Chef nieuws Sandra Rosseel: “Waarom veroorzaken die hartverscheurende beelden uit de Hoorn van Afrika niet meer ophef?”

Goeiemorgen,

Ongeloof. Ontgoocheling. Kippenvel, maar niet van de goede soort… Verdriet. En ook wel boosheid. Ik weet niet hoe het voor jou was, maar de beelden van de hongersnood in Somalië die deze week het nieuws haalden, kwamen bij mij als een mokerslag aan. Ondervoede kinderen met opgeblazen buiken die te zwak zijn om te huilen, te zwak bijna om te blijven ademen. Moeders met lege blikken die weten dat het wellicht maar een kwestie van dagen, uren of zelfs minuten zal zijn vooraleer hun kind zal sterven, terwijl zij niets anders kunnen doen dan machteloos toekijken…

Ik voelde me op slag weer die achtjarige die met open mond en tranen in de ogen zat te kijken naar de beelden van de hongersnood in Ethiopië in 1985. Is er dan niets veranderd? Hebben we dan echt niets geleerd van 1985, van 2011, van al die andere jaren waarin hongersnood die en andere regio’s trof? Hoe is het mogelijk dat dit kan blijven gebeuren, dat we zo vaak zulke beelden te zien krijgen? Kan de wereld echt niet vroeger ingrijpen om situaties zoals deze te voorkomen? En waarom veroorzaken die beelden uit Somalië en de andere landen uit de Hoorn van Afrika – ook Kenia en Ethiopië worden door hongersnood getroffen – niet meer ophef? Waarom wordt er niet meteen in actie geschoten?

4,4 miljard dollar zou er nodig zijn om deze hongersnood op te lossen, heeft de VN met spoed aan de G7 en het Westen laten weten, en toch was woensdag nog maar 2 procent van dat bedrag bijeengebracht. En dat terwijl momenteel gemiddeld elke 48 seconden iemand in de Hoorn van Afrika aan de gevolgen van voedselgebrek sterft. Elke 48 seconden!

4,4 miljard lijkt natuurlijk een enorm bedrag, maar als je weet dat het Amerikaanse Congres donderdag 40 miljard dollar extra hulp voor Oekraïne goedkeurde, dan moet een wereldwijde inspanning voor die 4,4 miljard dollar toch makkelijk haalbaar zijn? Maar de oproepen van het VN-Wereldvoedselprogramma, dat onder meer in februari al vroeg om geld in te zamelen maar toen amper 4 procent van het vooropgestelde doel binnenhaalde, vallen blijkbaar in dovemansoren…

Onbegrijpelijk, zeker als je weet dat hongersnood voor een groot stuk veroorzaakt wordt door een enorme aanhoudende droogte in de getroffen regio, een droogte als gevolg van de klimaatverandering. En zijn we niet allemaal mee verantwoordelijk voor die verandering? En dus ook voor de gevolgen?

Ik hoop dat ik niet de enige ben die met open mond en een gebroken hart die beelden heb bekeken, en dat die mensen – de wereldleiders – die de macht hebben om iets aan deze situatie te doen ook de kracht vinden om hun ogen niet langer gesloten te houden. In Nederland heeft het Rode Kruis ondertussen een gironummer geopend speciaal om de Hoorn van Afrika te helpen deze hongersnood te overwinnen. Wat mij betreft mag ons Rode Kruis dat ook zo snel als mogelijk doen, zodat iedereen die dat kan, zijn of haar steentje kan bijdragen.

En over steentjes bijdragen gesproken: kennen jullie de Facebookgroepen ‘Zonder honger naar bed’ al? In mijn stad is er eentje actief en het is hartverwarmend om te zien hoe je zelfs op hele kleine schaal al een verschil in iemands leven kan maken, door producten die je zelf niet zal gebruiken of wat je te veel gekookt hebt aan te bieden aan zij die het momenteel heel moeilijk hebben. Solidariteit is niet dood!

Geniet van je zondag!

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be