Een pluim voor Theo Francken: “Tranen met tuiten zou ik bleiten”

De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor Theo Francken, staatssecretaris voor Asiel en Migratie.

Hij zal het als stoere kerel niet graag lezen, hij zal zeggen dat medelijden echt niet hoeft, maar toch, ik had met hem te doen deze week. Dan zit je daar in Van Gils & Gasten, een infotainmentprogramma, iets waarin Francken zelden te zien is. Je krijgt een filmpje voorgeschoteld van het dode jongetje Aylan, vergezeld van een lied van Bart Herman dat keihard naar de keel grijpt. En dan moet je antwoorden op de vraag of je dat aangrijpt. Dan zit je daar als man, als vader. Maar weet je ook dat de helft van België klaar staat je af te schieten als grote schuldige voor dit alles. En dat de andere helft harde taal verwacht. Tranen met tuiten zou ik bleiten. Ook Theo had de krop in de keel. Ik weet niet waarom, maar dat maakte me blij. Ik zag eveneens een man, een vader.

Of neem de uitzetting van het 16-jarige Kosovaarse meisje Djellza. Woont haar hele leven in België, maar moet nu plots naar Kosovo omdat haar ouders hier al die tijd illegaal verbleven. De Wet. Uitzonderingen onmogelijk. Of je dat iets doet, krijg je dan als vraag voorgeschoteld. Wat moet je daarop antwoorden? Opnieuw: je weet dat een deel van je achterban stoere taal verwacht. Maar je ben ook een man, een vader, en eigenlijk helemaal niet zo stoer als soms afgeschilderd. Of het op zijn debatfiche stond uitgetekend, weet ik niet, maar Francken balanceerde perfect op de koord tussen emotie en ratio. Dat hij al nachten moeilijk slaapt. Ik geloof hem. Maar dat hij deze beslissing moest nemen. Hoe triest ze ook is.

Het moet soms eenzaam zijn, de job van staatssecretaris voor Asiel en Migratie. Vaak emotioneel beladen dossiers, het hele land dat op je vingers kijkt, en toch het hoofd koel moeten houden. Zoals de uitzetting van Djellza. Of de vluchtelingencrisis. Weinig landen trouwens die dat zo humaan aangepakt hebben als België (al lijkt het in de perceptie en het taalgebruik vaak anders). Dat verdient een pluim, van harte!

(Foto: Belga)