Chef nieuws Sandra Rosseel: “Is het niet jammer dat ons nieuwe normaal zo goed op het oude lijkt?”

Goeiemorgen,

Door te vertragen win je tijd.

Een prachtige zin, die me vanmorgen even halt deed houden tijdens het scrollen door mijn sociale media. En niet alleen omdat die uitspraak klopt als een bus, dat hebben de meesten van ons tijdens de lockdowns zelf kunnen ontdekken. Maar vooral omdat het een wijsheid is waarvan we toen gedacht of zelfs luidop gezegd hebben dat we ze voor altijd zouden onthouden, om nu vast te stellen dat we ze met zijn allen opnieuw vergeten zijn…

De files bereiken weer recordlengtes, en babbeltjes met vrienden gaan niet langer over die leuke plekjes die we tijdens een wandeling in eigen buurt ontdekt hebben, maar opnieuw over hoe druk het wel niet is en hoe vol onze agenda’s alweer zitten.

En hoewel het leuk is dat we steeds dichter bij het ‘normale’ leven komen, vind ik het toch wel jammer dat ons nieuwe normaal zo goed op het oude normaal lijkt. Zijn we niet een enorme kans aan het missen om van het nieuwe normaal een betere versie van het oude normaal te maken? Een versie waarbij niet langer de rat race, maar de mens centraal staat?

Want dat dat meer dan nodig is, bleek nog maar eens uit heel wat nieuwsberichten van de afgelopen week. Het alarmerend aantal kinderen met eetstoornissen. De ellenlange wachtlijsten in de jeugdpsychiatrie. De noodkreten van ouders van een kind met psychische problemen die, eens hun zoon of dochter 18 jaar geworden was, wandelen worden gestuurd wanneer ze hem of haar willen laten opnemen in de psychiatrie en niet weten waar naartoe. Tot hun kind helemaal crasht en opeens een bedreiging wordt, niet alleen voor zichzelf maar voor veel vele anderen, zoals deze week in West-Vlaanderen. Of de berichten over klassen die al sinds de start van het schooljaar geen lessen Frans en wiskunde hebben gekregen omdat de school geen leerkrachten vindt. De op hol geslagen energieprijzen en dito woningmarkt, die ook te veel slachtoffers maken.

Onze federale politici zitten momenteel samen in begrotingsconclaaf, en naar goede traditie lees ik daarbij vooral berichten over hoeveel er bespaard moet worden en hoe onze dames en heren politici dat al dan niet gaan doen. Ik hoop alvast dat onze politici hun begrotingsconclaaf ook koppelen aan een ‘menselijkheids’-conclaaf, en niet alleen zorgen dat hun cijfers kloppen, maar ook rekening houden met de gevolgen op korte en op lange termijn op menselijk vlak. En dat ze ook wat dat betreft, er een punt van maken om niet in het rood te gaan…

Maar het zou fout zijn om alleen maar naar onze politici en ‘de maatschappij’ te kijken natuurlijk. De sleutel van de deur naar een ‘beter normaal’ hebben de meesten onder ons voor een groot deel zelf in handen. We moeten niet naar alle mogelijke feestjes en events gaan, we kunnen er zelf voor kiezen om een deel van onze agenda blanco te laten, om minder met sociale media bezig te zijn, om lockdowngewijs weer meer tijd voor onszelf te hebben, tijd waarin alles mag en niets moet. Maar vooral ook tijd waarin je kan aftoetsen hoe het met je gaat en wat je kan doen om jouw leven beter te maken. “Wat voel ik, wat ervaar ik en wat zou een kloppende stap zijn voor mij als ik oprecht vriendelijk voor mezelf zou zijn. En zet dan die ene stap”, verwoordt dokter Juriaan het, de Nederlandse huisarts die in zijn praktijk ondervond dat stress ziek kan maken en die de wijsheid waarmee deze column begint en eindigt, de wereld instuurde.

Door te vertragen win je tijd.

Maak er een prettige zondag van, mét tijd.

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be