Dromen tussen twee werelden: op citytrip naar Istanboel

Verrassend, multicultureel, heerlijk druk en vol geschiedenis: een citytrip naar Istanboel verveelt nooit. Wij trokken drie dagen naar de grootste stad van Turkije, met de Bosporus als rode – nu ja, blauwe – draad.

Het water van de Bosporus glinstert, terwijl reusachtige zeeschepen en kleine veerboten af en aanvaren. Aan de overkant van het water zien we de Hagia Sophia, dé trekpleister van de stad, en het Aziatische deel van de stad. Maar dat is voor later. Nu genieten we van het uitzicht vanuit het Istanbul Modern, het museum voor hedendaagse kunst in Galataport. Ooit was dit stukje Istanboel industriegebied, maar nu is de 1,2 km lange strook langs het water omgetoverd tot een wandel- en winkelboulevard, waar de moderne architectuur, de kunstwerken en de vele flanerende inwoners een wedstrijdje m’as-tu-vu houden. Ze moeten echter de duimen leggen tegen de Bosporus, die blijft fascineren, zelf wanneer we in het restaurant van het museum van de lekkerste gerechten mogen smullen.

En gelukkig maar, want wanneer we een dag later opnieuw naar Galataport trekken, is er van het uitzicht op de Bosporus nog weinig te merken: Galataport is ook de cruisehaven van Istanboel, en telkens wanneer zo’n zeereus aanmeert, gaat een muur op de kade omhoog. Ook indrukwekkend om te zien trouwens, maar geef ons toch maar het vrije uitzicht op het water.

Kleurrijke straten vol poezen

De volgende ochtend trekken we naar Fener en Balat, twee districten in Istanboel die bekend staan omwille van de fotogenieke gekleurde huizen, de antiekwinkeltjes en de gezellige koffiehuisjes. Wij houden halt bij Velvet Café, waar eigenaar Yuksel Kukul ons verwent met een authentiek Turks ontbijt. In een mum van tijd staat onze tafel overvol: vier soorten kaas, komkommers, tomaten, aardbeien, gebak, pretzels, honing, pistachepasta, olijven, eieren, te veel om op te noemen. Yuksel vertelt ondertussen honderduit over zijn grootouders, die vanuit Soedan naar Turkije kwamen. Zijn grootvader was kok in het koninklijk paleis, al is het vooral de confituur van zijn grootmoeder die ons zal bijblijven. Overheerlijk! “Het café is een eerbetoon aan haar. Omdat ze zo’n mooie, glanzende huid had, noemde iedereen haar Velvet”, vertelt Yuksel.

Helemaal voldaan zetten we onze tocht door de kleurrijke wijken – Unesco Werelderfgoed trouwens – verder, onder het goedkeurend oog van de vele katten. Bij de St. George-kerk houden we halt: dit is het ‘Vaticaan’ van de Grieks -Orthodoxe kerk. “Al zit de patriarch hier op zondag gewoon in de kerk hoor”, weet onze gids. We bewonderen de uitbundig versierde kathedraal, terwijl gesluierde vrouwen hun hoofd tegen een steen drukken, sommigen zelfs met tranen in de ogen. “Dit is een deel van de steen waarop Jezus gemarteld werd”, legt onze gids uit.

Nadat we ook halt gehouden hebben bij de Sveti Stefan-kerk – een ijzeren kerk, die opnieuw binnenin uitbundig gedecoreerd is – is het tijd voor pure ontspanning. We trekken naar een traditionele hamam, waar we een al even traditioneel Turks bad krijgen. En nee, met kamers vol stoom heeft dit niets te maken. Wel worden we vakkundig schoongeschrobt en afgespoeld door enkele dames. We sluiten de ervaring af met wat Turkse thee en zoetigheden.

