Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Ik kan niet veilig leven als jij niet veilig leeft. Ik zeg, schrijf en roep die boodschap luidop, als virus van woorden tegen corona. Jij ook?”

Mag ik deze column beginnen met een welgemeende merci aan jou, beste lezer? Met bijna 1,5 miljoen lezers blijft De Zondag afgetekend het grootste weekblad in Vlaanderen. Wij zijn dankbaar voor zoveel vertrouwen.

16 oktober is een belangrijke dag in mijn leven. Die dag – of beter, die nacht – in 1988 reed ik na een telefoontje met mijn gammele auto in volle vaart naar het ziekenhuis. Bij afwezigheid van de ook al inderhaast opgeroepen gynaecoloog en na wat onhandig mannelijk gestuntel, beviel mijn echtgenote daar even later van onze twee dochters. Ze werden vrijdag 32, weinig gaat sneller dan de tijd. Ze waren blij met de klassieke wensen in de ochtend, ze waren ongerust voor wat de avond brengen zou. Er was veel volk toen rond 19u het slechte nieuws binnenviel: hun restaurants (en die van duizenden collega’s) moesten dicht. Opnieuw. Eerder op de dag hadden we bloemen gestuurd met de boodschap dat op 16 oktober het zonlicht altijd schijnt. Het was en bleef even donker. Waarom? De vraag van één miljoen klonk luid, veel én ongetwijfeld overal in Vlaanderen, het gekende antwoord stuitte op een mix van begrip en onbegrip. De dag bleef mooi, de avond had nood aan steun, weerbaarheid en troost.

Het zijn bijzondere tijden, heel bijzondere tijden. Voor de tweede keer al trekt de overheid alle registers open om de opmars van corona te stoppen. We kunnen dit, zo leerden we uit de eerste golf. De strijd was even hard als pijnlijk en niet zonder een pak economische schade en menselijk leed. We kunnen dit ook een tweede keer, al zal ook nu de schade groot zijn. De keuzes zijn gemaakt én te verantwoorden: de ziekenhuizen moeten gevrijwaard worden van een nieuwe overrompeling, onze kinderen en jongeren moeten naar school kunnen én de economie mag niet helemaal plat. Om dat te bereiken, weet iedereen opnieuw wat hij/zij de komende maand moet en vooral niet mag doen. Of beter misschien, iedereen zou het moeten weten. Zo mogelijk nog belangrijker dan die heldere boodschap met verse maatregelen in de strijd tegen dit virus, wordt de noodzakelijke zoektocht naar een allesomvattende definitie van ons leven mét corona. Over afzienbare tijd worden de cijfers weer beter. Kerst wordt dan aangenamer dan Halloween en de winter warmer dan de herfst. Maar wat dan? Hoe vermijden we dat die verhoopte versoepeling na het bedwingen van deze tweede golf eenzelfde binnenweg is naar een derde golf? Absoluut noodzakelijk hierbij is een andere mentaliteit van ons als individu én een betere aanpak van de overheid.

‘Ik kan niet veilig leven als jij niet veilig leeft’. Ik wil het denken, schrijven, zeggen en roepen tegen iedereen die ik ken of niet ken. Ik hoop dat jij dat ook doet, ik durf te hopen dat de meerderheid dat straks doet en droom ervan dat iedereen het doet. Een virus van sloganeske woorden tegen dat andere virus. Een zelfbewuste houding ook. Niet meer zwijgen, niet meer wegkijken. Met hulp van de overheid, dat spreekt voor zich. Er is grote nood aan betere en wetenschappelijke informatie over de bronnen van besmetting. Eenmaal die basis aanwezig, is het aangewezen die bronnen te benoemen én de bijbehorende problemen gericht aan te pakken. Van noodzakelijke hulp tot gewenste repressie. Corona kent geen verschil tussen rijk of arm, maar treft arm zoveel meer dan rijk.

Het is intussen 18 oktober. Mijn dochters zijn sterke madammen, net als veel van hun collega’s in de horeca. Ook deze mokerslag komen ze wel te boven, maar laat er na deze 18de oktober nooit meer een verplichte laatste werkdag komen. Zij verdienen dat, het is nu weer aan ons.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be