Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Michel Wuyts weet dat de koers perfect spoort met het leven: niet alles wat je ziet, is de moeite waard om over te praten”

Goeiemorgen,

Daar gaat hij.

In die drie eenvoudige woorden schuilt de hoop dat Wout van Aert vandaag wereldkampioen wielrennen wordt. In diezelfde woorden schuilt de tristesse om het gedwongen vertrek van Michel Wuyts als commentator. Het gebeurt vandaag allemaal ergens tussen 17 en 18 uur. Lukt het Wout, dan wacht hem nog meer roem en glorie. Michel zegt dan even later dag tegen de vele kijkers, zet de koptelefoon af, strekt benen en armen na een zoveelste lange topdag, neemt nog een slok lauwe koffie of thee en een hap van dat laatste rijsttaartje, omarmt zijn trouwe kompaan José De Cauwer en trekt dan voor het laatst in eigen land de deur van die kleine commentaarcabine achter zich dicht. Volgende week is er nog Parijs-Roubaix en dan is het definitief voorbij. Hoeveel uren van zijn leven zou hij daarin gesleten hebben?

Daar gaat hij.

Ik zal hem missen. Ik zal hen missen, Michel en José, in de brede sportwereld zonder twijfel het beste duo aan de microfoon. Zij raakten nooit uitgepraat, ik nooit uitgeluisterd. Het leek wel een koppel waarvan je altijd opnieuw wil horen hoe ze het doen om 60 jaar getrouwd te zijn. Wat zijn de geheimen? Wat zijn de ingrediënten? En welke raad hebben ze te geef? Michel en José, ze zijn wie ze zijn en mochten dat al die tijd onderweg van elkaar ook blijven. Elkaar uitdagen, pleasen en teasen, prikkelen, corrigeren, inspireren en complimenteren, kennis delen…. Ze deden het allemaal, uit en met liefde voor de koers.

Mijn kennismaking met Michel Wuyts dateert van 1996 met een wedstrijd van Anderlecht in het verre Vladikavkaz. Het was een avond met meer vodka dan voetbal. De nacht in het oosten van Rusland werd ons afgeraden en wie die wijze raad negeerde, eindigde bij het ochtendgloren in een sjofel politiekantoor met een blauw oog en zonder juwelen, portefeuille of papieren. De man miste ook nog de match. Wij hadden gekozen voor een veilig avondje vodka en bekochten dat de dag nadien met een wankele pen en een schorre stem. Ik werd gered door het vroege aanvangsuur, Michel door een krakkemikkige verbinding. Wij zijn geen vrienden, maar vodka smeert wel fijne banden. In de koers klom Michel Wuyts veel hoger dan Anderlecht. Zo Rik De Saedeleer en Martine Tanghe ons leerden naar het voetbal en het nieuws te kijken, zo opende Michel Wuyts voor het volk de brede wereld van de koers. ‘Tommeke, Tommeke, Tommeke… wat doede nu!’ is intussen collectief commentatorserfgoed, net als ‘Daar is em, daar is em… Gol de Belgica’ en ‘Blij dat u bij ons was’. Mooie woorden van grote mensen.

Michel Wuyts verdient zoveel beter dan een verplicht pensioen. Hoeveel uren in ons leven hebben wij naar hem geluisterd? Ik leef alvast graag met de gedachte dat ik meer naar hem heb geluisterd dan hij mij heeft gelezen. Zonder het uit te spreken, leerde hij mij in die vele uren dat genoeg weten waardevoller is dan de vaak verstikkende drang om alles te weten. Beter dan wie ook sprak hij met José De Cauwer de juiste woorden op het juiste moment, de juiste toon, het juiste volume, met de juiste uitspraak én met een perfect gevoel voor de tussentijdse kracht van stilte. Soms riep ik dan ‘zien jullie niet wat er gebeurt’, om even later te beseffen dat de koers perfect spoort met het leven: niet alles wat je ziet, is de moeite waard om over te praten. En waarover bewust wordt gezwegen, verdient het dan weer vaak om gehoord te worden.

Daar gaat hij.

Michel Wuyts verdient het dat Wout van Aert vandaag wereldkampioen wordt.

En Wout ook.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be