Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Covid versla je niet met zachte leugens, gespeelde kwaadheid of geveinsde empathie. Doe mij maar gewoon de vervelende waarheid.”

Goeiemorgen,

‘Als het stormt, stijg je niet op.’ Feitelijk mag de uitspraak van premier De Croo niet helemaal correct zijn, ze maakt de basisgedachte achter de ‘we versoepelen niet’- beslissing van de regering wel duidelijk. Bij een dreigende of heersende storm kan je als mens twee dingen doen. Je zet beide voeten pal en strak in het zand. Je balt de vuisten en trotseert rechtop de wind. Je toont sterkte en beschermt jezelf, je straalt kracht uit en buigt niet. Moedig, zo lijkt het, maar heb jij al iemand vooruit zien gaan, met beide voeten vast op de grond? Ik niet. Je kan een storm ook kwetsbaar tegemoet treden. Slim gebogen, nederig, in het volle besef van de dodelijke kracht bij de tegenstander, met een plan, solidair, wachtend op die kans om samen vooruit te gaan. Val na val, stap voor stap.

Ik ben verbaal noch fysiek een Jerommeke, dus kies ik wel vaker de tweede weg. Het is niet de enige weg, wel de mijne. In dit vreselijke corona-jaar lijkt het mij overigens de beste, want het stormt hard en lang. Opnieuw. En opnieuw. En opnieuw…

Na de eerste storm in juni vorig jaar sprak toenmalig vice-premier Alexander De Croo deze woorden: ‘Vanaf nu mag weer alles wat niet verboden is.’ Hij trots en iedereen blij. Hij leert bij. Ik leer bij. Wij leren allemaal bij. Covid 19 versla je niet rechtop met zachte leugens, gespeelde kwaadheid of geveinsde empathie. Doe mij maar gewoon de vervelende waarheid. In de collectieve roep om alles loert de onderschatting van onze tegenstander en groeit de frustratie over het uitblijven van een duidelijk perspectief. Iedereen wil het, niemand kan het geven. Het is een enorme dreun voor elf miljoen landgenoten, van wie de overgrote meerderheid nog nooit collectief op de proef is gesteld. Ik zoek ook mijn weg, gebogen. De term schreeuwt om spaarzaamheid maar we zijn in oorlog, of niet soms? En de vijand loert nog om veel hoeken, of niet soms? En ja, de economische klap is groot, voor velen zelfs meedogenloos. En nog meer ja, ons mentale welzijn staat onze zware druk. Maar in tegenstelling tot 70 of 105 jaar geleden hoeven we niet ten strijde en zijn onze jongeren geen vooruitgestuurd en kansloos kanonnenvlees. Ons wordt gevraagd om enkele basisregels te volgen en voorzichtig te zijn.

Als ik de getoonde modellen goed heb begrepen, wacht dan met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ergens in mei dat felbegeerde rijk der vrijheid. En als ik mij niet vergis, ligt mei nog een tweetal maanden voor ons. Dan kunnen we op een fijn terras weer volop genieten van een aangenaam gesprek bij een lekkere hap en een goed glas. Of willen we vanaf dan weer allemaal naar hartenlust rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan? De natuur kan niet praten, maar als ze communiceert, lijkt het mij aangewezen te luisteren in plaats van zelf te praten.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be