Varen langs de Bahama’s en Mexico: een vader-dochtercruise onder de Caribische zon

Ik ga op cruise en neem mee: mijn dochter. Het zit zo: als extraatje bij haar nakende huwelijk had ik haar een vader-dochterreis beloofd. Zonder verloofde, zonder vrouw, gewoon onder ons tweetjes. Moet kunnen. Ik dacht aan een weekendje weg. Anno 2024 dromen jongeren groots. Groot gelijk overigens. Vandaar dat we enige weken later op het vliegtuig richting Orlando zitten. Op naar een cruise langs enkele Caribische hotspots. Want zij wilde nog wat aan haar teint werken vooraleer in het huwelijksbootje te stappen. En ik? Ik wilde stiekem nog genieten van wat extra quality time alvorens haar definitief af te geven.

Orlando laat een verregende indruk na, als we de avond voorafgaand aan ons vertrek in ons hotel arriveren. Mijn dochter kijkt me vertwijfeld aan. Ik kom niet verder dan “een tropisch buitje dat wel zal overwaaien”. En zie, de volgende ochtend worden we wakker onder een stralende zon. Vanaf de kade kijken we vol ontzag naar de mastodont die voor ons ligt: de MSC Seashore. Volgens de info passen er een goede 4.000 passagiers in. Kortom, een megaboot. Mega betekent ook megaveel ruimte, zo ontdekken we even later. Goed voor een overaanbod aan restaurants, cafés, bars en andere hoeken en kanten, om nimmer met een beklemmend gevoel van ‘superdruk’ te worden geconfronteerd.

Op naar Nassau

Onze vaarroute heeft twee stops op de Bahama’s voorzien, net als twee stops in Mexico. Voor de rest: tweemaal een dag op zee. Onze eerste stop, in Nassau – de hoofdstad van de Bahama’s – is een onvoorziene. De eerder geplande stopplaats is onverwacht in het water gevallen. Kan gebeuren: cruiseboten varen een vaste route, maar die kan altijd wegens omstandigheden worden gewijzigd. Zoals nu. Geen erg. Nassau, here we come!

Vooraf hebben we ons ingeschreven voor een Rum Runners Tour, een begeleide tour door Nassau. Ik heb van nature een hekel aan begeleide uitstappen – en gruw al bij de gedachte om achter een gids met vlag aan te lopen – maar hier kozen we voor de zekerheid: een halve dag in een klein groepje. Kan nog net, denk ik bij mezelf. En we beklagen het ons niet, want de gids naar eigen zeggen een directe nazaat van de legendarische piraat Zwartbaard leidt ons langs enkele toeristische hotspots op Nassau, waaronder een rumbrouwerij, een kunstgalerij en andere koloniale pareltjes. Nadien dwalen mijn dochter en ik nog wat in het centrum rond. Op een terras met zicht op het strand, pikken we nog vlug een koffie mee. In de verte zien we onze cruiseboot blinken in de middagzon.

Zonnen op het privé-eiland

Onze cruisemaatschappij beschikt met het Ocean Cay Marine Reserve zowaar over een privé-eiland op de Bahama’s. Aan eilanden geen gebrek op de Bahama’s. Er zijn er ongeveer 700, net als een 2.000-tal cays (kleine, zanderige eilandjes, vaak op een koraalrif, red.). Twee van die eilanden werden opgekalefaterd en herbeplant, en vormen sindsdien een chille stopplaats voor cruiseboten. Zonder me over de zin of onzin van een privé-eiland uit te spreken; beide eilanden vertoefden vooraf in een behoorlijk slechte staat vol zwerfvuil en zonder enige noemenswaardige vegetatie. Dat is nu even anders.

Om de drukte voor te blijven, ontschepen wij als eersten, waarna we doorsteken naar het verste strand. Daar installeren we ons in een ligzetel. Mijn dochter in de zon, ik in de schaduw. Met een boek. Meer moet dat niet zijn. Onze honger stillen we aan een foodtruck. Ons strand blijkt achteraf de juiste keuze, want slechts weinig passagiers maken de oversteek. Het gros van de Amerikanen kiest voor een strand in de nabijheid van de cruiseboot.

“Onze gids is – naar eigen zeggen – een directe nazaat van de legendarische piraat Zwartbaard”

Aquapark op het schip

De meeste cruiseschepen zitten volgestouwd met entertainmenttoestanden, waardoor een dagje ‘op zee’ voorbijvliegt vooraleer je het goed beseft. Van onze eerste zeedag maken we gebruik om het cruiseschip op ons gemak te verkennen. Zo bevat het schip zelfs een aquapark, incluis waterglijbanen die niet moeten onderdoen voor die van Aqualibi en consoorten. Ergens goed weggestopt ontdekken we zelfs een bibliotheek, met warempel enkele Nederlandstalige romans. We wagen ons ook aan een avondje casino. De meeste cruiseschepen bevatten standaard een casino. Aangegrepen door overmoed en de gedachte aan gemakkelijk geldgewin wagen wij onze kans. Van onze 60 dollar inzet blijft op het einde nog maar een habbekrats over. Maar we hebben ons best geamuseerd, en daar komt het op neer.

Een volgende stop leidt ons naar de Costa Maya, een cruisehaven die enkel leeft van het toerisme. Denk: superdruk, chaotisch en barstensvol toeristische shops. Een shoppingwalhalla voor wie ervan houdt, een plaats die ik zo snel mogelijk achter mij wil laten. Wij hebben gelukkig een uitstap ingepland naar de Laguna Bacalar, ook bekend als de 7 Colours Lagoon, volgens menige toeristische gidsen een van de mooiste lagunes in Mexico. Eenmaal ter plaatse schepen wij in op een motorboot die ons meeneemt op een zalige minicruise op het meer, inclusief een tweetal zwemstops. Het ondiepe water varieert van helder turkoois tot diep indigo, en een duizendtal varianten daar tussenin.

Nadien verkennen we al slenterend Bacalar, een koloniaal stadje aan wie het meer zijn naam dankt. De stad laat een ietwat slaperige indruk na, al weet ik die serene sfeer best te appreciëren.

Kiezen is verliezen

Het eiland Cozumel vormt onze laatste stopplaats. Isla Cozumel wordt alom geroemd als een van de beste duik- en snorkelspots ter wereld. Wij hebben andere plannen, zoals daar zijn een eilandverkenning. Maar kiezen is verliezen, want zo kunnen wij niet mee met de Tulum-excursie, een trip die ons naar het vasteland en de legendarische Maya-site van Tulum ging leiden. Wij hebben onze keuze geen seconde beklaagd, al bleef het achteraf wat wringen. Hoe dan ook, met een immense waaier aan excursiemogelijkheden en een verleidelijk aanbod aan specialiteitenrestaurants moet je tijdens een cruise voortdurend keuzes maken. Weinig erg. Ondertussen is mijn dochter getrouwd, en droomt ze van nieuwe avonturen. Deze keer met haar man. Zo is het leven.