Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Eddy’tje moest hangen, Eddy’tje moet niet hangen. Mij lijkt het aangewezen om de guillotine in te ruilen voor het gezond verstand”

Goeiemorgen,

Ik hou van de zondagochtend. Als mijn wispelturige achillespees het toelaat, start ik dat langgerekte moment met een loop in veteranentempo rond de Gentse Watersportbaan. Nu even niet dus, maar normaal groet ik daar ergens tussen 8 en 9 uur de ochtend en collega-joggers. Soms gaat dat vlot en dan weer wat minder, niet zelden gelinkt aan hoe ik mijn zaterdagavond invul. Opnieuw thuis verhoogt een fijne douche en een lekker ontbijt dat zondagse genot. Ok, daarna volgt ook wel eens een verplicht bezoek aan de lokale supermarkt maar als de middag stilaan lonkt, volgt een nieuw zalig moment: een eerste blik op mijn mailbox. Ik kan het niet laten, zo diep verwonderen en raken jullie wekelijkse reacties op deze woorden mij altijd opnieuw. Sinds de start in maart 2019 zeg ik jullie langs deze weg al om en bij de 130 keer ‘Goeiemorgen’ en nog nooit bleef die zondagse groet onbeantwoord. Niet één keer, nooit. Soms zijn het slechts enkele mails, veel vaker enkele tientallen, af en toe nog meer en één keer – ergens bij het begin van het coronatijdperk – waren het er honderden. Ik loop al een tijdje achter met mijn antwoorden, waarvoor bij deze mijn excuses. En intussen eet en drink ik gulzig jullie vele warme woorden. Meestal zijn het fijne complimenten, soms ook scherpe kritiek en nog vaker zijn ze goed voor nieuwe inzichten. Zo liet een vrouw mij vorige week weten niet akkoord te gaan met de gebruikte openingszin: ‘t Is weer voorbij die mooie (sport)zomer. Ja, het EK voetbal, de Ronde van Frankrijk en de Olympische Spelen waren afgelopen, maar of ik de nakende Paralympics misschien vergeten was? De vraag klonk best zacht, omringd door een resem complimenten over andere woorden, maar trof harder raak dan de best getrapte Italiaanse strafschop op het voorbije EK. En of ik dat vergeten was. Het werd mij eens te meer duidelijk: een mens moet niet altijd schreeuwen om gehoord te worden.

Diezelfde zondagochtend las en hoorde ik ook honderden scherpe zinnen over Eddy Demarez, de man die de dag voordien een reeks kwetsende en ongepaste opmerkingen over de geaardheid en het uiterlijk van de Belgian Cats de wereld had ingestuurd. Meedogenloze bagger als rode loper naar het schavot op de Brusselse Grote Markt waar hij publiekelijke moest worden gelyncht. Eddy’tje moest hangen. In diezelfde stad is het in nogal wat buurten absoluut niet veilig om als man hand in hand met een andere man te wandelen. Ik ben bijna 60 en heb in mijn leven al meermaals gelachen met een foute grap. Wellicht heb ik er lang geleden zelf nog verteld, maar het was mij al snel duidelijk dat aan mij geen grote komiek zou verloren gaan. Vandaag lach ik niet meer en als het kan, wijs ik een foute grappenmaker op de schadelijke impact van zijn woorden. De wereld verandert, maar ik pas bewust voor de gratuite en selectieve woede. Eddy’tje moet niet hangen. Ik durf te vermoeden dat de negatieve impact op zijn leven vandaag vele malen groter is dan bij Ann Wauters en de rest van de fantastische Belgian Cats. In deze gaat al mijn affiniteit uit naar hen, maar mij lijkt het aangewezen om bij het vervolg de guillotine in te ruilen voor het gezond verstand.

In Antwerpen staan mannen en vrouwen dezer dagen op voor gelijke rechten van holebi’s en transgenders. Gelijk hebben ze, want die strijd is nog lang niet gestreden.

In Kandahar worden dezer dagen mannen zonder baarden en vrouwen zonder sluier gedood.

In Afghanistan worden vandaag kinderen geboren, net als in Brussel.

Ik kan niet lopen deze ochtend en kijk uit naar mijn mailbox.

Ik probeer voor altijd van de zondagochtend te houden.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be