Bart Peeters: “As van mijn vader illegaal uitgestrooid in de Nete”

55 jaar is hij ondertussen, maar soms lijkt Bart Peeters nog steeds een Bartje. In Het Huis kwam het jongetje in hem naar boven toen hij in geen tijd pijl en boog in elkaar knutselde (èn ermee in de roos schoot!). We zagen ook de hyperkineet die zelfs uit doosjes zalm- en krabsalade muziek weet te halen en de prettig gestoorde versie die van een paddenstoel in het bos proeft(“ofwel begin ik nu te hallucineren ofwel ga ik dood”). Maar het pakkendst was de gevoelige Bart, toen hij het had over zijn dit jaar overleden vader, over Robert Mosuse en over zijn kindje dat kort na de geboorte stierf.

Als Bart de schitterende villa betreedt en op het terras een rood konijn ontwaart, is hij blij verrast. “Zou dit hier toevallig staan? Alice in Wonderland is immers mijn lievelingsboek aller tijden”, lacht hij. Waarna hij met twee stokbroden een indrukwekkende drumsolo geeft en dit nog eens overdoet met behulp van bestek en twee doosjes zalm-en krabsalade. Nu weten we waarom zijn ouders hem een hele tijd verplichtten om met zijn handen te eten.

Mishandeld door Vlaamse SS’ers

Als hij in de tuin met een tak een boog vervaardigt, gaan zijn gedachten naar grootvader Staf, die boogschieten als hobby had. “Het was het enige waartoe hij nog in staat was na de gruwel die hij meemaakte in de concentratiekampen van Buchenwald en Breendonk. Hij was vooral getraumatiseerd door Breendonk omdat hij daar mishandeld werd door Vlaamse SS’ers, door mensen die zijn eigen taal spraken.”

Marcel, here you go!

En dan, over zijn eigen vader, die in februari op 84-jarige leeftijd overleed: “Hij was dement en had hartproblemen. Na een lange strijd is hij uiteindelijk bezweken. Het was zijn droom om uitgestrooid worden in de Nete, maar dat bleek illegaal te zijn. Heel droevig. Maar we hebben het toch gedaan, met de woorden: Marcel, here you go!”

Omdat het bij Bart nooit te lang te ernstig mag zijn, host hij vervolgens in korte broek door het bos, waarbij hij plots halt houdt aan een blok hout en zijn eigen versie van ‘Walk on Water’ ten beste geeft. Uit een didgeridoo die in een schuurtje staat, puurt hij Sepultura en tussendoor proeft hij van een paddenstoel, maar de smaak valt lelijk tegen.

Nooit meer ‘She goes Nana’

Terug in het huis, ondergaat Bart enkele testjes in de sportkamer waaruit blijkt dat zijn lichaam 5 jaar jonger lijkt dan het werkelijk is. Kan moeilijk anders, als ADHD’er. Maar dan komt hij toch even tot rust in de zetel, waar hij op de gitaar begint te tokkelen en zijn bekende Sinterklaasliedje (“Ik lig te woelen in m’n bed…”) naadloos laat overgaan in ‘She goes Nana’. “Krèk dezelfde akkoorden zijn het”, klinkt het, waarna zijn gedachten uitgaan naar Robert Mosuse. “Vijftien jaar is het geleden dat hij overleed. Een gast in de fleur van zijn leven. Hij was als alle Rode Duivels samen die op weg zijn het EK te winnen. En dan dat. Een tumor in de hersenstam, niet te opereren. Da’s heel erg. Sinds zijn overlijden heb ik ‘She goes Nana’ niet meer gebracht en ik zal dat ook nooit meer doen. Dat is Roberts liedje.”

Allebei drager van Muco-gen

De dood blijft in het huis waren als even later een van de moeilijkste momenten in Barts leven ter sprake komt: een kindje dat niet levensvatbaar was en meteen na de geboorte overleed. “Tot dan hadden Anneke en ik ons een godenkoppel gevoeld. Alles ging vanzelf, het leek alsof niets ons kon overkomen. Tot het plots mis ging. Zowel mijn vrouw als ik zijn drager van het Muco-gen en die combinatie kan dodelijk zijn. Je kan perfect gezonde kinderen hebben, maar het is een soort vogelpik. Toen we er toch opnieuw besloten voor te gaan en Pablo kregen, dacht ik: zie je wel, we zijn toch onoverwinnelijk!”

De aflevering eindigt ook ontroerend als zangeres Tutu Puoane langs komt en ze samen ‘Dicht bij mij’ zingen’. De Afrikaanse zinnen zijn blijkbaar vrij gewaagd (volgens Bart: ‘ze nodigen uit tot vleselijke geneugten’) en plots stopt Tutu met zingen en vraagt hem op de man af: “Aan wie dacht je toen je dit nummer schreef?” Waarop Bart, verbaasd: “Voor Anneke uiteraard, voor wie anders?”

37 jaar zijn ze samen en blijkbaar nog steeds zéér gelukkig. Fantastisch, toch?

Het Huis, dinsdag om 20.40u. op Eén