Adieu Spaceboy

Neen, een Bowie-kenner ben ik niet. Helemaal niet eigenlijk. Met mijn dertig lentes mag ik me daar, denk ik, voorlopig nog te jong voor noemen. Een fan? Waarschijnlijk. Een liefhebber? Dat zeker.

Mijn eerste bewuste kennismaking met David Bowie dateert van 1998. Als toenmalig knaap bij KSA Roeselare vertrokken we die zomer op kamp met als thema ‘Pop, Forget the Past, Kiss the Future’. Na afloop kregen we toen zoals de traditie dat voorschreef, een kampaandenken. Dat jaar kregen we een cd toegestopt met ‘spacy’ nummers. Samengesteld door iemand met een puike muzieksmaak, zou later blijken. Naast onder andere ‘The Robots’ van Kraftwerk, ‘Spaceman’ van Babylon Zoo en ‘Space Shanty’ van Leftfield prijkten ook twee Bowie-nummers op het schijfje: het onvermijdelijke ‘Space Oddity’ en het door Pet Shop Boys onder handen genomen ‘Hallo Spaceboy’. Tussen die twee nummers lag een tijdsbestek van ongeveer 27 jaar. 27 jaar waarin al zoveel was gebeurd. Daar zou ik pas later achter komen.

27 jaar waarin Bowie, toeval of niet, net dat principe van kiss the future innig omarmd heeft. Geen enkele andere artiest tot nog toe is zo bezig geweest met het steeds heruitvinden van zichzelf, het verleggen van grenzen, het aftasten van verschillende mogelijkheden en expressievormen. Meer dan bewonderenswaardig. Van Major Tom over The Thin White Duke tot Mr Jones, van de trage akkoorden van ‘Space Oddity’ over de vloerstamper ‘Rebel, Rebel’ tot het ontwapenende ‘Lazarus’. Iedere periode heeft zijn classics en minder bekende pareltjes. De classics en een deel minder bekende pareltjes staan al in mijn geheugen gegrift. De rest volgt nog wel. Met tijd. Want net zoals slowcooking bevorderlijk is voor de smaak, probeer ik ook aan slowbowie te doen. Voorzichtjes en zachtjes aan consumeren. Niet te bruusk van de ene periode op de andere overschakelen, maar wel het hele spectrum proberen te vatten. Zo zag ik pas onlangs de film ‘David Bowie – Five Years’. Een echte aanrader en een prima introductie.

De classics en een deel

minder bekende pareltjes

staan al in mijn geheugen

gegrift. De rest volgt nog wel.

Een fantastische zanger ook. Hors categorie. Die mysterieuze vertelstemstem, een ietwat weemoedige en lichtjes klagende uitdrukking van een man die af en toe net dat beetje adem tekort lijkt te komen, maar desondanks toch de meest uiteenlopende noten uit de toonladder weet te plukken. Fantastisch. In navolging van de nodige ‘Bowie, the singles collection’, stond ook ik in 2004 vol grote verwachtingen op de weide van Werchter. Niet dat je een greatest hitsset mocht verwachten. Jasper Steverlinck had zich eerder die dag al afgevraagd of er Life on Mars was (nog zo’n DB-classic), maar ik was vooral nieuwsgierig naar wat hij nog anders en vooral live IN zijn mars had.

Tot het bericht kwam dat Bowie die dag Rock Werchter niet zou afsluiten. De broertjes Dewaele – nota bene twee notoire Bowie-liefhebbers – kregen toen de ondankbare taak toebedeeld om de Man te vervangen. Een taak waar ze zich trouwens met verve van kweten, al was het maar omdat hun set begon met een Bowie-remix die ze die middag zelf nog hadden gemaakt. Er werd gefeest en gedanst zoals dat op een festival hoort. En toch wist ik ook meteen dat iedereen die dag aanwezig was, ook iets had gemist. En dat gevoel werd gisteren alleen maar versterkt. Niet dat het zin heeft om daar nu mee te zitten. Zijn invloed blijft sowieso nog op heel wat vlakken voelbaar: de muziek-, mode-, film- en kunstwereld om er maar een paar te noemen. De wereld zal hem niet licht vergeten. Dat blijkt al uit de marathonuitzendingen, lofbetuigingen en specials die rond hem verschenen zijn. Voor ik opnieuw terugduik in het ‘oudere’ gedeelte van mijn platenkast, gaan hier ‘The Next Day’ en ‘Blackstar’ nog eens onder de naald van de platenspeler. Zijn twee laatste absolute dijken van platen die bewijzen dat hij alles gegeven heeft voor de muziek. Iemand al de foto’s gezien die drie dagen voor zijn dood zijn genomen? Fenomenaal statement wat hij daar maakt. Tot het bittere eind.

Hallo space boy, you’re sleepy now
You’re silhouette, so stationary
You’re released but your custody calls

Moondust will cover you
So bye, bye love