Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Alle spots staan gericht op Messi en Mbappé, ik voeg graag de naam van Olivier Vandecasteele toe. Vooral hem mogen we na vandaag niet vergeten…”

Goeiemorgen,

Het is eindelijk zover. Na vier weken voetbal dat we morgen weer vergeten zijn, strijden Frankrijk en Argentinië deze namiddag om de ultieme bekroning. Toegegeven, die beoordeling is gekleurd door het falen van onze Rode Duivels. Voor elke Belg met die mening vind je evenwel overal ter wereld makkelijk honderd Marokkanen die dit een memorabel WK noemen. Met ‘wat als’-vragen koop je niets, maar waren Kevin De Bruyne en maats dit weekend nog in Qatar, dan stond ook ons land op zijn kop. Ik word ouder en verkies al eens een avondje uit boven een voetbalmatch tussen pakweg Amerika en Nederland. Het is niet nieuw: hoe minder tijd een mens rest, hoe scherper de blik op de zinvolle invulling ervan. Voetbal is dan niet langer de belangrijkste bijzaak ter wereld, met excuses aan bedenker Johan Cruijff. Misschien ligt daar wel de oorzaak, al kan ik spontaan amper een onvergetelijk voetbalmoment uit Qatar voor de geest halen.

Vandaag kan alles goedmaken. Een droomfinale, zo klinkt het onder de vele kenners. Een duel tussen twee sterke voetballanden, twee aparte stijlen en vooral twee supersterren. Kylian Mbappé en Lionel Messi. Twee fenomenen op voetbalschoenen, twee wonderboys, twee mannen met een missie, twee mensen van vlees en bloed. Naast de eigen ambitie torst Messi de hoop van miljoenen Argentijnen op de schouders om even aan de dagelijkse ellende te ontsnappen, Mbappé lijkt in Qatar vooral met zichzelf begaan. Door de week zijn ze gewoon collega’s bij het sterrenensemble van Paris Saint-Germain, vandaag staan ze lijnrecht tegenover elkaar. Op het einde is er slechts één echte held: Mbappé of Messi. En de hele wereld kijkt mee.

Olivier Vandecasteele kan dat niet. Meer dan tien maanden al zit onze landgenoot gevangen in een Iraanse cel. Niemand weet waarom hij werd opgepakt, nog minder weten we waarom hij afgelopen week tijdens een schijnproces veroordeeld werd tot 28 jaar cel. Olivier Vandecasteele kwijnt eenzaam weg in een cel zonder bed of meubilair, met het kunstmatig licht voortdurend aan. Wat hij allemaal moet doorstaan, tart elke verbeelding. Een verschrikkelijk verhaal dat je normaal alleen in films ziet, voor Olivier en zijn familie is het helaas de intrieste realiteit. De enige manier om hem uit die hel weg te krijgen, is een gevangenenruil met Iran waarbij ons land de veroordeelde terrorist Assadollah Assadi inwisselt voor Olivier Vandecasteele. Een voorlopig arrest van het Grondwettelijk Hof staat zo’n deal op dit moment helaas in de weg. Strikt juridisch houdt dat arrest ongetwijfeld steek, maar de toets der menselijkheid doorstaat het niet. Door die menselijke bril focus je bij een gevangenenruil op de eigen winst en slik je het verlies. Het is die bril die we moeten dragen. Vraag maar aan Joe Biden of Vladimir Poetin hoe zij kijken naar de recente deal tussen Amerika en Rusland waarbij een basketbalspeelster werd ingeruild voor een malafide wapenhandelaar. Zelf heb ik de online petitie ‘free Olivier Vandecasteele’ met overtuiging getekend, bij deze roep ik graag alle lezers van De Zondag op om dat ook te doen.

Elke stem telt. Elke dag telt.

Ik weet niet of Olivier Vandecasteele in normale omstandigheden naar de WK-finale zou kijken. Door zijn leven loopt een andere rode en waardevolle draad: liefde voor en hulp aan mensen in nood. De slotsom is duidelijk: na vandaag mogen we Mbappé en Messi weer vergeten, Olivier Vandecasteele niet. Hij mag niet vergeten worden tot hij weer een vrij man is, nadien des te meer.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be