De papa’s van An en Eefje praten over hun ontvoerde en vermoorde dochters: “Herdenken is goed, want dit mag nooit meer gebeuren”

HASSELT An en Eefje waren 17 en op vakantie aan zee. Ze werden ontvoerd en vermoord door Marc Dutroux, wat leidde tot een schokgolf door ons land. Vandaag 25 jaar later, worden Ann en Eefje herdacht in Hasselt. Hun papa’s Paul Marchal en Jean Lambrecks waarderen die herdenking: “Ze is belangrijk omdat ook de jonge generatie de gebeurtenissen van toen en de impact ervan op ons land zou blijven herinneren.”

Door Raymond Polus & Vincent Vanhoorne

Wat betekent deze viering voor jou en jouw gezin?

Paul Marchal: Het standbeeld ter nagedachtenis van An en Eefje werd tijdelijk afgebroken door de heraanleg van het stadspark. Toen al hebben wij het stadsbestuur gevraagd dat beeld op een mooie plaats terug te zetten tegen deze dag van de herdenking. Wij zijn blij dat dit gelukt is. Het is 25 jaar geleden dat An en Eefje werden ontvoerd, deze herdenking is dus terecht, al was het maar om lessen te trekken uit wat toen is gebeurd. Evenzeer willen wij dit soort bijeenkomsten doseren, want altijd opnieuw is er die pijn.

Jean Lambrecks: Ook voor ons is deze viering zeer belangrijk. Ik ben de stad dankbaar dat deze gebeurtenis niet vergeten wordt en dat mensen er blijvend aan herinnerd worden. Hopelijk kunnen daarmee allerlei onfrisse praktijken vermeden worden, want dit is de belangrijkste les: het mag nooit meer gebeuren! Zonder herdenkingen verzwakt de aandacht voor de verdwijningen van kinderen.

Bewijst deze viering dat België An en Eefje nog niet zijn vergeten is?

Paul: Zeker. An en Eefje zijn niet vergeten, net zomin als de impact die deze zaak op ons land heeft gehad. Het vestigt ook de aandacht van nieuwe generaties op wat toen gebeurd is en hoe we vandaag omgaan met verdwenen kinderen. Essentieel hierbij is dat we blijven focussen op de slachtoffers en niet op de daders. Voor alle slachtoffers is er nog steeds veel te doen.

Jean: We zijn inderdaad 25 jaar verder, maar België is An en Eefje niet vergeten. De generatie van onze kinderen, dat zijn vandaag de jonge veertigers. Veel van hun kinderen hebben vandaag de leeftijd van An en Eefje. Die feiten van toen hadden een grote impact op die levens. Deze kinderen mochten opeens niet meer buiten of op straat spelen, een man alleen in een auto werd scheef bekeken enzovoort. Zij hebben dat allemaal heel bewust meegemaakt. Vandaag is dat scherpe gevoel bij kinderen weer wat weggeëbd, maar hun ouders – ook al beseffen ze dat niet altijd – hebben dat nog steeds in hun achterhoofd.

Zonder herdenkingen verzwakt de aandacht voor de verdwijningen van kinderen.”

-Jean Lambrecks, papa van Eefje-

Hoe pak je als ouders de draad van het leven weer op na zo’n verscheurend drama?

Paul: Dit beheerst ook vandaag nog ons familiaal leven. Het is de reden waarom we vragen dit soort vieringen in de toekomst te doseren. Bij elk verhaal over onze kinderen in de media, worden die oude wonden opnieuw opengereten. Alle wonden zijn nog niet geheeld. Telkens opnieuw die feiten, dat blijft erg confronterend. Het verlies slijt misschien een beetje, maar is nooit weg. Je kunt de pijn een plek geven, maar elke ouder die zijn kind moet afgeven, draagt dat verlies mee voor het leven.

Jean: Vandaag draag ik nog steeds de sporen van wat er en toen allemaal gebeurd is. In 1998 heb ik een hersentumor gehad en momenteel ben ik Parkinsonpatiënt. Of er echt een oorzakelijk verband is tussen wat toen allemaal is gebeurd en die ziekte, weet ik niet zeker. Er bestaat nog heel wat onduidelijkheid over de oorzaken van Parkinson. Heel wat onderzoekers leggen wel een verband met traumatische ervaringen uit het verleden. Wat gebeurd is met An en Eefje laat mij nooit meer los. Elke dag ben ik er nog mee bezig, zeker omdat vandaag nog altijd niet helemaal duidelijk is wat er toen allemaal precies is gebeurd. En ik vrees dat ik nooit de ware toedracht zal kennen. Dat gevoel knaagt heel hard aan mij.

Het verlies slijt misschien een beetje, maar is nooit weg.” – Paul Marchal, vader van An

Welke boodschap wil je ouders en kinderen nog meegeven?

Paul: Er zijn ook vandaag nog altijd heel veel slachtoffers en kinderen in nood. Die moeten niet ‘stillekes’ gaan zitten. Ze moeten opstaan en beseffen dat er iets voor hen kan gedaan worden. Er is nu aandacht voor slachtoffers en ze kunnen geholpen worden, dus moeten ze niet bang zijn om te reageren. Ik heb vroeger hard geroepen en luid getierd. Die houding is mij soms kwalijk genomen, weet ik. Evenzeer ben ik er mij heel erg van bewust dat dit ‘lawaai’ noodzakelijk was om iets te bereiken. Anders was dat nooit gelukt. Het mag duidelijk zijn: slachtoffers hebben het recht om te roepen en te tieren, te schreeuwen en .. fouten te maken.

Jean: Ik zou aan alle ouders willen zeggen: let op uw kinderen, maar maak hen het leven niet onmogelijk. Probeer samen van het leven te genieten, elke dag opnieuw. Bij iedereen komt er van alles op uw levenspad. Soms kun je dingen verhinderen, vaak ook niet. Het is goed om dat als ouder te beseffen.