Chef nieuws Sandra Rosseel: “Awardshows zijn leuk, al hebben ze één nadeel: er zijn niet alleen winnaars, maar ook verliezers”

Goeiemorgen,

De Gouden Schoen, de Mia’s, de Kastaars, de Gouden K’s, en straks op internationaal vlak ook nog onder meer de Grammy’s en de Oscars… We zitten duidelijk middenin ‘award season’, die periode van het jaar dat de ene na de andere onderscheiding wordt uitgereikt.

Leuk om te zien, fantastisch om mee te maken, al zit er aan die shows ook één groot nadeel. Waar prijzen worden uitgereikt, zijn er niet alleen winnaars, maar natuurlijk ook verliezers. Wat, zoals we deze week ook zagen, soms pijnlijke momenten oplevert: ook al is het de bedoeling van die shows om ‘de beste’ te bekronen, meestal is het gewoon onmogelijk om objectief vast te stellen wie de beste is en hangt het dus ook van subjectieve factoren af.

Geef toe, vaak is het voor zulke awards appelen met peren vergelijken. Zeker bij overkoepelende titels als sportvrouw en sportman van het jaar, of een overkoepelende muziekprijs als de Mia’s, waar artiesten uit allerlei genres het tegen elkaar opnemen. Maar ook binnen één bepaald vakgebied, zoals voetbal, kunnen de verschillen groot zijn. De statistieken van een keeper zullen er helemaal anders uitzien dan die van een spits, dus hoe kan je die correct vergelijken? Om nog maar te zwijgen over het feit dat niet alle factoren die van de beste de ‘beste’ maken volgens objectieve criteria te berekenen zijn. Denk maar aan de mentale impact die iemand heeft op zijn of haar teamgenoten en die mee het verschil tussen winst en verlies kan maken, of de manier waarop een artiest het publiek weet te raken.

In de sportpsychologie wordt vaak gesproken over een winnaars- en een verliezersmentaliteit. Iemand met een verliezersmentaliteit legt de oorzaak van zijn of haar verlies altijd bij externe factoren. Bij de coach, de ploegmaats, het weer en ga zo maar verder. Een manier van denken die weliswaar het eigen ego beschermt, maar er ook voor zorgt dat die persoon kansen mist om te groeien. Iemand met een winnaarsmentaliteit kijkt wel naar zichzelf – wat kan ik doen om nog beter te worden? Hoe kan ik zorgen dat ik die fout niet meer maak? – en maakt daar vervolgens werk van. Een attitude die trouwens niet alleen in de sportwereld, maar ook in het dagelijkse leven een groot verschil maakt.

Wie een winnaarsmentaliteit heeft, neemt de controle in eigen handen. Alleen, bij zulke awards is dat vaak niet mogelijk. Anderen hebben de controle. Daarom kan ik ergens wel begrip opbrengen voor de frustratie van Tessa Wullaert, al was het plaatsen van een clown-emoji op sociale media wellicht niet de beste manier om haar boosheid én machteloosheid te uiten. Het kwam weinig respectvol over naar de nieuwe Gouden Schoen Nicky Evrard, ook al benadrukte Wullaert achteraf dat de emoji voor de organisatoren bedoeld was. Minder begrip heb ik voor de ‘fans’ die bewust winnaars van een trofee de grond inboren omdat hun idool naast de prijs greep, zoals deze week na de Mia’s gebeurd is. Alsof iemand afbreken een ander beter zal maken. En alsof de hele wereld het eens moet zijn met jouw voorkeuren…

Laten we gewoon genieten van de rijkdom die we hebben, van Angèle én Pommelien, van Metejoor én Stromae, en van Tessa én Nicky.

Geniet van je zondag!

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be