De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor Gwendolyn Rutten, voorzitter van Open VLD.
‘Verander de wereld, begin bij jezelf. Een wijs levensmotto.’ Zo begon mijn pluim voor John Crombez vorig jaar. Omdat hij zijn parlementair mandaat niet combineerbaar zag met het partijvoorzitterschap. En helemaal terecht. Consequentie vereist dat de pluim van deze week naar Gwendolyn Rutten gaat. Ook zij laat haar parlementair mandaat (en bijhorende wedde) vallen om voluit te gaan voor het partijvoorzitterschap. Al vroeg het wat meer tijd, voortschrijdend inzicht moet je ook politici gunnen.
Ik grijp opnieuw terug naar mijn stelling van vorig jaar. Vraag een parlementslid die geen andere job uitoefent, of wat hij doet een voltijdse taak is, en hij zegt ja. Vraag een burgemeester van een grote stad die geen andere job uitoefent, of wat hij doet een voltijdse taak is, en hij zegt ja. Vraag een partijvoorzitter die geen andere job uitoefent, of wat hij doet een voltijdse taak is, en hij zegt ja. Wie twee of drie daarvan combineert, knaagt aan de geloofwaardigheid van het politiek mandaat. En wekt het vermoeden dat vooral geld een rol speelt.
Je kan alleen maar hopen dat de anderen, die én burgemeester én parlementslid én partijvoorzitter zijn, het voorbeeld van Rutten volgen. Het zou het vertrouwen in de politiek alleen maar goed doen. Laat dit een bescheiden oproepje zijn. Politici, jullie hoeven zich geen supermensen te wanen. Dat komt jullie geloofwaardigheid niet ten goede. Integendeel. Het wekt wantrouwen. Wij, de gewone mensen, moeten wroeten om één volwaardige job naar behoren uit te voeren. En dat te combineren met die andere voltijdse taak die velen onder ons hebben, ons gezinsleven. Dat Gwendolyn Rutten dat signaal geeft, dat ze haar politiek mandaat ernstig neemt, verdient deze pluim. Van harte!
