Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Het is weer kristalhelder: je kan in het leven maar beter op het juiste moment boos zijn”

Goeiemorgen,

Ergens ter wereld bestaat er altijd wel een probleem dat groter is dan het jouwe, het is een waarheid als een koe. Ik erken graag dat belang van relativiteit en kies er bewust voor om spaarzaam te zijn met dure woorden of grote gevoelens. Ik ben en maak mij dus niet snel boos, nu wel. Aanleiding is de droge mededeling eerder deze week dat de prijzen van rusthuizen en woonzorgcentra met 8 procent worden verhoogd. Noodgedwongen, zo klonk het bij de boodschappers, want alles wordt duurder. Dat klopt als een bus, al gaat men hier wel voorbij aan de enige essentiële vraag: waarom moeten die extra kosten verhaald worden op de bewoners? Vandaag volstaat een gemiddeld pensioen al lang niet meer om de maandelijkse kost van een verblijf in een woonzorgcentrum te betalen. Ouderen die nog spaarcentjes hebben, zien die verdwijnen als sneeuw voor de zon. Zij die geen spaarcentjes (meer) hebben, moeten gedwongen aankloppen bij familie of – erger nog – worden regelrecht de armoede ingeduwd. De manier waarop wij in deze tijden omgaan met onze ouderen is ronduit stuitend. Georganiseerde armoede in 2022, pijnlijker wordt ouderdomstristesse niet. De overheid mag zich schamen, net als de investeerders die nog meer geld willen verdienen met de privé-uitbating van ouderenopvang. De overheid zou het als een topprioriteit moeten zien om die opvang exclusief zelf te organiseren én betaalbaar te houden. Privé-investeerders voor de gemiddelde opvang zijn dan niet nodig, simpel. Wie op 90 nog dagelijks kreeft en kaviaar op zijn bord wil, kan dan wél bij hen terecht.

Het is dat dus dat mij boos maakt.

En dan bel je op woensdag aan bij Ellen Snoeck uit Zulte. Ze is 36 en had in de fleur van haar leven moeten zijn, maar lijdt al jaren aan een vreselijke hersentumor en kreeg onlangs te horen dat ze uitbehandeld is. Ellen richtte de vzw Live for better days op (zie artikel hiernaast) en hoopt dat het vele en dure onderzoek alsnog een uitweg biedt. Is het niet meer voor haar, dan voor de mensen na haar. Ellen spreekt zacht over haar ‘eindspel’, die woorden komen hard binnen. Ze vertelt openhartig hoe haar leven 8 jaar geleden plots stopte en sinds die dag nooit meer hetzelfde was. Niet voor haar, niet voor haar lieve ouders. Ellen heeft nog één droom: samen met haar papa terugkeren naar Australië, het land waarop ze als jonge vrouw verliefd werd. De tijd dringt want de ziekte rukt verder op in haar lichaam en ergens in de administratieve mallemolen blijft haar aanvraag voor een visum hangen. Kan iemand dit snel oplossen a.u.b.? Ik luister naar Ellen met open mond en nog meer respect. 36 jaar, zo jong, zo oneerlijk, zo genadeloos. Als het leven echt bijt, ben je kansloos. Maar, zo zegt Ellen zelf, er is altijd hoop.

Ik stap buiten en weet niet of ik nog boos kan zijn.

In de auto bel ik met mijn mama, ze wordt deze week 90. Met de nodige hulp lukt het haar nog om alleen te wonen. Thuis, waar alles van haar is en achter elke foto aan de muur een familieverhaal schuilt. Ze praat wel eens tegen de mensen op die foto’s, zegt ze. Die foto’s zeggen nooit iets terug. Soms is ze kwaad of gewoon lastig op het leven, vaak is ze blij om de schone tijd die ze krijgt. Oud worden is een lastige spreidstand tussen veel dat nog goed is en niets dat nog beter wordt. Het is bij mijn mama niet anders. Ze boft met haar naam, Algoet, alsof het leven in 1932 daarmee de juiste keuze maakte. We gaan lachen komende vrijdag, op naar de 90 + 1 dag. Carpe diem.

De levensles is mij opnieuw duidelijk: je kan maar beter op het juiste moment boos zijn.

Maak er een fijne paaszondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be