Pia krijgt een nieuwe toekomst. Bea heeft er geen meer, maar verdient een waardig heden.

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

“Jij bent hét lichtpuntje in mijn leven, Lea.” Ik had die mooie woorden deze ochtend kunnen zeggen tegen mijn vrouw maar deed het niet. Niet aan gedacht. Te snel uit bed. Vergeten. Te voorspelbaar. Dat weet ze toch… Een man vindt altijd een uitleg als iets niet is gezegd wat beter wel wordt uitgesproken. Iemand anders vertelde haar die woorden wel, op het werk. Of beter, ze toonde haar het kaartje waarop ze die woorden had geschreven. Bij het lezen, volgden haar vingers langzaam de onderkant van elke letter. Bea (*) is haar naam en ze woont in het zorghotel waar mijn echtgenote werkt als animatrice. Bea weet niet dat Vlaanderen de voorbije week zijn warmste hart toonde en 1,9 miljoen verzamelde om de zieke baby Pia een nieuwe toekomst te geven. Bea heeft geen toekomst, ze is ook haar verleden kwijt en in het heden raakt de zon nog slechts met mondjesmaat doorheen de dichte mist. Ze lacht zachtjes als ze Lea ziet, luistert gretig naar de vertelde geschiedenis van Gent of de schoonheid van Mozart. Ze neemt deel aan de wekelijkse quiz en zingt uit volle borst mee bij het oefenen voor een later kerstconcert. Non, je ne regrette rien. Muziek is wel vaker een zachte heler. Ze zijn met meer dan 200.000, de Bea’s die lijden aan een of andere vorm van dementie. Ze zijn met evenveel, de Lea’s die dagelijks met hart en ziel voor hen werken aan een waardig en zinvol heden. Elke avond luister ik ademloos naar de verhalen over Bea en haar medebewoners. Ze zijn mooi, rauw, hard, warm en echt.

Ik ben een directeur en dankzij die titel wordt al eens naar mij geluisterd. Lea heeft geen titel, maar in deze maand van de dementie verdienen haar woorden het gehoor van alle directeuren en politici.  Mijn bewondering en respect voor Lea en haar duizenden collega’s in de zorgsector is immens. Ze geven zoveel meer dan ze krijgen. Ze rennen zoveel sneller dan ze kunnen. Ze krijgen zoveel minder dan ze verdienen. Ze verdienen de tijd die er niet meer is en de middelen die er moeten zijn. Zullen we eenvoudig én massaal beginnen met een welgemeende merci?

En nog dit, Lea: “Je bent het lichtpuntje in mijn leven.”

(*Bea is een fictieve naam)

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be