Een zomerwandeling met Goedele Liekens: “In het diepst van mijn ziel voel ik mij een boerin”

Goedele Liekens heeft een vreselijk jaar achter de rug. Vorige zomer kreeg ze een onwezenlijk vonnis: kanker. Vandaag is ze genezen verklaard. Voorlopig. In deze eerste aflevering van onze zomerse wandelreeks gaan we uitwaaien in het heuvelachtige Pajottenland. We spreken over leven en werk, over puzzelen en andere lusten, over bier en sterke vrouwen. Met andere woorden: Goedele op haar best.

Het is woensdag in de late namiddag. Er hangen dreigende wolken boven het Pajottenland. Het heeft de hele dag stevig geregend. Vintage de zomer van 2021, zeg maar. Of we niet beter meteen een café opzoeken, sms’t Goedele enkele minuten voor onze date . Neen, dus. Wandelen ís wandelen, knipogen we terug.

Het neogotische kerkje van Sint-Gertrudis-Pede is onze plek van afspraak. “Gertrude is mijn tweede naam”, zal de flamboyante politica zeggen, als ze een kwartier later haar donkere SUV parkeert. “Ik moet mijn ouders dringend vragen hoe ze daarop zijn gekomen.”

Ook Maurice is mee, haar hond. “Paul, jong, ge doet mij wat aan, hoor”, zucht ze. “Ik sta stijf van de stress. Ik ben amper enkele weken hersteld en ik neem alweer te veel hooi op mijn vork. Ik heb wel speciaal voor u een sportieve outfit aangetrokken. Zie ons hier staan: gij oranje schoenen, ik een oranje shirt. We gaan bekijks hebben. ( lacht )”

La Liekens , ooit Miss België, is al snel haar goedgemutste zelve. Een vurige spraakwaterval. Een flapuit ook. En heel direct in de omgang. Ze wou aan deze kerk afspreken, omdat ze hier graag komt uitwaaien. Ze woont vlakbij, in Schepdaal. “Dit is een prachtige omgeving. En Maurice moet niet voortdurend aan de leiband. In de bossen moet dat wel. Het is daarom dat ik liever langs de velden wandel. Een hond moet af en toe kunnen spurten. Maar ik ben geen grote wandelaar, hoor, ik doe geen urenlange tochten. Dit najaar ga ik wel enkele dagen wandelen in Spanje. Een vriendin organiseert daar een evenement: wandelen op hakken. Dat wil zeggen: niet te ver wandelen. Van olijfboom naar wijnproeverij dus.” ( lacht )

Kind van het platteland

We zijn vertrokken. We moeten opletten waar we stappen door de vieze plassen onderweg. We passeren enkele schilderijen van Pieter Bruegel. Reproducties, voor alle duidelijkheid. De befaamde kunstschilder liet zich graag inspireren door de eenvoudige schoonheid van het Pajottenland. Vanwaar die naam eigenlijk, vraag ik. Goedele schrikt even. “Wat vraag jij nu? Dat weet ik niet, hoor. We zullen dat straks in het café eens vragen. Het is hier wel mooi, hé.”

We stoppen even aan de Pedemolen, een beschermd monument, daterend van de veertiende eeuw. Deze watermolen is een van de weinige maalvaardige molens van de streek. De fotograaf neemt enkele kiekjes. Goedele geniet van de omgeving. De psychologe slash seksuologe is een kind van het platteland. Van Begijnendijk, aan de andere kant van Vlaams-Brabant. Haar vader was bankier, haar moeder huisvrouw. Zij is de middelste van vijf meisjes. De braafste ook, zegt ze. “Ik was een heel perfectionistisch kind. Een vlek op mijn opstel? Het blad eruit en opnieuw beginnen. Was ik niet bij de eerste drie van de klas, dan was het blèten, blèten, blèten.”

Haar grootouders waren boeren. “In het diepst van mijn ziel voel ik me ook een boerin”, mijmert ze. “Ik hou van de natuur. Van de dieren. Ik heb ezels thuis, kippen, en zelfs een alpaca. Ik kan niet leven zonder grote tuin. Al zou ik geen boerin kunnen zijn, vrees ik. Veel te hard werken. Zeker vroeger. Ik zie mijn grootouders nog voor me: wroeten op hun knieën in het veld.” ( blaast )

Ze wijst op de wilde bloemen aan de graskant. “Schoon, hè. Ik heb meegedaan aan de actie maai mei niet . Nooit meer. Heel mijn gazon is naar de kloten . En al die mierenhopen.” ( lacht )

Bang voor de dood

Vorige zomer kreeg Goedele te horen dat ze huidkanker heeft. Een keiharde klap en het startschot van een vreselijk jaar. Ze heeft het lange tijd verzwegen, omdat ze bang was voor haar ouders. In juni werd ze kankervrij verklaard. Wat dat ook mag betekenen. Intussen kan ze er wel complexloos over vertellen. “Vandaag is de kanker verdwenen, maar niemand weet hoe lang ze weg zal blijven. Om de vier maanden moet ik onder de scan. Dus ja … ( even stil ) Ik ben vooral blij dat de chemo voorbij is. De rest zien we wel. Ik heb sowieso leren relativeren.”

