Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Als mijn zoon belt met de vraag wat te doen met zijn dochter van 5, dan zeg ik eerlijk: ik weet het niet”

Goeiemorgen,

Het is gebeurd, er steekt een boosterprik in mijn lichaam. Net als bij mijn eerdere bezoeken aan het vaccinatiecentrum in Gent verliep alles vlekkeloos. De ontvangst was alweer erg hartelijk, de behulpzaamheid van de vrijwilligers nog groter en de regerende vriendelijkheid een voorbeeld voor alles en iedereen in de omgang met mensen. Ik ben en blijf voorstander van vaccinatie en zie dat nog steeds als mijn/ons kleine aandeel in het dubbel opzet om zelf niet ziek te worden en een ander niet ziek te maken. Tot op vandaag is mij dat gelukt, met uitzondering van enkele vervelende quarantainedagen en bijbehorende PCR-testen na een onverwacht hoog risicocontact. En toch voelde dat bezoek aan het vaccinatiecentrum een beetje anders. Of beter, het voelde anders bij het verlaten van de zaal.

Enkele maanden geleden passeerde ik lichtjes opgewonden die oplopende teller met daarop het aantal gevaccineerden. Samen leken we op weg naar een soort overwinning, vandaag niet meer. Ik voel mij veiliger met die derde prik, maar ben niet veilig. Vaccinatie is al even niet meer de enige heilige graal in ons vallen en opstaan bij het leren leven met dat virus. Corona, Covid-19, Delta, Omikron. Dat virus beheerst nu al bijna twee jaar ons leven, zet ons vaker op het verkeerde been dan we graag willen, dribbelt alles en iedereen vlotter dan Maradona ooit deed op een voetbalveld, stelt de kennis van gisteren elke volgende morgen weer in vraag en ondermijnt hiermee de zekerheden die we in het verleden zo graag als vriend omarmden.

Onzekerheid is onze nieuwe vriend. Dat is wennen, creëert vaak meer twijfel of angst dan nodig én is helaas ook de ideale voedingsbodem voor scherpe polemieken. Meer dan ooit is er vandaag voor elke wij een meervoud van zij. En omgekeerd. Wat zou het fijn zijn om snel weer op een fatsoenlijke manier met elkaar van mening te verschillen? Wat zou het fijn zijn om snel weer echt te horen wat iemand anders zegt, echt te lezen wat iemand schrijft of echt te luisteren als iemand anders praat.

Ik probeer het alvast te doen in het huidige debat over vaccinatie bij kinderen. En eerlijk, ik ben blij geen jonge ouder te zijn met een kind tussen 5 en 11. Alle begrip voor de heersende twijfel en pertinente vragen in de hoofden van veel mama’s en papa’s. Natuurlijk is er een groep kwetsbare kinderen die onmiskenbaar is gebaat met die vaccinatie, al was het maar omdat hun kinderleven dan niet nog meer op zijn kop wordt gezet door schoolsluitingen en/of gedwongen quarantaines. Maar wat met de grote meerderheid van kinderen die wel besmet raken maar dankzij hun natuurlijke immuniteit amper of meestal niet ziek worden? En wat is de invloed van die vaccinatie op die natuurlijke immuniteit? Zijn er effecten op (midden)lange termijn? En zo ja, welke? Moeten kinderen eigenlijk wel een rol krijgen in onze coronabarometer?

Ik lees veel, hoor velen, luister naar iedereen én twijfel. Het is zo complex. Er overvalt mij zowaar een gevoel van blijdschap om 60 te zijn. En als mijn zoon belt met de vraag wat te doen met zijn dochter van 5, dan zeg ik eerlijk: ik weet het niet.

Als volwassene weet ik het wel. Solidariteit is de sleutel, in al ons denken en doen.

Dan maken we van elke week een warmste week.

En om te beginnen, dan maken we van elke zondag een fijne zondag…

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be