De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De Pluim van deze week is voor Bart Tommelein (Open VLD), als staatssecretaris bevoegd voor de Noordzee.
De voorbije weken vertoefde ik in het wild. In Zuid-Afrika. Kruger. Hluhluwe. Tsitsikamma. Waar je overweldigd wordt door de pure schoonheid van onze aardbol. Waar de dieren nog baas zijn. Als bavianen de weg versperren, dan wacht je. Desnoods uren. Waar het respect ook heel groot is. Van mens voor dier, van dier voor mens, van dier voor dier. Toen eens een dertigtal nyala’s, kleurrijke antilopes, opgesloten zaten in een privaat reservaat, werden ze bevrijd door een kudde olifanten.
Sporadisch volgde ik het nieuws uit eigen land. Toevallig wel die dag dat twee bultruggen voor de kust van Oostende in ondiepe wateren verdwaald verzeild geraakten. Magische creaturen zijn dat, die walvissen. Bart Tommelein, als staatssecretaris bevoegd voor de Noordzee, besliste meteen een team te sturen om hulp te bieden. Fantastisch initiatief vond ik dat, daar vanuit het verre Zuid-Afrika. Een glimpje hoop vervulde mijn hart. Ja, ook wij hebben nog respect voor het pure leven. Ook al is de diversiteit hier zo goed als verdwenen. Tot je Twitter checkt. En je met de neus op de realiteit gedrukt wordt. Zure reacties. De onzinnige vergelijking met de vluchtelingen. Na dertig seconden ging bij mij de wifi-knop uit. Ongetwijfeld had ik anders ook ‘en wie gaat dat allemaal betalen’ gelezen.
Wie zijn respect verliest voor de soorten, is ook zijn respect voor het leven kwijt. De variëteit aan soorten ligt aan de basis van alle pure schoonheid op aarde. Zonder soorten, geen leven. Deze pluim is voor Bart Tommelein. Omdat hij dat respect niet verloren is. En opdat hij nog vele walvissen en ander wild in onze Noordzee moge redden.
