Directeur redactie Pascal Kerkhove: “We lijken wel vergeten dat het leven geen topsport is waarin alles beter, sneller, hoger of mooier moet. Leve de imperfectie!”

Goeiemorgen,

Het zijn hoogdagen voor wie van de koers houdt, ik ben er zot van. Het zijn ook hoogdagen voor wie van Wout van Aert houdt, ik ben fan. Wout kan alles met een fiets. Sprinten, tijdrijden, klimmen, achtervolgen… Hij kan ook vallen en weer opstaan, hij kan prachtig winnen en nog mooier verliezen. En meer nog, hij wordt in alle noodzakelijke onderdelen van het vak ook nog eens stelselmatig beter. Geen toeval overigens, want dat is net de essentie van topsport: beter worden in wat je al kan of wie je al bent. Elke minuut, elk uur, elke dag, elke week of maand, elk seizoen of jaar, opnieuw en opnieuw. Altijd hoger willen, sneller ook en harder, feller, scherper, juister, slimmer… En altijd met dat ene doel voor ogen: de perfecte prestatie op het juiste moment. Wie het niet kan, valt af onderweg.

Het leven is geen topsport. Of beter, we lijken wel vergeten dat het leven geen topsport is waarin alles sneller, hoger, beter of mooier moet. Kent u nog iemand die momenteel niét werkt aan zichzelf om beter te worden? Van een kromme teen, een opspelende kuit, een zeurende knie, een geknakte dij, een pijnlijke rug, een dikke buik, een flodderende arm, kleine borsten, grote borsten, een hangende schouder, dunne lippen, een kaal hoofd, te veel werk, te weinig werk tot haperende hersens: alle vezels, spieren, bloedvaten, pezen en/of lichaamsdelen zijn onderhevig aan de verslaving van het beter worden. We hollen alleen nog vooruit en denken ons terzelfdertijd kapot in de zoektocht naar verloren traagheid. Zelfs het gebruik van de achteruitkijkspiegel in de wagen dient alleen de wens om sneller vooruit te gaan. We zijn vaak zo gefocust op het einddoel dat we de ogen sluiten voor alle schoonheid onderweg. Wie kijkt overigens nog echt opzij of achterom? Wie heeft nog oog voor zij die de gevraagde snelheid, het vereiste rendement of de verwachte norm niet halen? Wie wil nog zien dat steeds meer mensen afhaken en achterblijven?

De nietsontziende vooruitgang mag dan niet te stoppen lijken en almaar meer mogelijkheden bieden, in de noodzakelijke achteruitkijkspiegel knalt hij frontaal op de eigen limieten. Het lijkt mij dan ook even wenselijk als aangewezen om met zijn allen wat meer te willen wat we al hebben of tevreden te worden met wie we al zijn. Een normaal leven vereist geen perfectie, integendeel. Ik roep het graag luidop, met bewust gebruik van het uitroepteken: leve de imperfectie! We genieten in deze periode massaal van vakantie en de bijbehorende tijd voor onszelf. Dat streven naar meer eigen rust, biedt vooral de schitterende kans om meer tijd te gunnen aan een ander. Laten we die niet missen…

In zijn logisch streven naar perfectie bevindt Wout van Aert zich inmiddels diep in de finale.

Ik ben al ver voorbij halfweg mijn leven, gelukkig zijn mijn kansen op imperfectie veel groter dan de tijd die mij nog rest.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be