voor wat het waard is, dit advies aan politici: doe dan ook niet alsof je die gevonden hebt.

Ik luister tijdens het wachten op mijn koffie. Even later lees ik dat steeds meer mensen gedwongen worden tot een dramatische keuze tussen voedsel en verwarming. Het zijn basisrechten voor iedereen, maar ook de Belgische realiteit haalt die theorie steeds sneller en harder in. Nooit eerder schoven zoveel mensen aan bij de voedselbanken, nooit eerder waren de wachtende rijen op zoek naar hulp zo lang.

Waarom krijg ik die 165 euro eigenlijk?

Ik zit met de handen in het haar. Ik hoef dat geld niet, maar hoe zeg je dat zonder pedant te klinken? Een gedachte aan de koffiemachine brengt soelaas: ik schenk mijn 165 euro aan de federatie voor voedselbanken. In alle omstandigheden verkies ik hiervoor de luwte, maar nu niet. Iedereen mag het weten, in de hoop dat nog velen die daad bij het woord voegen. Naast de vele mensen voor wie elke extra euro een verschil maakt, zijn er ook genoeg voor wie dat niet zo is. Ik knijp mezelf in de arm dat het mij is gelukt om mij in die groep te werken. Ik heb genoeg, zonder daarbij te bepalen wat dat voor iemand anders is of moet zijn. Deze woorden zijn dus voor al wie dat gevoel deelt: doe mee en doneer ook jouw 165 euro. Een warm hart voor een warmer huis.

Ik probeer intussen mijn haar op orde te brengen.

Tevergeefs, het is altijd zalig wachten aan de koffiemachine.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be