Een pluim voor Reginald Moreels en alle Artsen Zonder Grenzen: “Mijn waardering voor hen is eindeloos”

De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor Reginald Moreels, en al zijn collega’s van Artsen Zonder Grenzen.

Ik heb een vriend die voor Artsen Zonder Grenzen werkt. Als hij verhalen vertelt van zijn missies, luister ik met open mond. Met grenzeloze waardering. Voor hem, en al zijn collega’s. Allemaal mensen die zich niet met politiek inlaten, of met andere lichtheden van het bestaan, maar naar de essentie gaan: levens redden. In rampgebieden. Hun familie, hun gezin, hun vrije tijd opzij zetten voor die ene roeping. Vaak met gevaar voor eigen leven.

Veel mensen van Artsen Zonder Grenzen voelden zich deze week in het hart geraakt door staatssecretaris Theo Francken. Die noemde hen mensensmokkelaars. Omdat ze mensen van de verdrinkingsdood redden in de Middellandse Zee. Een totaal ongepaste opmerking. Ik druk me licht uit. Ik voel me al drie dagen ongemakkelijk in zijn plaats.

Even voor de duidelijkheid: voor zij die denken dat ik tot de Francken-bashers behoor, dat is niet zo. Ik waardeer zijn spontaniteit, ook op Twitter. Ik heb hem er al een pluim voor gegeven. Eén die hem echt deugd deed, liet hij me weten. Nu vind ik echter dat hij een stap te ver gaat. Deze aanval getuigt van weinig waardering voor de onwaarschijnlijke inzet van die mensen. Zijn verdediging, dat hij de zoon is van een arts en dus wel respect heeft voor al die artsen, doet trouwens niet ter zake. Mijn vader is pooier.

Reginald Moreels zat deze week in De Afspraak. Hij is de oprichter van de Belgische AZF-afdeling. 67 intussen, en nog steeds actief. Net terug van een missie in Mosul, Irak. Aan het front. Hij heeft er dag en nacht mensen geopereerd in erbarmelijke omstandigheden. Gevraagd naar een reactie op de aanval van Francken, bleef hij heel sereen. Geen aanval terug. Alleen daarom al verdient Moreels deze pluim. Hij, en al zijn collega’s van Artsen Zonder Grenzen. Ik hoop dat zij zich niet laten ontmoedigen door de lichtheid van de politiek. Dat ze zich blijven inzetten om mensenlevens te redden, ook op de Middellandse Zee. Want ik zou er de moed niet toe hebben. Dat geef ik eerlijk toe.

PS: Mijn vader is geen pooier. Dat is ter illustratie.

Beeld: De Afspraak