Directeur redactie Pascal Kerkhove: “De paradox is onmiskenbaar. Wat we vandaag soms en graag selectief vergeten, hopen we later altijd te weten”

Goeiemorgen,

Het overkomt mij steeds vaker. Ik zit in de wagen, hoor een liedje dat ik ken, de naam van de zangeres ligt op mijn tong maar raakt de weg kwijt tussen hersenen en spraak. Prachtige song is het, met mooie herinneringen. Ik zing mee, maar van wie is die hemelse stem ook alweer? Vreselijk vervelend. Het is iets met een i, hoor ik mezelf denken. Rare woorden en namen komen vanzelf uit mijn mond gerold. Een marteling en vooral voeding voor mijn groeiende frustratie. Ik kan niet geloven dat ik dit niet (meer) weet en zie het ergste doembeeld al voor mij: het vergeten is begonnen. Drie minuten, het kunnen er soms ook vier zijn. Ik dwing mezelf die naam te kennen voor het slotakkoord van de song uitsterft. Als trouwe Radio 1-luisteraar is dat niet eenvoudig, want ook daar maakt de vervelende gewoonte om muziek vroegtijdig af te breken steeds sneller opmars. Ik moet heel alert zijn, de wenkende hulplijn van pakweg Xavier Taveirne of Ruth Joos zint mij niet. Ik wil het antwoord zelf vinden. Mijn ogen gun ik geen blik op het dashboard. Daar staat die naam, weet ik. De tijd tikt weg. Ik dwing mezelf tot de bekende binnenweg naar herkenning via het alfabet. A met een i, B met een i, C met een i… Het juiste antwoord komt niet. Mijn hersenen maken gekke sprongen. K met een i, N met een i… P met een i. P met een i? Patty Smith! Ik schreeuw het uit van blijdschap, bal de vuist alsof ik net op het EK heb gescoord en geniet van de laatste woorden. ‘Because the night belongs to lovers…’

Hoe kon ik dit vergeten?

Ik ben het niet vergeten.

De paradox is onmiskenbaar: wat we vandaag soms en graag selectief vergeten, hopen we later altijd te weten. Ik word 60 en wil nooit alles vergeten.

Wat wil een mens overigens onthouden van alweer een zotte nieuwsweek? Nieuws slaapt nooit. Het is slechts een van de vele redenen waarom journalisten vaak met diepere groeven in het gezicht door het leven wandelen dan leeftijdsgenoten uit pakweg het bankwezen. In Hongarije dringt de homohaat vanuit het beleid steeds dieper door in het dagelijks leven, bij ons wil minister van Justitie Vincent Van Quickenborne alle gestrafte criminelen in de gevangenis en brengt elke dag een nieuwe portie PFOS-schandaal. We beleefden de warmste juni-woensdag in jaren en kijken na alweer een overlegcomité hoopvol uit naar een volgend pakket covid-versoepelingen. En morgen, op de dag dat het zonlicht altijd schijnt en de zomer begint, knalt Kevin De Bruyne, Eden Hazard of Romelu Lukaku ons land tegen Finland naar een volgende overwinning.

We keken en kijken met bijna twee miljoen naar de wedstrijden van de Rode Duivels. Dat zijn meer mensen dan het aantal Vlamingen dat van voetbal houdt. Come on Belgium! Voor vorst, voor vrijheid en voor recht… Ik heb niets met volksliederen en ken de Brabançonne niet. Ik hou wel van mensen die samen zingen en elke wedstrijd op dit EK biedt zo’n korte portie schoonheid. Elf stoere mannen nemen elkaar vast bij de schouder, leggen de andere hand op hun hart en zingen uit volle borst mee op de tonen van hun eigen volkslied. Ze kunnen niet zingen, zo horen we af en toe als de micro dichtbij komt, maar het gaat om de kracht van de samenhang. Ze applaudisseren voor zichzelf en zijn stil voor de tegenstander. Mijn favoriet? Il Canto degli Italiani. Prachtige opbouw, nog meer passie op het einde: l’Italia chiamo, si!

Als het zover komt tijdens de kwartfinales, zijn onze jongens kansloos voor de wedstrijd. Daarna winnen ze wel. En Kevin De Bruyne, die naam vergeet ik nooit.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be