Black Box Revelation telt af naar de zomer: “Als we het zwijn uithangen wil dat zeggen dat we het nog graag doen”

Met ‘Poetic Rivals’ zetten Jan Paternoster en Dries Van Dijck een dikke vette kers op de taart die twintig jaar Black Box Revelation viert. Hun zesde plaat werd een gebalde rockplaat die zonder omwegen naar het hart gaat. “Ik heb het gevoel dat er veel blijvers op staan.”

Waren jullie van plan om vroeger terug te komen, mocht er geen pandemie in de weg hebben gestaan?

Jan Paternoster: “Zeker. Door die lockdowns waren we verplicht om langer aan de plaat te werken, maar dat was mooi meegenomen. Daardoor kregen we meer tijd om te experimenteren en onszelf meermaals tegen te komen. Ik denk dat het resultaat daardoor eerlijker is geworden.”

Hoe moet ik me dat ‘jezelf tegenkomen’ voorstellen?

Dries Van Dijck: “Doordat er zoveel tijd was, probeerden we onszelf naar een hoger niveau te pushen. En dat ging met hoogtes en laagtes. Soms waren we megatevreden met een keigoed refrein, terwijl we ons de dag erna konden afvragen of we dat nummer ooit afgewerkt kregen. We hebben nummers in zoveel verschillende jasjes gestoken dat we soms op onszelf botsten.”

En uiteindelijk leidde al dat experimenteren dus toch gewoon tot – even een songtitel citeren – “The Sound of The Rhythm And The Blues”.

Paternoster: “Klopt. Ik denk dat dat misschien wel de voornaamste les was: dat we niet kunnen zonder die ruige livedrums en gitaren die je speakers doen scheuren. Daar halen we het meest voldoening uit, zeker op het podium. In de studio hebben we des te meer beseft dat we een live band pur sang zijn, en dus zijn we ook dat livegevoel gaan opzoeken bij de opnames. Daarom ligt de energie van de plaat zo hoog, omdat je die drang naar het optreden voelt.”

Wie of wat zijn die ‘poetic rivals’, eigenlijk?

Paternoster: “Dat zijn alle culturele invloeden waar je tegen opbokst of je door laat inspireren. Zoals jaloezie in een relatie, maar dan zo extreem getrokken dat je niet jaloers kunt zijn, maar enkel beïnvloed wordt. Ik vond het als titel goed werken met dat contrast tussen het zachte van de poëzie en het harde van de energie en rivaliteit.”

Jullie zijn de nieuwe songs aan de westkust van Amerika gaan uittesten, heb ik gelezen. Wat kun je leren van West-Amerikanen dat je van Vlamingen niet kunt leren?

Paternoster: “Het ging ons minder om het publiek, dan om hoe we die tour georganiseerd hebben. We waren gevraagd op een festival in Las Vegas, en koppelden daar een klein toertje aan, samen met drie andere bands. We deelden een backline, speelden allemaal op dezelfde instrumenten. Dat was heel low profile, maar zo leer je wel welke nummers overeind blijven als je ze speelt op andermans gerief.”

Van Dijck: “Het publiek daar kende ons niet, wist dus niet wat oude of nieuwe nummers waren, en dan was het wel aangenaam om te zien dat de recente songs het meest reactie uitlokten. Dat gaf veel voldoening, het was geruststellend.”

Paternoster: “Dat is ook het gevoel dat we ik bij Poetic Rivals heb: dat er veel blijvers op staan.”

En ondertussen gaan de nummers van deze twee huisvaders toch nog altijd over alcohol en feesten.

Van Dijck: (droog) “Dat is compenseren.”

Paternoster: “Klopt, het was meer verlangen dan uitvoeren. Al gaat het hek natuurlijk van de dam nu we opnieuw buiten mogen.”

Is dat losgaan belangrijk? De perstekst bij ‘Poetic Rivals’ eindigt ook met het geruststellend bericht dat jullie nog altijd het zwijn zullen uithangen.

Van Dijck:(grijnst) “Misschien moeten we de festivals al waarschuwen voor hun backstage. Maar ernstig: mijn broer zei dat die goesting om los te gaan een goede barometer is om te zien of je het nog graag doet. Als je speelt kom je opgepompt van je het podium, vol adrenaline. Het zou gek zijn als je nadien een koffietje drinkt en een krant gaat lezen.”

Tot slot: hoe kijk je nu terug op je passage bij ‘The Voice’? Is dat voor herhaling vatbaar?

Paternoster: “Meer nog: die herhaling komt er, want wat mij betreft was het zeer geslaagd. Men had mij beloofd dat het muzikaal breed mocht gaan, en mij wilde om wie ik ben. Dat bleek ook zo te zijn, en het heeft me zelfs beïnvloed voor Poetic Rivals, als het gaat om mijn zanglijnen. Dat krijg je natuurlijk als je je in die show puur op zang focust, en alles draait rond de vraag hoeveel je kunt laten horen van je stem in anderhalve minuut. Dat hebben we in onze songs doorgetrokken: ik heb me vaak de vraag gesteld of ik genoeg toonde wat ik kon. We hebben op dat vlak de lat zeker hoger gelegd.” (door Matthieu Van Steenkiste)

‘Poetic Rivals’ is nu uit op Universal. Black Box Revelation speelt op vrijdag 30 juni op Rock Werchter.