Een winterse vakantie met drie generaties naar de Vogezen, onze Ardennen in het kwadraat

Dichtbij, familievriendelijk én met heel wat verschillende mogelijkheden wat betreft logies en activiteiten: de Vogezen werpen zich op als de ideale familiebestemming. Wij doen de test en trekken met drie generaties naar de Franse bergregio. Alleen de sneeuwgoden wilden niet mee…

Toen de winters nog echte winters waren, werden de Vogezen bestempeld als een sneeuwzekere wintersportbestemming voor de vele landgenoten die skiplezier zochten en geen tien uur onderweg wilden zijn. Ook nu kan er nog steeds geskied worden, al is de echte skiperiode wel beduidend korter geworden en is er van sneeuwzekerheid geen sprake meer. Dat ondervinden we aan den lijve. Gelukkig kunnen kinderen én volwassenen zich ook zonder het witte goedje uitstekend amuseren in de omgeving van Gérardmer (spreek uit Gérardmee, red.) en La Bresse.

We logeren in een perfect uitgeruste chalet voor acht personen in een rustige vallei net buiten La Bresse, een uitstekende uitvalsbasis om de streek te verkennen. Omdat we die eerste avond geen zin hebben om te koken, pikken we onderweg een schotel streekspecialiteiten op bij Gourmand’Art die winkels heeft in La Bresse en Gérardmer. Kazen, verse vleeswaren, brood en bier laten ons meteen kennismaken met een smakelijke terroirkeuken. Slapen in de bergen is eveneens speciaal: absolute stilte en rust, een verademing voor wie het drukke stadsleven eens wil ontvluchten.

Biatlon voor kinderen

De volgende ochtend zijn we al voor dag en dauw uit de veren. Vers stokbrood van de bakker in La Bresse met confituur en charcuterie en daarna iedereen in de wagen, want we hebben een afspraak met Sylvie Triboulot aan de skischans van Gérardmer voor een sportieve activiteit. Sylvie maakt deel uit van het Franse nationale biatlonteam en biedt ook biatlonuitdagingen aan voor vakantiegangers. Deze sport is een combinatie van langlaufen en schieten met een geweer op vaste doelen. “Je hoeft helemaal geen getrainde atleet of schutter te zijn om bij mij een biatlonparcours te doen”, lacht Sylvie wanneer ze het wantrouwen in de ogen van de volwassenen ziet. “Ook de kinderen kunnen deelnemen, want er wordt met lasergeweren gevuurd. En zelfs als er niet voldoende sneeuw ligt, zoals nu, is het een leuke activiteit. We leggen gewoon het parcours in het bos al wandelend of lopend af.” Wat later geven we Sylvie volmondig gelijk: de kinderen zijn dol op de op kindermaat gemaakte lasergeweren en de volwassenen maken er een spannende competitie van.

Van sporten krijg je honger, dus houden we halt bij de nabijgelegen ferme-auberge de la Mexel voor een deugddoende lunch. Boerin Brigitte is er ook de kok en maakt één menu per dag met verse producten van de boerderij. Dit is een populair adresje bij de locals: we zien hoe arbeiders, bedienden en kaderleden iets na 12 uur toestromen en de toch wel grote gelagzaal binnen de kortste keren vullen. Een streekaperitief met huisgemaakte lunchworst wordt gevolgd door een slaatje met krokant gebakken spekblokjes. Als hoofdgerecht is er een gerookt gebraad met verse rösti-aardappeltjes, dan volgt de kaas om tenslotte af te sluiten met een versgebakken pruimenrollade en koffie. Dit restaurant typeert meteen de gastronomie in de Vogezen: zeer lekkere én copieuze streekgerechten aan absoluut betaalbare prijzen in een ongedwongen setting.

Na de lunch besluiten we het water in te duiken bij het meer van Gérardmer. Niet in het meer zelf, wel in het Centre Aquatique met ploeterbadjes, een zwembad voor baantjestrekkers, een razendsnelle glijbaan voor de durvers en zelfs een buitenbad.