Wat was de moeilijkste beproeving, vraag ik haar: de eenzaamheid of de onzekerheid? Ze denkt lang na. “Ik heb weinig onzekerheid toegelaten. Ik heb nooit aan de dood willen denken. Pas op, het is dubbel. Tegelijk heb ik wel enkele dingen geregeld voor de kinderen.”

“Of ik bang ben voor de dood? Ja, zulle . Ik leef zo graag. Ik wil nog zoveel leuke dingen doen, ik wil mijn kleinkinderen zien. Als ik zou sterven, mag op mijn grafzerk komen: Ik lig hier dik tegen mijn goesting .( denkt na ) Eigenlijk was ik ook niet zo vaak eenzaam, hoor. Mijn dochters waren zó lief. Zij studeren, maar door corona woonden ze opnieuw thuis. We hebben veel intense momenten meegemaakt. We hebben zelfs samen gepuzzeld. Kan je dat geloven? ( lacht ) Weet je: als je dan toch kanker moet krijgen, is corona misschien wel de beste periode. Je ligt dan wel ellendig in je zetel over te geven, maar weinig mensen zien je zo. En je moet weinig missen.”

De aard van het beestje

We wandelen even in stilte verder. We ploeteren door slijk en plassen. Goedele is tegenwoordig federaal parlementslid voor de liberalen. Haar televisiewerk heeft ze tijdelijk on hold gezet. “Ik ben graag parlementslid, ja. Het is keihard werken, maar het is zo boeiend. Ik voel dat ik een verschil kan maken. Ik word écht kwaad als mensen zeggen dat politici luiaards zijn. Mijn probleem is dat ik het niet kan loslaten, zelfs niet toen ik ziek in bed lag. Ik zou beter voor mezelf moeten zorgen. Mijn medewerker zegt dat ook. Het is de aard van het beestje, zeker? Ik kan niet onverschillig blijven.”

Ze vertelt enthousiast over de dossiers waarmee ze bezig is: mensenhandel, tienerpooiers, seksueel geweld. “Wist je dat België het enige Europese land is dat niet-medische besnijdenis van jongetjes terugbetaalt? ( windt zich op ) Dat is toch niet normaal?” Dat is gevoelig terrein, zeg ik, want cultuur en religie loeren om de hoek. “Dat is zo, maar dat houdt mij niet tegen. Ik wil de terugbetaling afschaffen. Ik moet hierover dringend eens bellen met Conner ( Rousseau, voorzitter van Vooruit, red ). Ik heb vernomen dat hij zou twijfelen. Ik zou dat maar vreemd vinden.”

Onze schoenen zakken weg in het slijk. De fotograaf grijnst even. Goedele: “Zeg vriend, gij zou willen dat ik hier onderuit ga, zeker? Dat zou nogal beelden geven. ( lacht ) Kom, we stappen terug naar de wagen en rijden naar een café. Je moet maar schrijven dat we naar daar gewandeld hebben.” Deze keer zeg ik geen neen.

Bedrogen door Sihame

Een kwartier later. Een terras naast de pittoreske kerk van Sint-Anna-Pede, een ander gehucht in de buurt. De zon komt voorzichtig piepen. Goedele bestelt haar merk, een bolleke De Koninck. Voor mij een gewone pint. Andere terrasgasten komen gedag zeggen. “ Mo ziet daar, Goedele. Da’s lang geleden.” “Dag Lydiake, mogen wij alweer een kus geven? Ja, zeker?” Twee onbekende mannen komen om een selfie vragen. “Op één voorwaarde”, zegt Goedele droog. “ Ge moogt ze niet ruilen voor twee exemplaren met Lynn Wesenbeek.”

Ik herinner haar aan een vorig interview voor deze krant, in een Antwerps café. Ook toen nipte ze van een bolleke. Dat was vlak na de verkiezingen van mei 2019. “Was dat geen dubbel met Sihame ( El Kaouakibi, red. )? Ja toch, hè? Amai. Ik heb onlangs nog gedacht aan dat interview. Wat een charismatische en verstandige vrouw was dat. Ik voelde me maar een klein vogeltje in haar gezelschap. Maar zie vandaag. ( zucht ) Ik kan het echt niet begrijpen. Hoe is dat in godsnaam mogelijk? ( even stil ) Voel ik mij bedrogen door haar? Já. Zeker weten. Als burger en als politica. Ik heb jarenlang humanitaire missies gedaan voor de Verenigde Naties. Geen euro subsidie heb ik daarvoor gekregen. Ik betaalde medewerkers uit eigen zak. En zij… Ze leek wel voor alles subsidies aan te vragen. Weet je wat ook zo erg is? Dat alle clichés bevestigd worden. We moeten weer opnieuw beginnen.”

