Axl Peleman over de iconische Beatlesplaat Sgt. Pepper’s: “Dé klassieker van de sixties”
Het is vijftig jaar geleden dat The Beatles met één plaat de muziek van de jaren zestig een duw in een nieuwe richting gaven. Nu een nieuwe uitgave ‘Sgt. Pepper’s’ Lonely Hearts Club Band’ nog eens in volle glorie laat horen, trekken we op zoek naar de magie van die plaat. Niemand beter dan opperfan Axl Peleman om daar enige duiding bij te geven.
“Ik moet een jaar of negen zijn geweest toen mijn interesse voor The Beatles werd gewekt”, steekt Axl Peleman van wal. “We zaten aan tafel en keken naar het nieuws: ‘John Lennon is gisteren vermoord’. Mijn vader, een man die nochtans niets met muziek had, legde zijn bestek neer en vertrok van tafel. Mijn moeder begon te huilen, iets wat ze normaal nooit deed, nooit. De uitzending werd afgesloten met een stukje muziek van Lennon: in een wit kostuum zong hij ‘Imagine’. Dat was het punt waarop ik Beatlesfan werd. Heel 1981 ben ik bezig geweest hun platen in ijltempo te verslinden, waaronder ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’. Het was een tijd waarin The Beatles eigenlijk niet meer hip waren. Mijn nonkel had besloten me elke keer één van zijn Beatlesplaten te geven. Een stommiteit, want dat zijn allemaal originele persingen die nu veel geld waard zijn.” (lacht)
Wat maakt die plaat zo belangrijk?
Het is niet hun beste plaat, maar het is wel dankzij deze plaat dat ze in het collectieve geheugen gebeiteld staan. Iedereen weet waar het album voor staat en kent de hoes. Dat kan je niet zeggen van ‘Pet Sounds’ van The Beach Boys of ‘Freak Out’ van Frank Zappa, die nochtans grote invloeden op die plaat waren. De plaat staat overigens bol van de referenties. ‘When I’m 64’ is een melodietje dat ik onlangs ben tegengekomen in een partituur uit de jaren 1910. En zo putten ze voortdurend uit iets dat al in het collectief geheugen zat. Het is de beste samenvatting van wat er muzikaal in hun hoofd omging. Pas later heeft de plaat dan zijn iconische status gekregen. Aanvankelijk was de pers meer bezig met alle theorieën dat Paul McCartney gestorven zou zijn, en de hints die je daarvoor kon vinden op de hoes.
Wat was de rol van producer George Martin?
Zijn rol valt niet te onderschatten. Ondanks zijn leeftijd en zijn klassieke achtergrond was hij behoorlijk innovatief op het vlak van popmuziek. Als je de demo’s van de songs – die je overigens op de nieuwe uitgave vindt – hoort, dan wordt heel duidelijk dat Lennon & McCartney wel het merendeel hebben geschreven, maar dat het Martin is die de boel heeft geregisseerd en van de juiste arrangementen heeft voorzien. De manier waarop het is opgenomen, is overigens ook briljant. Alles wat The Rolling Stones in die tijd hebben gemaakt, klinkt nu gedateerd omdat ze bepaalde typische effecten gebruikten. Dat heb je niet met ‘Sgt. Peppers’, noch met zijn voorganger ‘Revolver’. ‘Tomorrow Never Knows’, de afsluiter van die laatste plaat, kun je nu nog op een fuif draaien en een volle dansvloer scoren. Dat lukt je niet met hun tijdgenoten. Neen, The Fab Four mogen zich dan al die jaren hebben voorgedaan als jolige jongens: ze wisten waar ze muzikaal mee bezig waren.
Leg je de plaat nu nog vaak op?
Absoluut. Het verveelt nooit. Altijd ontdek je nieuwe lagen. Om het even kort door de bocht stellen, elke R&B-groep uit de jaren 60 of 70, of het nu The Who of The Faces was, had een nummer als ‘Brown Sugar’ van The Rolling Stones kunnen schrijven. Maar geen van hen had een nummer van The Beatles kunnen opnemen zoals zij het gedaan hebben. En vergeet niet: er zijn weinig mensen die zich nog kunnen herinneren ze live te hebben gezien. De generatie die hun platen heeft weten uitkomen, is aan het uitsterven. Ze gaan al láng mee, dus. Neen, The Beatles gaan nog wel even mee.
(Matthieu Van Steenkiste)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier