Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Wie zwijgt als hij moét praten, beleeft slapeloze nachten…”

Goeiemorgen,

Onze Europese president Charles Michel slaapt al enkele dagen niet meer zo goed, zo laat hij weten. Mijn grootste zorg – en wellicht ook niet die van jou – is dat niet, maar Charles Michel moest het wel kwijt. Jonge vaders maken dat overigens wel vaker mee, al is ook dat hier niet de oorzaak. Aanleiding voor die slapeloze nachten is een pijnlijke stoelendans met zijn Turkse collega Recep Tayyip Erdogan en Ursula von der Leyen. Op de foto: twee (lelijke) stoelen voor drie mensen, klaar voor het signaal waarop ze kunnen gaan zitten. Wat zou er op dat moment door het hoofd van onze Europese president zijn gegaan? Besefte hij het gevaar, zag hij de valkuil of liet hij nietsvermoedend even het kind in zich los? Hij ging zitten, Erdogan ging zitten en mevrouw Von der Leyen bleef node staan. Zelfs zonder bijbehorende muziek slingert dit tafereel mij terug in de tijd naar dat heerlijke afvallingsspel met stoppende muziek en een stoel minder dan het aantal deelnemers. Je moest wat geluk hebben en ook een duwtje op het juiste moment hielp om net voor die andere neer te ploffen op een beschikbare stoel. Scherp en alert zijn, was het winnaarsdevies. Oog en oor hebben voor timing ook, voorbereid zijn op het verwachte onverwachte: dat moment waarvan je wist dat het zou komen, maar niet wanneer. Charles Michel was het allemaal niet. Hij was in Turkije om te praten over vrouwenrechten, maar zweeg op het moment dat hij écht zou worden gehoord. Het is wel vaker de paradox tussen praten en zwijgen: wie altijd praat, raakt zelden nog het juiste oor. Wie kan zwijgen, wordt op het juiste moment wel gehoord. Maar wie kiest voor stilte als alleen praten nog helpt, moet niet zeuren over enkele slapeloze nachten.

Stil is het vandaag ook in de ‘Hel van het Noorden’. De jaarlijkse Vlaamse kermis langs de kasseien tussen Parijs en Roubaix is verplaatst naar oktober. Geen vliegende renners, geen valpartijen of lekke banden, geen gierende remmen, geen geroep en getier, geen worsten of bier, geen nieuw duel tussen Wout en Mathieu… In de hel regeert de stilte en wint het oude leven. Mag het een suggestie zijn in de aanloop naar het overlegcomité van komende woensdag? Straks – of is het al weer bezig? – rolt iedereen over elkaar met resultaten van eigen studies, prangende vragen, schampere opmerkingen, onweerlegbare argumenten, harde verwijten, gekleurde prognoses en/of onderbouwde eisen. De scholen moeten weer open, de horeca mag dan toch nog niet weer open, de kappers willen weer open, de grenzen kunnen weer open… De ridders van de versoepelingsbrigade bestormen luidkeels de burcht waar de sleutel naar het rijk der vrijheid nog altijd streng wordt bewaakt door premier Alexander De Croo en minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke. De geschiedenis heeft ons meermaals geleerd dat dit soort veldslagen altijd meer slachtoffers dan winnaars oplevert.

Even ademen graag, ik wou dat het al woensdag was. Dan hebben Alexander De Croo, Frank Vandenbroucke en alle andere politici, virologen, experten, vertegenwoordigers allerhande en opiniemakers weer gesproken. Die dag krijgt mijn mama van bijna 89 ook haar tweede inspuiting met AstraZeneca. Ze staat nog sterk in het leven, maar is kwetsbaar in de statistieken. Een paradox op papier, maar niet in deze bizarre coronarealiteit. Meer dan ooit wint de stelling aan kracht: we kunnen straks allemaal weer normaal leven als de kwetsbaren zijn ingeënt en de druk op onze ziekenhuizen logischerwijs afneemt. Veel meer dan die symbolische strijd om data waarop scholen, winkels, kappers, cafés of restaurants weer open kunnen, ligt daar de sleutel naar het zo fel begeerde rijk der vrijheid.

Als de muziek stopt, heeft mijn mama een stoel. En o ja, meneer de Europese president, slaap zacht…

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be