In de voetsporen van Red Sebastian in Eurovisiesongfestivalstad Bazel

Het Eurovisiesongfestival vindt dit jaar, op 17 mei, plaats in het Zwitserse Bazel. De gaststad trekt alle registers open om zich – inspelend op de Eurovisiesongfestivalgekte – te profileren als sexy citytrip-bestemming. ‘The proof of the pudding is in the eating’, dacht ik bij mezelf, dus trok ik vorig weekend wat sceptisch richting Zwitserland. Maar het toetje smaakte heerlijk, want Bazel ontpopte zich tijdens mijn driedaagse als een heftig vibrerende ministadsmetropool vol verleidelijke kantjes.

Van de Eurovisiesongfestivalgekte valt tijdens mijn passage nog maar weinig te merken, al zal daar vanaf deze week snel verandering in komen. Want in Bazel zien ze het groots, met een Eurovision Village (in de Messe Basel) en een Eurovision Street. Beide evenementen zijn gratis, en volgestouwd met optredens en andere activiteiten.

Zelf heb ik de trein genomen vanuit West-Vlaanderen. Amper 6 uur later sta ik al aan Basel SBB, het grootste treinstation van Bazel. Aankomen doe ik op Frans grondgebied, om via een gesloten douanekantoor de fictieve grens over te steken. Ah ja, een paar kilometer verder wacht dan weer de Duitse grens, want Bazel ligt pal op de grens met Duitsland en Frankrijk. Vanuit het treinstation wandel ik het centrum binnen. Het hart van de stad is behoorlijk compact, en heeft zich in de loop der eeuwen ontwikkeld aan de beide oevers van de Rijn.

Mijn hotel is gesitueerd in Kleinbasel, de rechteroever van de Rijn. De 3,5 km tussen het treinstation en mijn hotel, leg ik al wandelend af. Dat komt goed uit, want de weg leidt mij dwars door de Altstadt, op de linkeroever van de Rijn.

De Altstadt

De autovrije Altstadt is een juweeltje, en bestaat uit een wirwar van middeleeuwse straten en stegen, charmante pleintjes, pronkerige patriciërswoningen en gerenoveerde woonhuizen. En fonteitjes. Naar het schijnt zijn het er meer dan 200. Eyecatcher is het Rathaus, een rijk gedrapeerd gebouw vol versiersels en andere tierlantijntjes. Al slenterend merk ik ook tal van strakke eigentijdse architectonische bouwwerken op. Meestal zomaar plompverloren tussen de middeleeuwse gebouwen, maar storen doet dit niet. De combinatie van traditie en innovatie zorgt om de een of andere reden voor een harmonieuze spanning die nergens geforceerd overkomt.

Wat mij ook opvalt, is het feit dat de bevolking van Bazel behoorlijk jong oogt. Weinig verwonderlijk, want Bazel is een universiteitsstad.

Mediterrane sfeer

De Mittlere Brücke verbindt beide stadsdelen, en dateert uit de 13de eeuw. Daarmee is deze brug een van de oudste Europese bruggen over de Rijn. De Kleinbasel-oever heeft zich de laatste decennia ontwikkeld tot een bruisende wandelpromenade vol restaurants, cafés en chillsites voor iedereen die zich jong van geest voelt.

Nippend van een biertje, spot ik zowaar enkele zwemmers in het water. Want hier mag gezwommen worden in de Rijn. Weliswaar in afgebakende zones aan de Kleinbasel-kant. Weet, in het midden van de rivier is het een komen en gaan van binnenschepen. Voel je het ook kriebelen? Huur in het toerismebureau van Bazel een zogenaamde wickelfisch, een waterproof zwemzak die niet enkel je kleren drooghoudt, maar ook als drijfkussen kan gebruikt worden tijdens je zwemuitje langs de Rijnboorden.

Wie niet zwemt, slaat langs de waterkant een praatje met vrienden, of geniet vanaf een terrasje van het panoramisch zicht op de Rijn en de Altstadt. De sfeer laat zich op zonnige dagen nog het best omschrijven als mediterraans.

De Rijnkade langs de Kleinbasel-kant is vanaf de lente ook rijk besprenkeld met buvettes, of tijdelijke terrasjes/eethuizen in open lucht. Langs de waterkant ligt ook De Kaserne, een voormalige kazerne, die nu getransformeerd is tot een cultureel centrum. Inclusief rooftopbar, waar de avond van mijn passage de lokale dj zowaar nog oude 45-toerenplaatjes mixt. Heerlijk toch.

“Zwemmen in de Rijn is hier populair bij jong en oud”

Cultuurstad

Bazel staat bekend als dé culturele hoofdstad van Zwitserland, met een overaanbod aan musea. Ik pik er twee uit: het Kunstmuseum en het Museum Tingueley. Het Kunstmuseum is het meest indrukwekkend, ondergebracht in twee gigantische gebouwen, waaronder een bunkerachtige nieuwbouw. Beide entiteiten worden gescheiden door een ondergrondse tunnel. Het Kunstmuseum staat in kunstmiddens bekend als een van de meest gerenommeerde musea ter wereld. Hier vinden ook regelmatig prestigieuze tijdelijke tentoonstellingen plaats.

Het Museum Tingueley laat zich moeilijker vatten. Denk aan Panamarenko, maar dan nog grootser qua concept en/of idee.

Fietsstad

Met talrijke bus- en tramlijnen, is het openbaar vervoer hier strak geregeld. Maar Bazel is ook een fietsstad. In het SBB-treinstation huur ik een fiets. Niet om zomaar wat lukraak rond te fietsen. Neen, enerzijds om al chillend de Rijnboorden te verkennen, anderzijds om naar de Fondation Beyeler te fietsen. Die bevindt zich in de deelgemeente Riehen, een stuk landinwaarts.

Het perfect onderhouden fietspad leidt gedeeltelijk door een bos, gedeeltelijk door een parkzone, pal op de grens met Duitsland. De Fondation Beyeler is ingeplant in een park, en bevat een strakke nieuwbouw die een van de grootste privécollecties van het land herbergt.

Mijn laatste dag breng ik gedeeltelijk al cruisend op de Rijn door. Vanaf de Mittlere Brücke scheep ik in op de Rhystärn, een rivierboot die zowel stroomopwaarts als stroomafwaarts vaart. Vanaf het zonnedek geniet ik met een glaasje wijn in de hand van het wisselende landschap. Meteen een mooi einde van een drukke driedaagse in Basel. En nu maar duimen dat Basel ook voor Red Sebastian de stad van zijn dromen blijkt te zijn, en hij zowel in de halve finale op dinsdag 13 mei als in de finale op zaterdag 17 mei de stad in vuur en vlam zet.