Reizen

Terug naar de natuur in Zuid-Tirol

Thalisa Devos

30-04-2023, 03:30

Zuid-Tirol, Italië, bevat het beste wat het noorden én het zuiden te bieden hebben. Denk naaldbossen en berglucht, maar ook een zacht klimaat, zwoele meren en mediterraans culinair genieten.

We zijn allen natuurmensen, producten van de natuur. Maar dat vergeten we. Met de intocht van corona gingen we massaal wandelen en fietsen, maar alleen omdat terrashangen niet mocht. We gingen aan het maaien en zaaien tot we weer in overdrive moesten inhalen wat ons werd afgenomen. In Zuid-Tirol leerde ik opnieuw stilstaan. Bij mezelf en de natuur.

Arriveren doen we in de luchthaven van Venetië om er met een huurauto langs de bergen richting onze eerste stop te rijden. In Hotel Thalhof ligt de gemiddelde leeftijd een pak hoger dan die van ons, maar de sfeer is er à l’aise. Aan Kalterer See, een warm en prachtig blauw meer, dineren we in Gretl am See waar een bonte mix van toeristen, maar ook jonge locals aperitieven met antipasti en Aperol Spritz. Het is midden mei en goed dertig graden, we eten paste en vis uit het meer, meer dan voldoende na de trip en voor het programma dat ons ‘s ochtends te wachten staat.

Na het eerste ontbijt maken we kennis met onze fietsgids Christian, een local met de meest gespierde kuiten die ik ooit zag. Mijn compagnon en ik krijgen een e-bike, Christian doet het op karakter. Ik geef toe, een groot fietser ben ik niet. Het is mijn sport niet. Ik wandel liever terwijl ik mijn ogen de kost geef en mijn gedachten de vrije loop laat. Dit is anders. Met de e-bike zoeven we door het Naturpark Trudner Horn, de bergen omhoog, langs oude treinsporen en bruggen, naaldbossen, restanten van vroegere beschavingen en krachtplekken waar aardelijnen samenkomen en een specifieke energie verspreiden. Ik kan trappen zo hard ik zelf wil, mijn ogen laten dwalen én raak niet buiten adem. Tijdens de lunch in een klassiek Tirolerrestaurant, met een vettige schnitzel erbij, vertelt Christian ons over hoe hij zes jaar geleden zijn vijf bedrijven verkocht uit angst voor een hartaanval, zijn vrouw en kinderen verliet en begon aan een nieuw leven als fietsgids. In de eenvoud zit vaak de essentie: “Zuid-Tirol is de streek van de contrasten, van traditie en moderniteit, van de Alpentoppen en de Dolomieten, maar ook van zuiderse meren en een zacht klimaat. Tussen die extremen heb ik mezelf teruggevonden.”

Bletterbach is een Unesco-werelderfgoedravijn bekend om zijn indrukwekkende decors van miljoenen jaren van erosie en oxidatie met fossiele voetafdrukken waar je de geschiedenis zo kan aflezen.

Een decor van erosie en oxidatie

Dat contrast is ook diep ingebed in het klassieke Zirmerhof waar het diner wordt ingeluid met een koeienbel. De bediening draagt authentieke Tirolerkledij, het menu is traditioneel met wijn, kruiden en vlees van eigen kweek. De infinitypool toont dat ze ook hier mee zijn met hun tijd. Boven op de berg lijkt het alsof we aan de rand van de wereld zitten, horen we enkel het klotsen van het water en het fluiten van de vrije vogels. Een duik op deze plek en je kan de wereld aan. Tijd voor Bletterbach, een Unesco-werelderfgoedravijn vooral bekend om zijn indrukwekkende decors van miljoenen jaren van erosie en oxidatie met fossiele voetafdrukken waar je de geschiedenis zo kan aflezen. In één woord: omvergeblazen.

Hier weten ze dat de mens niets is vergeleken met die machtige natuur. Dus dat we er maar beter zorg voor kunnen dragen

Van het woeste verleden reizen we verder naar de strak afgelijnde toekomst. Manna Resort is een modern donker houten en glazen bouwwerk met panoramazicht tussen de Dolomieten. Een wellnessoord waar je van binnen naar buiten zwemt, van koud naar warm water. Waar we een indrukwekkend onweer tussen de bergen zien losbarsten en in de Finse sauna bij negentig graden wegdromen. Waar de weelderige natuur door het raam evengoed de tropen had kunnen zijn. Na twee uur zweten en detoxen zijn we klaar voor een indrukwekkend diner van vijf gangen waar de natuurlijke en zwarte toon wordt voortgezet met geroosterde garnalen, cavatelli-pasta, gegrilde asperges, bouillabaisse en als kers op de taart een glas pet nat en een knuffel van de sommelier.

Meren, bergen, velden en een lentezon erbij in de streek van Trentino-Alto Adige.

Bomen knuffelen en baden in ijswater

Hotel Vitalpina Pfösl geeft niet meteen prijs dat dit het absolute hoogtepunt van deze trip zal worden. De website en de houten gevelconstructie doen oubollig aan en zijn voor mij allesbehalve een coup de coeur. Tot ik mij ‘s morgens vroeg om halfzes in de mist van het warme water een weg baan richting de Dolomieten. 35 graden is het water, de ideale temperatuur voor je lichaam. Zodat het niet moet opwarmen of afkoelen, maar gewoon kan genereren. Het is de basisgedachte van deze plek: gewoon zijn. In het moment. Ademen en één worden met de natuur. Het is die traagheid en zachtheid voor jezelf en de ander die ze bij Pfösl centraal zetten. Hier heersen de stilte en de kruidenthee van eigenares Beatrice, de overnight oats van compagnon Eva en de tip om altijd een schijfje citroen aan je ochtendwater toe te voegen. Na een sauna met gedroogde lavendel, een stoombad met melisse en een regeneratieve en activerende massage trekken mijn compagnon en ik met Eva de bergen in voor een sessie bosbaden. Dat we moeten stil zijn, zegt ze wanneer we de helling beklimmen en tien minuten later een boom knuffelen. Ik voel mijn hartslag in mijn armen, of ben ik intussen geconverteerd naar de boom? Ik voel een immense vermoeidheid over mij neerdalen. Een massa van maanden die nu als een deken rond mij ligt en de druk op mijn borst wegneemt. In stilte trekken we onze schoenen uit en dippen we onze voeten -volgens de beroemde Kneipp-methode – in het ijskoude bergwater.

Het is daar dat ik plannen maak om de natuur dagelijks te omarmen, om ze op te nemen in mijn leven. Nooit gedacht dat ik een boom zou knuffelen, dat ik me als een bergmeisje tiptop op een fiets zou voelen. Dat het in Zuid-Tirol zou zijn dat ik zo heel veel over mezelf leerde. Alles draait er om energie en natuur. “Wij kunnen de natuur niet vernietigen, dat zal zij wel doen”, klinkt het hier wijs. Hier, dat is ver weg van de grote stad, waar de grootsheid van de bergen en de bossen heerst. Waar mensen nog de kracht van sneeuw en water kennen. Waar ze elke dag wéten wat wij soms vergeten. Dat de mens niets is. Niets vergeleken met die machtige natuur. Dus dat we er maar beter zorg voor kunnen dragen.