36 uur in La Serenissima: Een winters weekendje Venetië

Met zo’n 30 miljoen toeristen per jaar is het altijd hoogseizoen in Venetië. Wie aan de gigantische drukte (en hoge hotelprijzen) wil ontsnappen, bezoekt La Serenissima best in januari, wanneer de Stad aan het Water er relatief rustig, vredig en sprookjesachtig bij ligt.

Dag 1

9.30 uur. Mijn eerste wapenfeit in Venetië is de verkenning van het Canal Grande, de centrale waterweg die van het trein- en busstation door de eeuwenoude stad slingert en (grof geschat) uitmondt tussen de befaamde Basilica di Santa Maria della Salute en het San Marcoplein. Voor wie nog nooit in Venetië is geweest, is dit zonder twijfel de perfecte kennismaking. De waterbus vaporetto genoemd tuft gezapig van oever naar oever, tussen waanzinnig mooie paleizen en kleurrijke huizen door. Op de bekende Rialtobrug staan honderden toeristen met camera’s in de aanslag en ook op mijn vaporetto kirren de bezoekers van opwinding.

In totaal zijn er slechts vier bruggen over het Canal Grande, met de Ponte di Rialto als oudste en meest iconische. In de volgende bocht van het kanaal ligt de Ponte dell’Accademia, die de wijken Dorsoduro (waar de Gallerie dell’Accademia zich bevindt) en San Marco met elkaar verbindt. Even voorbij het Guggenheim en de Basilica di Santa Maria della Salute stap ik uit aan halte San Marco Vallaresso, vlak aan de legendarische Harry’s Bar en op een steenworp van een van de meest bekende pleinen ter wereld.

11 uur. Pal aan het Canal Grande ligt het kloppende hart van Venetië, het San Marcoplein, waar elke toerist ogen tekort komt. Voor me doemt de onwaarschijnlijk mooie Basilica di San Marco op, een kathedraal met vergulde koepels, met daarnaast het befaamde Dogepaleis (Palazzo Ducale), ooit gebouwd voor de leider van de republiek Venetië. Achter me liggen het Museo Correr en de Biblioteca Nazionale Marciana, en hoog boven me uittorent de Campanile, de iconische toren met de rode bakstenen. Achter het Dogepaleis ligt nog een belangrijke bezienswaardigheid: de Brug der Zuchten, genoemd naar de gevangenis aan de overkant van het kanaaltje (en naar de laatste zucht van de gevangenen die over deze brug moesten en nog één keer naar de schoonheid van Venetië konden kijken). Het San Marcoplein is een tijdrovende, maar zeer bevredigende plek, die je als je even niet op de centen let kunt laten bezinken in Caffè Florian. Het goedkoopste item op de menukaart is een espresso van 7,50 euro of een thee van 12,50 euro, maar je bevindt je dan wel in ‘s werelds bekendste en mooiste koffiehuis.

16 uur. De lagune van Venetië herbergt meer dan honderd eilanden, met Murano, Burano en Torcello als bekendste. Maar als je van aan de Brug der Zuchten naar het zuiden staart, kijk je recht op het piepkleine San Giorgio Maggiore. De belangrijkste activiteit hier is de beklimming van de gelijknamige kerktoren, die het allermooiste uitzicht biedt op Venetië.

18 uur. Opnieuw aan de overkant slenter ik door het pittoreske doolhof dat Venetië is, over bruggetjes en kanaaltjes, door smalle steegjes, langs stadstuintjes en verrassende pleintjes, richting Dorsoduro, een kunstzinnige en hippe wijk waar nog heel wat Venezianen wonen en veel studenten rondwandelen. Dorsoduro baadt de straten rond het Guggenheim en de Academia niet meegerekend in relatieve rust en authenticiteit. Het is de thuisbasis van Cantine del Vino già Schiave, een populaire cicchetteria, die uitmuntende hapjes en wijnen serveert. Ik sluit de dag af op het Campo Santa Margherita, waar locals samentroepen in en rond Caffè Rosso, een sympathiek caféetje met opvallende rode deur waar uitstekende spritzes geserveerd worden.

9 uur. Venetië is verdeeld in zes ‘sestieri’ oftewel wijken: Santa Croce, Dorsoduro, San Polo, San Marco, Castello en Cannaregio. En met die laatste begin ik mijn tweede dag in Venetië. Cannareggio is een van de meest authentieke wijken van de stad en was ooit de wijk waar de Venetiaanse joden woonden. De term ‘getto’ werd hier zelfs uitgevonden. Over die geschiedenis leer je alles in het interessante Museo Ebraico di Venezia. Mijn wandeling brengt me langs het Casinò di Venezia naar Ca’ d’Oro, het bekende Gouden Huis van Cannaregio, dat een waardevolle kunstcollectie herbergt met pronkstukken van de Venetiaanse schilder Titiaan.

11 uur. Een geliefde straat in Cannaregio is de Fondamenta de la Misericordia, waar de ene trattoria na de andere ligt en waar er wanneer de avond valt zelfs sprake is van nightlife. Ik duik voor een broodnodige Italiaanse oppepper Torrefazione Cannaregio (torrefazionecannaregio.it) in, een hip koffiehuisje dat niet alleen uitstekende koffie maar ook overheerlijke brioches serveert. En wandel daarna voor de lunch door naar Levante, dat enkele sfeervolle tafeltjes aan het kanaal heeft.

13 uur. Na de lunch neem ik aan vaporetto-halte Madonna dell’Orto de waterbus naar Murano, het beroemdste eiland in de Venetiaanse lagune. Alle glasblazers van Venetië werden in de dertiende eeuw hierheen gestuurd om een mogelijke allesverwoestende brand in de stad te voorkomen. Bijna achthonderd jaar later vormt glas nog steeds de belangrijkste industrie op Murano, met tal van actieve glasblazers aan de Fondamenta dei Vetria, de Kade van de Glasblazers. Sommige onder hen, bijvoorbeeld die van Vetreria Artistica Colleoni, tonen graag hun kunstjes aan toeristen.

“Cannareggio is een van de meest authentieke wijken van de stad”

15.30 uur. Mijn voorlaatste wapenfeit in Venetië is de verkenning van de kleine maar charmante wijk San Polo, centraal gelegen in de stad en afgesloten door het Canal Grande en het kanaal Rio de Ca’ Foscari. Hier, op de grens met de wijk Santa Croce, ligt Ca’ Pesaro, een fantastisch museum voor moderne kunst dat enkele meesterwerken van Gustav Klimt en Auguste Rodin in zijn bezit heeft. Het is de ideale plek voor wie de drukte van het Guggenheim wil ontlopen en toch van moderne kunst wil genieten.

17 uur. Wat verder naar het oosten ligt de oudste kerk van Venetië, San Giacomo di Rialto. Van hieruit is het maar een steenworp naar Riva del Vin, de meeste sfeervolle straat van San Polo, met heerlijk uitzicht op de Rialtobrug en het Canal Grande. Het is dé plek om nog heel even van Venetië te genieten van op een terrasje. Gondeliers glijden voorbij, vaporetto’s meren af en aan en ik neem nog een laatste hap van mijn cicchetto.