Wie wordt de man?

Genoeg politiek. Dat ze binnenkort graag haar televisiewerk zou hervatten, zegt ze. “Ik wil geen voltijdse politica zijn, ik wil de vinger aan de pols houden. Of zou ik te oud geworden zijn voor televisie? Je weet dat niet, hé. Weet je wat ik heerlijk vond om te doen? De talkshow voor Temptation Island, over seks en relaties. Dat was zo puur. Ik heb daarvan genoten.”

Ik zeg haar dat ik Sterke Vrouwen haar strafste programma vind. “Ik ook”, beaamt ze resoluut. “Dat was het strafste, het mooiste én het boeiendste. En amper iemand die dat nog weet. Ik begrijp niet waarom ze dat niet heruitzenden. Ik zou graag een vervolg maken. Misschien moet ik doen zoals Paul Jambers en tien jaar later dezelfde vrouwen opzoeken? ( op dreef ) Of een reeks over mannen die hun nek uitsteken voor vrouwen? Dat zou ook top zijn. We gaan dat gewoon doen. Ga je mee? Jij kan het boek schrijven. We moeten wel nog iemand vinden die wil betalen.”

Deal , zeg ik. Ik leg nog een suggestie op tafel. Wie wordt de man van Goedele , zou dat iets voor haar zijn? “ No way ! ( lacht luid ) Ik ben niet op zoek naar een man, hé. Ik ben amper een jaar vrijgezel. Ik was al ziek toen mijn ex vertrok. ( aarzelend ) Ik kon hem ergens wel begrijpen. Ik was niet meteen de vrolijkste thuis. Enfin . Als er een leuk iemand op mijn pad komt, graag. Is dat niet zo, geen probleem. Een man zou een surplus zijn, meer niet. Ik ben niet bang om single te blijven. Waarom zou ik ook? Ik heb een leuk leven, ik heb kinderen, zussen, familie, vrienden.” En wat dan met die lusten? “Als je solo bent, dan zijn ook de lusten solo. Of zie je mij al op café gaan om iemand te versieren?” ( grijnst )

Stront over de kop

De toekomstplannen zijn gemaakt. We kunnen stilaan afronden. We nemen een laatste slok van ons biertje. Dat ze eigenlijk ook minister had kunnen zijn, zeg ik nog. In de laatste dagen van de regeringsvorming viel haar naam af en toe. Was de portefeuille van Ontwikkelingssamenwerking naar Open VLD gegaan, dan was Goedele Liekens een belangrijke kandidate. “Ik zou het niet gedaan hebben. Ik was al ziek, hé. Maar ook zonder kanker zou ik getwijfeld hebben. Een parlementslid krijgt al zoveel stront over zijn kop. Wat moet dat niet zijn voor een minister? Maar goed, enkele jaren geleden heb ik gezworen dat ik nooit in de politiek zou gaan. Zie mij hier zitten. ( lacht ) Ik vind Meryame Kitir een heel goede minister van Ontwikkelingssamenwerking. Zij weet waarover ze spreekt.”

We bedanken Goedele voor de niet-alledaagse wandeling en het geanimeerde gesprek. “Ik moet jullie bedanken”, zegt ze. “De namiddag heeft me deugd gedaan. Zeg, jij wou nog weten waarom dat hier het Pajottenland heet, zeker? We gaan dat vragen aan Lydiake. Zij weet alles over de streek.”

De toeristische tips van Goedele

1.Wellnesscentrum Waer Waters in Dilbeek

“Een verborgen parel. Een prachtige sauna, een van de mooiste van Europa. En ik kan u verzekeren dat ik al een en ander gezien heb. Je kan er ook lekker eten en overnachten. Af en toe zijn er zelfs events met dj’s.”

www.waerwaters.com

2.Tramsite Schepdaal, trammuseum in Schepdaal

“Vroeger reed er een tram van Brussel naar Ninove. De stelplaats was in Schepdaal. Vandaag is er op die plek een museum met unieke exemplaren. Zó mooi en zó nostalgisch. Belachelijk dat die tram niet meer rijdt.”

www.toerismedilbeek.be

3.brouwerij van Girardin in Sint-Ulriks-Kapelle

“Dat is een echte kriek van de streek, geen commerciële brol van suikerwater en kleurstoffen. Je kan de brouwerij bezoeken en er ook kriek kopen. Ik ben normaal geen liefhebber van zoet bier, behalve dan van Girardin.”

www.girardin1882.be