Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Ik durf te dromen dat de kinderen van onze kleinkinderen hun mama nog verse bloemen kunnen schenken”

Goeiemorgen,

We zijn te dik. De boodschap van de wereldgezondheidsorganisatie eerder deze week is geen pretje op zondagochtend, maar de cijfers liegen niet. Bijna 70 procent van de Belgische mannen kampt met overgewicht, bij 1 op de 4 van onze kinderen slaat de weegschaal ook al in het rood. Ik pleit schuldig, weliswaar met slechts een kleine marge in de foute groep, maar ik zit er wel in. En een mens kan geen beetje zwanger zijn, ik ben te dik. Wat mij te doen staat, is even bekend als evident: minder eten, meer bewegen. Het probleem is bij deze benoemd. Nog maar eens, ik weet het, maar begint niet elke oplossing met het benoemen en/of herbenoemen van het probleem? De toestand is ernstig, maar niet hopeloos…

Als jongere liet ik mij door een oudere zelden iets opleggen, als oudere laat ik dat door een jongere ook niet toe. Ik liet en laat mij altijd wel graag overtuigen…

Ik ben een kind van mijn generatie, geboren in de wilde jaren zestig, rebelse tiener in de jaren zeventig, jonge man en vader tot rond de gevreesde eeuwwisseling, actieve opa in het lastige vandaag. Als jongere liet ik mij door een oudere niet zomaar opleggen wat ik moest doen of laten. Als oudere laat ik mij door een jongere niet zomaar opleggen wat ik moet doen of laten. Ik werd en word wel graag overtuigd, toen en nu. Dwang, verplichting of verbod waren en zijn de binnenweg naar weerstand of verzet. In mijn late tienerjaren hoorde ik voor het eerst vanuit de politiek dat we Anders Moesten Gaan Leven. Ik deed dat al, dacht ik, maar de start van Agalev als eerste groene partij kreeg mijn aandacht. Niet voor lang overigens, want ik stoorde mij mateloos aan het altijd aanwezige zwaaiende vingertje in de lucht. Ik negeer het vandaag nog altijd even krachtig en probeer het zelf nooit te gebruiken.

Ik heb altijd vrij kunnen ademen en het leek mij al die tijd ook belangrijker dan gezond te mogen ademen. Vandaag is de wereld anders, morgen wellicht zelfs in die mate dat het maar de vraag is of je dan nog vrij kunt ademen als dat niet gezond kan. Dat lukt alleen vanuit en met duurzame zorg, voor onszelf, de andere en de planeet waarop we leven. Anders leven is dus al even een logische stap. Anders werken ook, en dat doen we bij Roularta. Niet gedwongen, nog minder uit opportunisme, wel bewust en met overtuiging. Via Roulartacares.be kan je bekijken hoe wij met alle magazines en kranten van Roularta inzetten op duurzaamheid. En waarom we dat doen. Ben je vandaag overigens van plan om je gazon helemaal kort te maaien, neem dan eerst snel nog even een kijkje op Maai Mei Niet en geniet daarna op een andere manier van deze zonnige Moederdag.

Jij verdient dat, jouw buur verdient dat, jouw mama verdient dat en jouw gazon wordt er beter van. Ben je zelf een mama, dan verdien je dat nog meer. Gisteren, vandaag, morgen en overmorgen. Mijn bloemen staan klaar en ik durf te dromen dat de kinderen van onze kleinkinderen hun mama nog verse bloemen kunnen schenken. Droom en doe jij mee?

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be