Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Zijn naam is Wout en tot vijf jaar geleden was hij gewoon de zoon van Nathalie. Zij was gewoon zijn mama, tot een foute man haar pad kruiste”

Goeiemorgen,

Zijn naam is Marc en hij kon ooit heel goed voetballen. Onnavolgbare dribbels, verschroeiende startsnelheid, verfijnde traptechniek… Marc stond helemaal vooraan in de rij toen het talent werd uitgedeeld, goed voor pakken roem en rijkdom. Een Ajax-held op voetbalschoenen, altijd toegejuicht en aanbeden. Toen hij dat rood-witte truitje en short met nog meer brio inruilde voor het strakke pak en das van de voetbaldirecteur, werd de kloof met de gewone wereld nog groter. Jarenlang zei hij ‘s ochtends dag tegen vrouw en kinderen, eenmaal op kantoor stuurde hij foto’s van zijn penis naar vrouwelijke werknemers. Grote baas, kleine jongen, foute man. De belaagde vrouwen restte slechts één keuze: zwijgen of vertrekken. Marc was onaantastbaar, gestuwd door het succes van zijn club. Twee maanden geleden barstte dan toch de bom en verdween Marc als een dief in de nacht. Ik hoef niet te weten of Marc ’s ochtends nog altijd dag zegt tegen zijn vrouw en kinderen, maar toen hij maandag plots opdook als nieuwe voetbaldirecteur bij RAFC Antwerp was een openlijke vorm van schuldbesef heel ver weg. Marc mompelde wat over privézaken, de club zwaaide zowaar met waarden en normen. Pijnlijker wordt een verplicht mannelijk schouwspel niet.

Je zal maar een vrouw zijn die bij Ajax werkte.

Je zal maar een vrouw zijn die bij Antwerp werkt.

Je zal maar een vrouw zijn.

Zijn naam is Jan en hij was ooit een gefêteerd kunstenaar. Van koningin Paola mocht Jan het spiegelplafond van haar paleis in Brussel bekleden met kevers, aan de zuilen van een universitair aula in Gent mocht Jan tonnen hesp hangen en in Nieuwpoort kunt u nog altijd genieten van zijn bronzen man op een schildpad. Jan was uitermate talentvol, werd als kunstenaar gevierd over de hele wereld en bouwde een succesvol imperium van dans- en theatergezelschappen. Geen idee of hij ’s ochtends dag zegde tegen zijn partner, maar ook zijn vrouwelijke werknemers kregen slechts één keuze: seks of geen solo. Jan was onaantastbaar, tot ook hier de bom barstte en voldoende vrouwen de moed vonden om naar buiten te komen en klacht in te dienen tegen dat grensoverschrijdend gedrag. Jan ontkent alle aantijgingen en bleef weg op de eerste dag van zijn proces. De vrouwen waren er wel, hij niet. Zij hebben gesproken, hij heeft niet geluisterd.

Jan en Marc kennen elkaar niet, ze laven zich wel aan die trieste cocktail van macht, hoogmoed en minachting.

Zijn naam is Wout en hij was ooit gewoon de zoon van Nathalie. Zij was ooit gewoon zijn mama tot ze vijf jaar geleden tijdens het joggen brutaal werd verkracht. Wout postte deze week een ontroerende open brief over hoe het nadien nooit meer echt goed kwam met zijn mama. Recent onderzoek van de UGent geeft aan dat liefst 60 procent van de Belgische slachtoffers van een verkrachting worstelt met depressieve gedachten en 12 procent al een poging tot zelfdoding heeft ondernomen. Een kwart van de slachtoffers kampt met angstsymptonen en meer dan 20 procent heeft last van een posttraumatische stressstoornis.

Als een hand nog kan strelen, maar niets meer voelt.

Als een hart nog klopt, maar alleen omdat het moet.

Als een oog nog kijkt, maar amper nog ziet.

Als je nog leeft, omdat je nog niet dood bent.

Nathalie is niet langer gewoon de mama van Wout, ze startte de procedure voor euthanasie als gevolg van ondraaglijk lijden.

Nathalie verdient alle steun bij elke keuze.

Ik durf te hopen dat ze alsnog oud wil worden.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be