Zoveel meer dan zon, zee en strand: Alanya aan de Turkse Rivièra

Wie Turkse Rivièra zegt, denkt ongetwijfeld aan Antalya. Maar zeggen de namen Alanya, Kusadasi, Marmaris en Bodrum u nog iets? Ooit stonden deze bestemmingen aan de wieg van het Turkse toerisme, maar het voorbije decennium raakten ze wat in de vergetelheid door de populariteit van de grote luxeresorts in de buurt van Antalya. Ten onrechte, zo ontdekken we tijdens een reis naar Alanya, want deze ‘retrobestemmingen’ hebben zoveel meer te bieden dan zon, zee en strand.

Dat we koers zetten naar Alanya, is niet toevallig. Dankzij rechtstreekse vluchten tussen Brussels Airport en Gazipasa is de badstad een stuk vlotter bereikbaar geworden: op een kleine drie kwartier staan we al bij ons hotel, daar waar je vroeger vanuit Antalya een rit van een goede 2 uur moest doorstaan. Niet alleen de vliegreis kreeg een upgrade, ook de hotelsector schakelde de voorbije jaren een tandje bij. Er kwamen een een pak nieuwe hotels bij en heel wat bestaande hotels werden onder handen genomen. Zo ook ons hotel Aria Resort, in de wijk Konakli. Inclusief zwembaden, een eigen strand, een indrukwekkende pier en alle andere geneugten dat een all-inclusivehotel te bieden heeft. Wie dat wil, hoeft het hotel niet uit, al zou dat zonde zijn want Alanya baadt in geschiedenis.

Het strand van Cleopatra

Zo kreeg Cleopatra hier een strand en de bijhorende provincie Cilicië cadeau van haar Romeinse minnaar Marcus Antonius. “Het Cleopatrastrand staat nog altijd bekend als het mooiste strand”, glundert onze gids Salim terwijl hij ons het strand toont. Vlakbij nemen we vervolgens de kabelbaan naar het kasteel van Alanya. Dit fort, gelegen op een rots die boven de stad uittorent, zou al in de tweede eeuw voor Christus door piraten opgericht zijn. Later werd het verwoest door de Romeinen, maar in de 13de eeuw werd de burcht opnieuw opgebouwd om de stad te verdedigen. Ook de Rode Toren, een 52 meter hoge uitkijktoren beneden aan de rots, maakte deel uit van die verdedigingslinie, die zowel piraten als andere vijanden uit de stad weg moest houden. Nu is het kasteel Unesco-werelderfgoed en een openluchtmuseum, waar het heerlijk rondstruinen is tussen de ruïnes, door de tuin en langs souvenirkraampjes. We houden halt bij de 700 jaar oude moskee, de oudste van de stad. “Dit is de antieke stad, hier woonden de eerste inwoners van Alanya”, legt Salim uit. “Ook nu wonen er nog altijd mensen binnen de kasteelmuren.” En geef ze eens ongelijk: met uitzichten zoals deze willen wij ook wel dagelijks wakker worden. Al klagen we niet: vanop het terras van onze lunchspot Gardenia genieten we van prachtige panorama’s op zowel het Cleopatrastrand als het Ooststrand, aan de andere kant van de rots. Daar, vlakbij de Rode Toren, liggen trouwens ook restanten van een oude scheepswerf.

“De Dimgrot blijkt een schatkamer vol schitterende stalagmieten en stalactieten”

Indrukwekkende natuurpracht

De volgende dag ruilen we de stad en de geschiedenis in voor de natuur. We zetten koers naar de Sapaderekloof in het Taurusgebergte, op een uurtje rijden van Alanya. De indrukwekkende kloof is 360 meter lang en bijna 400 meter hoog. We wandelen over de loopplanken langs watervallen, indrukwekkende rotsformaties en enkele natuurlijke baden, waar wie dat wil, verkoeling kan zoeken. Prachtige bloemen geven onze wandeling kleur, en op het eind wacht het hoogtepunt: de grote waterval. Wie wil, kan ook nog andere wandelingen maken in de buurt van de kloof, maar omdat de temperaturen te hoog beginnen op te lopen, zetten we koers naar de Dimrivier. Hier vind je tal van lunchplekjes, waarbij je plaatsneemt op platforms boven het water. Terwijl de ene overheerlijke schotel na de andere voor onze neuzen wordt geplaatst, genieten we van het gekabbel van het water en voorbijzwemmende watervogels. Wat verder duiken enkele kinderen van een brug het water in, om daarna koers te zetten naar de waterglijbaan. Wij zoeken onze verkoeling wat verder, met een bezoek aan de Dimgrot. Dit is de grootste grot in de regio, en wellicht ook de mooiste. We wandelen langs tientallen prachtig gevormde stalagmieten en stalactieten, tot bij een ondergronds meer. Wat een ontdekking!

Onze volgende tocht is er opnieuw eentje in de retrosfeer, met bezoeken aan Manavgat en Side. We starten met een boottocht op de Manavgat, een 93 kilometer lange rivier die voor een groot stuk ondergronds loopt. Wij blijven echter aan de oppervlakte en varen tot aan de Middellandse Zee, waar een smalle strandstrook honderden meters lang het zoete water van de rivier en het zilte sop van de zee van elkaar scheidt. Hier houden we halt om even te zonnebaden en te genieten van een deugddoende cocktail in een strandhut, terwijl de bemanning van onze piratenboot onze lunch klaarmaakt.

Watervallen en ruïnes

Terug in Manavgat (de stad, red.) brengen we eerst een bezoekje aan de moskee. Nadien kiezen we voor een iets wereldlijkere attractie: de Manavgatwaterval. Een erg populaire plek, zo blijkt uit de wachtrijen om een ticketje te kopen. “Ooit werd hier een heel succesvolle Turkse film gedraaid, waardoor iedereen de waterval wil zien”, legt Salim uit. Een blik op het watergedruis later, weten we waarom. De waterval mag dan wel niet erg hoog zijn, een goede 2 meter, maar overspant wel een goede 40 meter. Indrukwekkend. Enkele lokale jongeren duiken van de top naar beneden, ondanks de verbodsborden. “Levensgevaarlijk”, zucht Salim. “Je ziet het misschien niet, maar er zijn hier sterke stromingen en draaikolken die je onder water gevangen kunnen houden.” We laten de lokale macho’s achter ons en struinen nog even door het park. Fotografen met papegaaien, ijsjesverkopers die goochelen met hun ijsjes, souvenirwinkeltjes en eetplekken … Hier is een hele economie rond de waterval ontstaan.

We laten Manavgat achter ons en rijden naar Side, waar ruïnes uit de 1ste en 2de eeuw het straatbeeld kleuren. De stad is één groot openluchtmuseum. De naam van de stad betekent trouwens granaatappel, een boom die hier overal te zien is. We wandelen verder door de antieke stad, die gesticht werd door de Grieken maar vervolgens door de Romeinen werd veroverd, tot aan het indrukwekkende theater. Daar nemen we ook een kijkje binnenin, al is er daar niet zoveel meer te zien dan de arena en, in de verte, fragmenten van opgegraven beelden en woningen. Voor de ticketprijs (wij betaalden omgerekend 17 euro, red.) hadden we toch wel meer verwacht. We laten de antieke stad achter ons en komen via enkele winkelstraten bij het haventje terecht, waar de ruïne Apollotempel indruk op ons maakt. Aan de waterkant lonken enkele hippe restaurants. We nemen plaats op het loungeterras van Elia en genieten een laatste keer van een resem overheerlijke mediterraanse gerechten. Deze herontdekking van de Turkse Rivièra smaakt duidelijk naar meer.