Tom Vanden Berghe, eindredacteur De Zondag: “Wees alvast de komende maanden wat meer empathisch, dat is toch gratis”

Goeiemorgen,

Vandaag kunnen we nog even nagenieten van de zomer, met temperaturen die flirten met de 30 graden. Mogelijks een laatste uitloper van een lange, en voor velen hopelijk een deugddoende en zorgeloze zomer. Een festival, pretparkbezoek of simpelweg een extra ‘crème’ likken. We hadden er allen duidelijk nood aan na twee quarantainejaren. En hoewel de winter nu nog even ver lijkt, beloven de voorschotfacturen en de negatieve berichtgeving straks al niet veel goeds.

Want als er één teint afgelopen week dominant het nieuws ‘kleurde’ was dat wel rood. Van maandag tot zondag. Van Brussel tot zelfs in Buñol, het ingedommelde Spaanse stadje waar tienduizenden deelnemers elkaar met 130.000 kilo aan overrijpe tomaten te lijf gingen. Terwijl de groenten nog in het rond vlogen, vond even verderop in Spanje een andere krachtmeting plaats. Door Remco Evenepoel: liggend, bijtend, in het rood rijdend in zijn rode leiderstrui. “Niet van de wereld”, “Met een toverstokje aangeraakt”, dixit buitenlandse concullega’s over hoe onze Aerokogel uit Schepdaal zich naar zijn eerste etappezege in de Vuelta stoomde.

Toveren konden onze politici niet op het afgelopen energieoverlegcomité. Aan de start van het parlementaire jaar. Eentje met duidelijk veel werk op de plank. Over de stilaan groter én roder wordende groep bankrekeningen. Het rood dat nog meest de kranten domineerde. Hoe minder gas meer mensen richting anonimiteit dreigt te duwen. Nu ook samengestelde gezinnen, alleenstaanden en andere hardwerkende mensen. Een rode draad in de vele stemmen en tweets van ‘Armoede Maakt Moedeloos’ die verderop in krant staan. Een gemeenschapsorganisatie die de vergeten groep mensen in armoede een stem geeft, en hulp waar mogelijk. Kleine zaken maar met een grote impact. Dat de nood hoog is bewijzen de vele mini-berichtjes. Vaak anoniem. Onnodig maar begrijpelijk. En toch. Armoede is geen schande. Vroeger, nu en in de toekomst hopelijk ook niet.

Armoede heeft de maatschappelijke perceptie dat het gaat om kansarmen of nog erger: luie mensen. Maar dat is allerminst het geval. Mijn ouders zijn liefhebbende, hardwerkende mensen. Nog steeds, net zoals twintig jaar geleden toen ik in het tweede middelbaar zat. Terwijl leeftijdsgenoten dweepten met het allernieuwste schoeisel van een of andere Griekse godin, trokken wij ons reukorgaan op voor een bijna gelijknamig merk onder onze voeten. Geen restaurantbezoeken, verre reizen of andere zaken om te imponeren maar rekenen, cijferen en te grote kleren. Maar wel liefhebbende ouders en vrienden waar we altijd op konden rekenen.

Het cliché klopt: goed omringd zijn en graag gezien worden is de grootste rijkdom. Beseften we bijna meteen, ook tijdens de pubertijd. Want armoede is een 100% betrouwbare centrifuge in je (h)echte vriendenkring. Maar wat koop je ermee als je op het einde van de maand niet weet van welk hout pijlen gemaakt? Helaas beschikt niet iedereen over zo’n vriendenkring. Maar een extra bord, gesprek, tweet of gouden raad kan wonderen doen, bewijst ‘Armoede Maakt Moedeloos’.

Ook des huizes wordt straks de verwarming lager gedraaid, de uitstapjes en bezoeken misschien teruggeschroefd. Maar die kleine gebaren alvast niét. Die worden opgedreven. Een extra croissant, het genot van een Vueltazege, een helpende hand of gewoon een goed gesprek zijn kleine zaken, met een grote impact. Dus aan iedereen: wees de komende maanden alvast wat meer empathisch, dat is toch gratis.

Maak er een fijne en warme zondag van!

Reageren? tom.vanden.berghe@roularta.be