Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Is er iemand die over enkele maanden wil ontwaken met de gedachte dat ons leven tijdens de lockdown toch zo slecht niet was? Ik niet”

Goeiemorgen,

Was jij ook bijna vergeten hoe schoon het leven soms kan zijn? Een koffie met een vriend(in) buiten in de vroege ochtendzon, een slaatje op de middag, een vegan taartje in de namiddag, een glas rosé als aperitief, een stukje vis in de vallende avondzon en een laatste koffie bij het afrondende gesprek … Samen een terrasje doen, het mag weer. Zalig. En waarom niet, voor wie daar vandaag deugd van heeft, begint de dag met een eerste pintje om over te gaan in een portie garnaalkroketten, een vettige Boule de Berlin, twee glazen rosé, een steak met frieten en een digestief om de nakende nacht te begroeten. Gisteren mocht het al, vandaag mag het wat meer zijn. Wie nooit op de rand leeft, neemt in het midden te veel plaats in.

We vieren onze mama’s vandaag. Mijn mama is 89, de mama van mijn kinderen is 60 en de mama van mijn kleindochters is 36. Drie bijzondere vrouwen die mij het allermooiste zomaar schonken: mijn leven, mijn kinderen en mijn kleinkinderen. Ik knijp voor de zoveelste keer in mijn arm en besef de kracht én de broosheid van dit geluk. Niets is sterker en toch is het soms en plots brutaal weg. Met evenveel schroom als respect citeer ik de mooiste zin van de voorbije week uit de column van Jana Antonissen in De Morgen: ‘Zo vormden wij het clubje van de moederloze kinderen; een vereniging waar niemand een lidkaart van wil.’ Ik probeer nooit te vergeten dat die vereniging bestaat, helaas groter dan we denken. Kinderen zonder mama, mama’s zonder kind; het is ook Moederdag als je dat niet wil of kan. Beter dan wie ook weten de leden van die vereniging dat er ook nog schone rek zit op het leven. Bijna altijd komt een vandaag die meer zon toelaat dan gisteren en een daaropvolgende morgen waarop het nog warmer wordt.

Ook ons leven ontwaakt opnieuw. De versoepeling. Een beetje aarzelend nog, net als de dag na elke nacht. Wat mag? Wat kan? Wat niet? De maatregelen en bijbehorende woordenstroom schoten de voorbije dagen nog meer kanten uit dan de wildste free jazz. Een federale minister zegt zus, een Vlaamse minister denkt zo en een burgemeester doet anders. Tussen die vele regeltjes viel dit mij op: ‘op het terras mag het geluid niet hoger klimmen dan 80 decibel.’ Zijn dus verboden: schreeuwende mensen en bonkende muziek. Mooi. Op, maar ook in het huis naast een terras, moeten mensen in alle rust kunnen genieten van wat ze doen. Willen we die nobele gedachte dan ook gewoon doortrekken naar het geluid van de brullende auto’s in de aanpalende straten. Knalpottenterreur heeft ook dit lelijke kind intussen een naam. Beter krijg ik het niet benoemd. En net als elke andere vorm van terreur, smeekt ook deze om een kordate aanpak. In veel dorpen en steden zitten vandaag mensen op een terras waar normaal auto’s geparkeerd staan. Daarom beste burgemeesters, beste heren en dames van de Vlaamse én federale regering: wacht niet tot een van die vele brullende en veel te snelle wagens een terras invliegt en bovengenoemde vereniging weer nieuwe lidkaarten moet uitdelen. Als er vandaag onvoldoende wetten of reglementen bestaan om die racers uit de stads- of dorpscentra te houden, maak ze dan. Verstop jullie niet achter de muur van federale, Vlaamse of lokale bevoegdheden. Stop dit gekkenwerk op vier wielen!

Ik kijk uit naar ons ontwakende leven.

Ik zit graag op een terras waar het lawaai niet hoger klimt dan 80 decibel.

Ik zit nog liever op een terras waar het lawaai van de straat niet hoger klimt dan 80 decibel.

Ik woon en leef het liefst in een stad waar geen gek op vier wielen mij bedreigt.

Ons leven mag ontwaken zoals Parijs dat elke dag om 5u doet, met een gezonde twist tussen licht en donker. Met respect voor het donker en winst voor het licht.

Is er iemand die over enkele weken of maanden wil wakker worden met de gedachte dat ons leven tijdens de lockdown toch zo slecht niet was?

Ik niet.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be