Chef nieuws Sandra Rosseel: “Wat ik als kind nog niet besefte, is dat het niet alleen de renners zijn die op de dag van de wedstrijd een huzarenstukje uithalen”

Goeiemorgen,

Voel je ze ook, de lentekriebels? De weergoden zijn het er duidelijk niet mee eens, en wetenschappers ongetwijfeld ook niet, maar voor mij is de lente gisteren van start gegaan, tegelijkertijd met de 175 heren en 142 dames die het beste van zichzelf gaven in de Omloop.

Als telg van een wielergekke familie – ik ben een van de weinigen in mijn familie die nooit een wielerwedstrijd heeft gereden – heeft de koers mijn kinder- en jeugdjaren kleur én geur gegeven. Van het aroma van massage-olie word ik nog altijd gelukkig, het geluid van voorbijzoevende renners tovert als vanzelf een lach op mijn gezicht en ik herinner me nog precies hoe magisch ik het drankje in de drinkbus van mijn vader vond smaken, ook al ontdekte ik later dat het eigenlijk gewoon kraantjeswater met wat suiker in was…

Ik koester niet alleen mijn herinneringen aan het bijwonen van koersen, ik genoot én geniet ook voluit van het kijken naar wielerwedstrijden op televisie. Mijn uitverkoren plekje hiervoor is nog altijd in de zetel bij mijn ouders. Mama die de taartjes klaarzet, en papa en ik die hopen dat ze zeker twee merveilleux’tjes heeft meegebracht, want die eten wij het liefst. Eerst gezellig babbelen en genieten van de lekkernijen, maar naarmate de wedstrijd de aankomstlijn nadert steeds geconcentreerder kijken naar wat er zich op dat kleine scherm afspeelt. Opschrikken bij valpartijen, bewonderende kreten uiten wanneer een renner zich met krachtige rukken uit het peloton weet los te maken, grapjes maken wanneer een overmoedige pedaleur zich aan een duidelijke ‘chasse patate’ waagt, lachen met de commentatoren van dienst wanneer die zichzelf net iets te vaak tegenspreken, en – van mijn kant dan toch – met open mond luisteren naar mijn vader, die als oud-renner de koers nog altijd perfect weet te lezen.

Wat ik als kind nog niet besefte, maar nu des te meer, is dat de renners niet de enigen zijn die op zo’n dag een huzarenstukje uithalen. Ook de organisatoren doen dat, want zo’n wielerwedstrijd is heus niet op een-twee-drie op poten gezet, én er is heel wat volk nodig om alles tot een goed eind te brengen. En dat volk, dat zijn over het algemeen vrijwilligers, die enkele uren, een dag, maar sommigen ook meerdere weken van hun vrije tijd opofferen om ervoor te zorgen dat wij zorgeloos van die wedstrijd kunnen genieten. Van de ploeg die de dranghekken uitzet over de mensen die de broodjes smeren tot de honderden seingevers langs het parcours… Allemaal samen vormen ze een grote ketting die ervoor zorgt dat alles op dé dag op twee wieltjes loopt. Mag ik dat ronduit indrukwekkend vinden? Een extra pluim wil ik trouwens ook geven aan de partners van al die vrijwilligers, die zorgen dat ook thuis alles perfect blijft draaien terwijl man- of vrouwlief zich op de koers werpt. Dank jullie wel!

Gisteren was ik op de redactie druk bezig met het maken van deze krant, en heb ik de imponerende overwinningen van Dylan van Baarle en Lotte Kopecky maar met een half oog kunnen volgen. Maar vandaag zet ik koers naar mijn ouders om er vanuit mijn vertrouwde plekje in de zetel voluit te genieten van Kuurne-Brussel-Kuurne. Met het deskundige commentaar van mijn vader en de verwennerijen van mijn moeder. Het wordt een mooie dag.

Geniet van deze zondag, de koers en misschien ook wel een merveilleux.

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be