Constantinopel

Na een nieuwe dinner with a view in het Izaka Terrace Restaurant reppen we ons naar het AKM (Atatürk Cultural Center). Hier kan je elke vrijdagavond, van september tot juni, genieten van een optreden van een van de vele staatsorkesten van het land. De tickets zijn spotgoedkoop – tussen de 4 en 6 euro – en de avonden heel populair. Wanneer de muzikanten enkele traditionele liederen inzetten, zingt heel de zaal uit volle borst mee. En wees gewaarschuwd: de bisrondes duren hier vaak langer dan het eigenlijke concert.

En dan is het tijd voor het culturele hoogtepunt van onze reis: we trekken het water over naar Constantinopel, de oude binnenstad die ook wel Byzantium wordt genoemd en waar alle grote trekpleisters van de stad liggen. We starten onze tocht op het Sultanahmet-plein, waar ooit de hippodroom gevestigd was. Twee obelisken zijn de stille getuigen van dit verleden. Let ook op de versierde kiosk op het plein: vroeger stroomde hier tijdens feesten vruchtensap uit de fonteinen, wij moeten het doen met water.

“De zaterdagochtend is duidelijk niet het goede moment om de Hagia Sophia te bezoeken”

Na een bezoek aan het nieuwe DEMM museum – waarbij op geanimeerde en eenvoudige wijze de geschiedenis van Istanboel uit de doeken gedaan wordt – is het tijd voor de twee blikvangers: de Blauwe Moskee (officieel de Sultan Ahmetmoskee, red.) en de Hagia Sophia. Schitterende gebouwen, maar helaas ook met ellenlange wachtrijen. De zaterdagochtend is duidelijk niet het beste moment om deze plekken te bezoeken. We besluiten de Blauwe Moskee links te laten liggen en enkel de Hagia Sophia te bezoeken, waarvoor we al vooraf tickets hebben gekocht. Het indrukwekkende gebouw was ooit een orthodoxe kerk, werd later een rooms-katholieke kerk en is nu een moskee. De indrukwekkende mozaïeken aan de muren verwijzen echter nog naar het christelijke verleden. Al merken we wel dat de gezichten van de engelen verdwenen zijn. “Maar dat is niet omdat het nu een moskee is, wel een gevolg van aardbevingen. Er zijn ook engelen en heiligenafbeeldingen die wel nog een gezicht hebben”, wijst onze gids.

Na de Hagia Sophia trekken we naar het archeologisch museum, waar het een pak minder druk is, en de Basilaca Citerne. In die wondere wereld onder de hippodroom is het opnieuw op de koppen lopen, maar dat neemt niet weg dat het een magische ervaring is. De combinatie van het water, de zuilen, de kunstwerken en de verlichting zorgt voor prachtige beelden. We sluiten onze dag in Constantinopel af met bezoekjes aan de Grand Bazaar en de kruidenmarkt. Twee plekken die vooral op toeristen gericht zijn, al ontdekken we in het hartje van de Grand Bazaar wel de winkel van Nick Derderyan. Een kalligrafiekunstenaar die, zo bewijzen de vele foto’s, zowat alle wereldleiders heeft ontmoet. Via de Galatabrug, vlakbij de kruidenmarkt, trekken we opnieuw naar het hotel. Een bijzondere brug, in twee verdiepingen. Onderaan vind je tal van visrestaurants, bovenaan staan dagelijks tientallen mannen te vissen.

Meeuwen voederen

We sluiten onze citytrip af met een boottocht op de Bosporus. We varen langs burchten en paleizen aan de Europese kant en oude houten huizen aan de Aziatische kant. Terwijl onze gids uitlegt dat die houten huizen vaak duurder zijn dan die paleizen, haalt hij een zak pretzels boven. “Tijd om te doen zoals de echte inwoners van Istanboel”, lacht hij, en dus nemen we elk een stukje koek in de hand. Niet veel later zien we een zwerm meeuwen op ons afkomen, die de pretzels netjes uit onze hand komen pikken terwijl wij het uitgillen. Nog net geen echte Istanboelers dus.