Boerderij met kaarsen

De volgende dag regent het pijpenstelen en is het geen weer om een hond door te jagen. Daarom gaan we ondergronds. In de kopermijnen van de hertogen van Lotharingen in Le Thillot wanen onze kleinsten zich Indiana Jones. Deze goedbewaarde mijnen uit de vijftiende en zestiende eeuw bezoeken we met een gids en met een helm met lamp op het hoofd. Een topavontuur in nauwe gangen onder de grond terwijl het buiten stormt, beter kan dit niet worden.

“In de mijnen van Le Thillot wanen onze kleinsten zich Indiana Jones”

Net voor het vallen van de avond rijden we naar de kerk van Fresse sur Moselle. Hier wacht Jean-Baptiste van de toeristische dienst. Hij rijdt ons door een nauwe vallei en via een bosweggetje tot op een kilometer van de boerderij van Noiregoutte. Ivan, zijn echtgenote Céline en zoon Samuel wonen hier ver weg van de ‘bewoonde wereld’. Wij genieten eerst van het ongelooflijk panorama over valleien en bergen, maar wanneer de duisternis valt, is het de boerderij zelf die met alle aandacht gaat lopen. De gebouwen worden verlicht door honderden kaarsen, en ziet er bijzonder sprookjesachtig uit. “Dit verlichten met kaarsen is er toevallig gekomen”, legt Ivan uit. “Doordat onze boerderij echt in de absolute uithoek van deze vallei ligt, was het veel te duur om het elektriciteitsnet tot hier door te trekken. Toen op een keer onze generator het begaf, was het behelpen met kaarsen. Het duurde anderhalve week tot onze generator hersteld was. Tijdens die periode merkten we op dat onze koeien, geiten én varkens veel rustiger waren. Het verschil was zo duidelijk dat we dan beslist hebben om de boerderij en stallen altijd met kaarslicht te verlichten. Dat ook toeristen onder de indruk zijn, is leuk meegenomen.” We sluiten ons bezoek buiten af rond een haardvuur met een lekkere warme wijn en wandelen door het donkere bos terug naar de wagens. Ook dat is al een beleving op zich.

Ski in het groen

De volgende dag klaart het op, maar van sneeuwval is er nog geen sprake. We besluiten toch naar het skigebied van La Bresse-Hohneck te rijden. We zien hoe skiërs op een smalle sneeuwstrook van groene heuvels en bergen afdalen. De sneeuwkanonnen doen duidelijk hun werk, maar veel winterpret is dit niet. We besluiten de ski’s nog even aan de kant te laten staan en kiezen voor een ander soort afdaling. We nemen bij een andere smalle sneeuwstrook plaats op een gigantische opblaasbare band. De activiteit is een echte topper. Vooral omdat de begeleiders bovenaan de band nog een extra duwtje geven wanneer die de helling afglijdt. We gillen van de pret.

De sneeuwgoden laten het ook op onze laatste dag ter plekke afweten. Geen sneeuw, wel fijne motregen. Maar ook nu blijkt plan B een meevaller. De grote schaatspiste in La Bresse is in openlucht, maar een groot afdak houdt de piste zelf droog. De drukte nemen we er graag bij. Op de terugweg naar onze chalet stoppen we nog een uurtje in het atelier de la Tournerie in La Bresse. Een paar keer per week worden hier houtsnijdemonstraties gegeven. Wat de handige eigenaar-houtsnijder kan met zijn machines en materialen is ronduit verbluffend. De kleinsten zitten met open mond te kijken naar hoe hij vogels, olifantjes en zelfs egeltjes uit een blok hout kan toveren. Als papa en mama dan nog die zaken kunnen kopen, kan de pret natuurlijk niet op. Na een uitgebreid ontbijt rijden we de volgende dag rustig terug naar huis. We hebben dan wel geen sneeuw gehad maar het vakantieplezier was er niet minder om.