Slovenië is een ideale winterbestemming: Poëzie en rock-’n-roll in de sneeuw

Winter in de bergen hoeft niet per definitie iets met skilatten te maken te hebben. Voor wie houdt van de natuur, bij warme en koude temperaturen, is Slovenië de ideale winterbestemming. Wandelen doe je er in de sneeuw tegen de flanken van de Julische Alpen, ijsberen in de bergmeren tegen een postkaartdecor en opwarmen in de vele ecowellnesshotels.

Ik geef het onmiddellijk toe: ik ben geen wintersportmens. Sterker nog: ik heb nog nooit op skilatten of een snowboard gestaan. Dus wanneer ons in putje winter gevraagd wordt om richting de Sloveense bergen te reizen, is mijn enthousiasme eerder matig, richting een tikkeltje angstig zelfs. Maar op het programma staan geen vallen-en-opstaan-routines, gevaarlijke hoogtes of wankele skiliften, maar heerlijke sneeuwwandelingen – stevig en dicht bij de begane grond -, een duik in een bergmeer, sauna en een culinair hoogtepunt. De start van onze trip ligt in Kransjka Gora, een klein bergdorpje waar we bij aankomst in het donker uitgebreid fine dinen in Hotel Lipa. Een charmant en intiem chalethotel waar ineens de fijngevoelige humor en keuken van de Slovenen opvalt.

Sneeuwpoëzie en tennisrackets

De eerste ochtend heb ik maar één blik op de fenomenale besneeuwde Julische Alpen nodig om me ervan te overtuigen dat dit een onvergetelijke ervaring wordt. Op naar de Tamar en Planica Vallei, een plek waar de Slovenen in het weekend traditioneel met de hele familie heen trekken om te wandelen en – in de zomer – te fietsen, of een yogales te volgen. Wij gaan voor een speciale sneeuwschoenwandeling – denk grote tennisrackets aan onze voeten en wandelstokken in onze handen – van een achttal kilometer. Op de gewone wandelpaden, waar de sneeuw meevalt, zijn de plastic dingen eerder een last dan een gemak, maar wanneer we van het pad af de bossen induiken en het sneeuwtapijt tot 1,20 meter hoog wordt, zijn we zeer blij met de extra gear. Hoe druk het er op de paden wordt, hoe rustig is het in de bossen. Onze groep bestaat uit acht mensen, die allen stilvallen wanneer het koele sneeuwlicht op de bergflanken weerkaatst. Omdat praten hier, tussen de 2.000 meter hoge spitse pieken van de Mojstrovka, Travnik, Velika Dnina en de Ponca-bergketen, een schending van de poezië lijkt.

Rock-’n-rollpostkaartje

Nog meer poëzie krijgen we voorgeschoteld in het 1-ster Michelinrestaurant Milka. Een boutiquerestaurant en -hotel aan de voet van het Jasnameer dat tot ver buiten de regio bekend staat voor zijn uitmuntende design, gastronomie en service. Met een crew van een 15-tal jonge talenten en amper 25 couverts, is dit een unieke niet te missen ervaring tegen het decor van een postkaartje. Die begint bij de vier soorten water – plat of bruis én in twee verschillende temperaturen – die per persoon worden aangeboden. Bij de rest van het zevengangenmenu kunnen we kiezen voor aangepaste natuurwijnen, een non-alcoholisch pairing of de Milka-expercience, een mix van aangepaste wijnen, bier, thee én kombucha. Bij de Penina sparkling-wijn, waar jaarlijks maar 2.000 flessen van worden gemaakt, komen een fenomenaal plukbrood en een tiental amuzes waarmee Milka ineens zijn reputatie eer aan doet. Het menu, met veel zorg en puurheid samengesteld, bouwt verder op van zoet naar fris, met hoogtepunten van forelbuik met gerookte radicchio tot gebrande broccoli met een mals stukje lam. Hier weten ze wat duurzaam en rock-’n-roll is anno 2023, zoveel is duidelijk.

“Het voelt alsof er duizend naalden in mijn lijf prikken, genieten lukt nog niet”

Voor de Slovenen zijn duurzaamheid en ecologisch bewustzijn geen holle trendwoorden, die te pas en te onpas gebruikt worden. Hier leven de mensen met een hart voor en volgens de natuur. Het zit in hun DNA. Dat zie je in het ecogecertificeerd Hotel Bohinj. Een – terecht – uithangbord voor die levenswijze gehuld in een houten eenvoudig en warm designjasje. Na onze lunchuitspatting heeft niemand nog ruimte voor het diner, heel jammer, dus brengen we de avond door in de intieme schemerwellness met Finse en Turkse sauna en met een duik in het verwarmde dampende zwembad buiten. Een prelude die in schril contrast staat met de ochtendactiviteit.

Een duikje bij -6 graden

IJsberen is de laatste jaren bij ons populairder geworden, de Slovenen doen het al veel langer. Zwemmen in ijskoud bergwater en je wordt nooit meer ziek, zeggen ze. Ik geloof het graag, neem thuis al dagelijks koude douches, en laat me overhalen. Met enkele tips in achting – hoofd bedekken met een muts!, handdoek en badjas klaarleggen, en geleidelijk aan dieper wandelen – trippel ik langs de oever van het meer Bohinj naar de waterlijn. Op dat moment flirt de temperatuur buiten met het vriespunt, maar is het water er – afhankelijk van welk meer aan welke bergketen – rond de -6 graden. Niet te vergelijken met een ‘koude’ douche thuis, dus. Mijn lijf doet instant overal pijn, dus genieten van het prachtige zicht kunnen we nog niet.

Bij de tweede poging voelt het nog steeds alsof er duizend naalden in mijn lijf prikken, maar ik ben blij dat ik het geprobeerd heb en voel me instant opgekikkerd en fris in lijf en hoofd. Na een warme douche en dito thee rijden we richting Radovljica, een middeleeuws dorpje met een kleine 6.000 inwoners, een dorpsfontein en een treinspoor, dat vandaag als het Zoete Radovljica door het leven gaat. Die bijnaam dankt het charmante plekje aan de traditie van de bijenteelt en de hoeveelheid honing die er bijgevolg wordt geproduceerd, het museum van Apicultuur, de 100-jarige chocoladefabriek en Radolca Chocolate. Een charmant winkeltje waar de handgemaakte en uiterst verfijnde lekkernijen al meerdere internationale prijzen wonnen.

Deze trip eindigen we in de hoofdstad. Ljubljana is fantantisch en zéker het bezoeken waard, al zijn de zonnige maanden er – zoals in de meeste grote steden – fijner en bedrijviger. In het kosmopolitische B-restaurant op de twintigste verdieping beleven we een fijne ervaring en dito afsluiter, maar ik mis de bergen en de eenvoud, de natuur en haar kracht. Die voel ik ’s ochtends opnieuw een beetje doorsijpelen op de centrale Pogacarjev trg markt, waar ik specialiteiten zoals verse mierikswortel, een flesje geroosterde pompoenpitolie en postkaartjes voor het thuisfront insla. “Is er een land dat mooier is dan het onze, een land dat mijn thuis is”, zingt de Sloveense folkzanger en legende Slavko Avsenik over zijn land. Het antwoord is neen.