Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Als de natuur spreekt, kunnen we maar beter luisteren”

Goeiemorgen,

Het was een dinsdagavond zoals er al veel waren en nog meer komen. In het nieuws maakte Georges-Louis Bouchez zich voor de zoveelste keer erg druk over de hoofddoekendracht van een regeringscommissaris. Even nadien, of was het net ervoor, barstte een andere discussie over het opgelopen aantal coronabesmettingen ook alweer in alle hevigheid los. In Limburg dreigde een stevige polemiek over de terugkeer van Veerle Heeren als burgemeester en in de Tour werd uitgekeken naar een pittig duel in de nakende Pyreneeën. Allemaal woorden, zoveel woorden. Op het einde van het Journaal zei Frank Deboosere dat het die nacht en de daaropvolgende dagen in het oosten en zuiden van ons land héél hard zou regenen. Ik keek er amper nog van op, in de foute veronderstelling van de zoveelste overdreven waarschuwing.

En toen werd alles anders. En toen was er voor velen plots niets meer. Alleen water. Allemaal water, zoveel water. In geen tijd van inspirerende pracht naar verwoestende kracht. Een kolkende stroom, niets en niemand ontziend. Altijd verder en eenmaal buiten de oevers, altijd meer en hoger. Meer dan twintig doden al en nog veel vermiste mensen. Huizen, straten, dorpen compleet weggeveegd en vernietigd. Auto’s op en onder elkaar. Zwalpende bootjes en mensen op daken, urenlang wachtend op hulp. Dat laatste beeld treft mij zo mogelijk nog meer dan alle andere. Hoe dat kan? Is de professionele hulpverlening en bijbehorende coördinatie gelopen zoals dat hoort? Zijn in de wirwar van lokale, provinciale, regionale of federale rampenplannen meteen de juiste beslissingen genomen? Is de groeiende omvang van de ramp snel en goed ingeschat? Zijn de juiste mensen op het juiste moment en met het juiste materiaal ingezet? Ik ken de antwoorden niet en hoef ze vandaag niet te horen, maar de vragen dringen zich wel op.

Later. Vandaag telt slechts één ding: hulp aan de getroffen mensen. Zij hebben geen nood aan grote woorden over oorzaak en gevolg. Ze verdienen hulp. Gelukkig blijkt eens te meer dat grote rampen het beste in de mens naar boven halen. We zijn niet langer Vlaming of Waal, we zijn mensen. Allemaal mensen, zoveel mensen. Solidaire mensen.

Het is vandaag wereldluisterdag. We doen het te weinig, echt luisteren. Niet naar onszelf, niet naar de anderen en nog minder naar de natuur. We horen de woorden of geluiden, we missen de betekenis of achterliggende gedachten. En we praten. Ik ben aan zee en tijdens een wandeling langs het strand kijk ik in de ogen van datzelfde water. Hier is het verblindend prachtig, amper 250 kilometer verder was het vernietigend machtig. Het contrast kan niet groter, recht evenredig met de nood aan meer respect voor de natuur. Het moet en kan anders, dat weet intussen (bijna) iedereen. Maar ook hierin zijn we mensen en zoals wel vaker bij verandering eerst bang om te verliezen wat we hebben vooraleer te omarmen wat misschien komt. Veel tijd hebben we evenwel niet meer te verliezen. En als de natuur spreekt, kunnen we maar beter goed luisteren.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be