Dé plek waar de bergen de show stelen … Skiën en zoveel meer in het Italiaanse Livigno

“Wat goed genoeg is voor Tadej Pogacar, is zeker goed genoeg voor mij”, maak ik mij de bedenking bij mijn keuze voor het Italiaanse Livigno als pleisterplaats voor een vierdaagse shortbreak in de sneeuw. Gelegen op 1.800 meter hoogte is Livigno een winterse droombestemming voor skiërs en gelijkgestemde zielen. Hier geen kans op verveling, noch op dikdoenerij: in Livigno zijn de bergen de vedette. Zo hoort het ook.

Livigno zit ingekapseld in een dikke sneeuwvacht wanneer Mario me welkom heet. De lokale gids haalt in een sappige mix van Engels en Italiaans de loftrompet boven om zijn stad te promoten. Ik laat me echter gemakkelijk inpakken, want het is liefde op het eerste zicht: het centrum bestaat uit een lange hoofdstraat en straalt een gemoedelijke dorpssfeer uit. Weinig beton, geen hoogbouw en veel hout: het voelt hier authentiek en kleinschalig aan. Zo zie ik het graag. En ik niet alleen: Pogacar en zijn team komen in Livigno al vele jaren de Tour voorbereiden. Ze vinden hier een droomparcours: een fietsvriendelijke vallei die tegen de 2.000 meter aanschurkt, op een kattensprong van de iconische Stelviopas, vooral bekend van de Ronde van Italië. Maar nu zijn hier geen wielrenners te bespeuren.

Belastingparadijs

Wel wintersporters én kooplustigen. Livigno geniet in Italië sinds 1840 van een speciaal statuut, namelijk dat van belastingparadijs. Met dank aan de afgelegen ligging. En dat heeft wel wat voordelen: (luxe)goederen zijn hier een stuk goedkoper, want ze zijn vrijgesteld van BTW. Je vindt hier dan ook meer dan 200 tax free-shops.

“Zacht glooiende hellingen, brede pistes … Livigno is perfect voor families met kinderen”

Maar Livigno is bovenal een wintersportparadijs. Niet voor niets is het in februari 2026 gaststad voor het freestyle skiën en het snowboarden tijdens de Olympische Winterspelen van Milaan-Cortina. Maar vooraleer ik me op de latten waag, krijg ik – Pogacar indachtig – nog een andere uitdaging voorgeschoteld. Samen met een gids waag ik me aan een pittige fatbiketocht. Het strak aangelegde parcours is gedeeltelijk uitgetekend in het dal, en wordt zowel door langlaufers als door fatbikers gebruikt. Nadat ik eerst wat onwennig uit de startblokken ben geschoten, ondervind ik al snel dat mijn dikke sneeuwbanden goed grip houden – lees: weinig kans op een valpartij – en durf ik al wat sneller te gaan. Op het einde verleidt de gids de berggeit in mij, waarbij we finaal de bergflanken aansnijden, op zoek naar wat hoogtemeters. Mijn Strava-account meldt later: 42 kilometer en 550 hoogtemeters. Weliswaar met mechanische ondersteuning.

Skiën à volonté

Na het fietsen is het tijd voor het echte wintersportwerk. Ik huur skimateriaal en trek de bergen in. In alle eerlijkheid: er is geen topskiër aan mij verloren gegaan. In die optiek is Livigno de perfecte bestemming voor mij, want dit skioord mikt eerder op families met kinderen en/of sportieve gelegenheidsskiërs dan op de liefhebbers van zwarte pistes. Dit vertaalt zich in zacht glooiende hellingen, brede pistes en comfortabele afdalingen.

Livigno heeft twee skizones, die – omwille van het feit dat Livigno in het dal ligt – niet met elkaar verbonden zijn. Weinig erg, want gratis shuttlebussen maken de oversteek tussen de Carosello-flank en de Mottolino-flank, en omgekeerd. Ook leuk meegenomen: zonder meteen tot partyzone te vervellen, beschikt Livigno over een levendig après-skigebeuren. Altijd leuk om tussen twee afdalingen door op een buitenterras wat te chillen in de zon.

De sportieve tour op

Dat een dagje skiën veel van het menselijk lichaam vergt, merk ik de volgende ochtend aan mijn stramme spieren. Die stramheid schud ik even later van mij af tijdens een langlauftocht. Het vlakke parcours is uitgetekend in de vallei tussen de twee bergflanken. Deze keer doe ik geen zotte dingen, en beperk ik mijn tocht tot een goede anderhalf uur langlaufen. Met reden, want in de namiddag staat een sneeuwschoenwandeltocht op het programma. De toeristische dienst van Livigno organiseert immers regelmatig wandeltochten in beperkte groep in de bergen, met gids uiteraard. Mijn sneeuwschoenen – of raquettes – huur ik ter plaatse.

Onze gids Luigi steekt ons op de bus, dit richting de Forcola di Livigno, een bergpas die Livigno met Zwitserland verbindt. Even later gaan we op in de natuur, en weten we ons omringd door metershoge poedersneeuw. Om ons heen impressionante bergen, groene bossen, kabbelende bergriviertjes en roofvogels. De wandeltocht duurt dik drie uur, en leidt langs smalle bergpaden, door sneeuw en over majestueuze bergruggen. Die avond vertoef ik heel vlug in dromenland … De volgende ochtend schud ik mijn weerbarstige spieren van mij af in de Aquagranda, een modern aquapark met zowel glijbanen als heel wat plekken om te relaxen. Meteen de perfecte afsluiter van mijn Italiaanse shortbreak. Meer moet dat niet zijn.