Genieten van het buitenleven in Orcières: zen in de Franse Alpen

Voor wie Orcières niet kent: het is de plek waar de Spaanse wielrenner Luis Ocaña in 1971 onze Eddy Merckx tijdens de etappe in de vernieling rijdt, maar na een val de zege van de Tour toch aan Merckx moet laten. Het is tevens de plaats die zijn naam dankt aan de bruine beer, waarvan het laatste exemplaar er in 1895 helaas gedood werd. Maar Orcières is vooral een plaats waar ik heb mogen genieten van de stilte, het avontuur en het heerlijke eten. Welkom in het oord waar lichaam en geest in balans komen…

Orcières-Merlette, gelegen in de Zuid-Franse Hautes-Alpes, kan wintersporters bekoren vanwege de vele uren zon. Wintersport kan me echter nauwelijks verleiden, maar de zon des te meer. Dus trek ik erheen in de zomermaanden tijdens de themaweek ‘bien-être’. Ik gooi mijn zorgen overboord, laat me meevoeren op het ritme van de natuur, de wind en het water en kom al snel letterlijk en figuurlijk in hogere sferen.

Actief op verkenning

Orcières is de ideale uitvalsbasis voor een wandeling. Meer dan 250 kilometer aan bewegwijzerde wandelroutes leiden je doorheen het prachtige landschap van het Nationaal Park Écrins, dat een zeer rijke fauna en flora bevat. Ik geniet van de 10 kilometer lange wandeling ‘zes meren’ die me meevoert langsheen prachtige, natuurlijke bergmeren en adembenemende uitzichten. De wandeling start op de top van Le Drouvet op 2.650 meter hoogte en leidt me via goed bewandelbare paadjes naar het 800 meter lager gelegen skidorp van Orcières. De meren bevoorraden in de winterperiode de sneeuwkanonnen en nodigen in de zomerperiode uit tot een frisse duik. Al is die frisse duik vooral ijsberen gegeven.

Een andere manier om de hoogtes te verkennen, is met een (elektrische) mountainbike. Gehuld in een pak, begeef ik me naar het Bikepark, met pistes per niveau. Als ‘groentje’ ga ik het groene parcours op. Ik ben al snel helemaal verkocht voor deze activiteit (vooral de downhill!). De concentratie die dit van me vergt en de beloning met prachtige panorama’s, geven me een enorm goed gevoel.

Zo vrij als een vogel

De bergen vanuit vogelperspectief bekijken, is al helemaal magisch. Op mijn bucketlist stond ‘parapente’ en dit mag ik nu afvinken. Vanuit het skioord rijden we een kwartier offroad naar een van de toppen van de bergen (2.100 meter). Helemaal dooreengeschud komen we boven. Daar ligt de wereld aan onze voeten. Jean-Michel, de eigenaar van een van de vier bedrijven die parapente aanbieden in Orcières zal me deze parapentedoop geven. Hij vertelt me dat de ochtenden het meest geschikt zijn voor deze sport. In een mum van tijd zijn we klaar om te vertrekken: het zeil vangt wind en ik krijg de opdracht om gewoon te beginnen lopen tot mijn voeten door de wind van de grond geheven worden. Een fantastisch gevoel is dat.

Wiegend op de kracht van de wind vliegen we langsheen de bergflanken en over de valleien langzaam naar beneden. Een leuke zwierige draaibeweging beneemt me even de adem en geeft me kriebels in de buik. Bijna beneden scheren we over de boomtoppen van de lorken om ten slotte zo’n 15 minuten na de sprong en zo’n 800 meter lager zachtjes op onze voeten te landen. Een andere manier om als een vogel boven de bergen te vliegen, is de ‘tyrolienne’ (Roll Air Cable), één van de langste kabelbanen van Europa. Gehuld in een pak word ik horizontaal aan een kabelbaan gehangen. Over een afstand van 1.870 meter, zoef ik in 1 minuut en 20 seconden tussen de toppen van le sommet du Drouvet (2.650m) en le Lac Long (2.500m). Ik lach vrolijk naar de vogels die onder me vliegen en geniet van de sensatie.

Als een vis in en op het water

Op een warme zomerdag, kun je ook in de bergen wel wat verfrissing gebruiken. Een van de leuke wateractiviteiten, is een wandeling door de rivier. De goedlachse gids Daphné neemt me op sleeptouw voor een wandeling stroomopwaarts waarbij mijn evenwicht nooit ver weg mocht zijn. Onderweg krijg ik uitleg over het leven in en rond het water. Onze wandeling eindigt in het pittoreske dorpje Prapic, dat amper 25 inwoners telt.

Op de bergmeren is watersport verboden, maar het kleine, artificiële meertje in de vallei van Orcières, verwelkomt ons graag. Paddle lijkt me ideaal om ons zen-gevoel in de bergen nog te versterken. Na een zeer frisse duik in het meer (het water was maximum 15 graden), ga ik het water op met een plank onder mijn voeten en een roeispaan in de hand. Paddle ziet er misschien eenvoudig uit, maar ook hier is uiterste concentratie nodig om je evenwicht te bewaren. Een halfuurtje rondvaren op het meer in alle stilte, is voor mij een ideale manier om de actieve dag te beëindigen voor ik de voeten onder tafel schuif.

Op zoek naar connectie met mezelf

Bergen brengen rust. De vele artificiële prikkels die onze maatschappij met zich meebrengt, lijken hier onbestaande. Toch vraag ik me af of nog een extra duwtje in de rug ervoor zou zorgen dat de connectie met mijn innerlijke zelf nog versterkt wordt. Dus ga ik voor een yogales, de eerste in mijn leven trouwens. De wind steekt een stokje in de wielen, zodat de les niet kan plaatsvinden op één van de panoramische platforms. Ik moet het doen met een iets minder mooi uitzicht, maar nog steeds in de gezonde buitenlucht. De les bestaat uit ademhalingsoefeningen en enkele spierversterkende oefeningen. Ik probeer me in te leven, maar laat al snel weer los. Ik denk aan de vele activiteiten die ik hier gedaan heb en kan doen en ben er meer en meer van overtuigd dat ik mijn rust wel ga vinden in andere zaken. Dus na een uur, dankbaar dat ik heb mogen proeven van de yoga, verlaat ik de plaats voor een goede wandeling en ben ik blij dat ik terug actiever de bergen kan verkennen.

Na drie actieve dagen, adem ik nog een laatste keer de pure berglucht in vooraleer ik volledig ontspannen de taxi instap die me terugbrengt naar het treinstation van Lyon. (Mieke Vercruijsse)