Een mijlpaal: ‘The Legend of Zelda: Breath of the Wild’ is de eerste topper voor de Nintendo Switch

Nintendo heeft een nieuwe spelconsole – de Switch – maar even belangrijk is dat er ook een nieuwe Zeldagame voor uit is. Naast Mario is dit immers nog steeds hun meest iconische franchise. ‘Breath of the Wild’ is in zowat ieder opzicht een geslaagde stijlbreuk.

Twintig jaar terug was ik betoverd door ‘Ocarina of Time’, de eerste 3D Zeldagame op de Nintendo 64. Die uitgestrekte wereld voor het eerst verkennen, was een magische ervaring. In de latere games na deze klassieker wist Nintendo ons steeds opnieuw te betoveren … maar aan de formule van die toverdrank werd niet zó veel gewijzigd. Voor ‘Breath of the Wild’ had het team van Eiji Aonuma echter een duidelijke missie: zoveel mogelijk afwijken van dat gekende recept, om zo een nieuwe ‘Ocarina of Time’ te maken, een keerpunt voor de reeks dus.

Weg met de tradities

Je moet ‘Breath of the Wild’ niet eens zo lang spelen om te zien dat dit hun doel was. Je merkt al snel dat enkele Zelda-tradities naar de prullenbak zijn verwezen. In vorige games was je de hele tijd op zoek naar nieuwe items om puzzels op te lossen, maar nu krijg je die allemaal in de eerste uren! Zo zijn er vaste waarden als bommen en de boog, maar nieuw is een magneet om metaal aan te trekken. Eens je alle speeltjes hebt, krijg je als beloning een paraglider en mag je letterlijk de wijde wereld in vliegen. Fly Link, fly!

Die wereld is gigantisch vergeleken met andere Zelda-games. Het ‘uitgestrekte’ Hyrule van ‘Ocarina of Time’ komt neer op ongeveer 1% van de kaart in ‘Breath of the Wild’. Hyrule is zelfs groter dan Bethesda’s Skyrim. Dat is allemaal indrukwekkend, maar is de wereld ook interessant genoeg om te verkennen?

Bossen en bergen

Het is hier dat het team van Aonuma het verschil gemaakt heeft. Veel ‘open world’ games beloven vrijheid, maar vervallen al snel in repetitieve gameplay. Je kijkt op de wereldkaart en ziet tientallen icoontjes. Allemaal plaatsen die je kan bezoeken … maar die in je schoot geworpen zijn door de ontwikkelaar. Input van de speler: nihil. Dit voelt bovendien vrij overweldigend aan. In ‘Breath of the Wild’ start je met een lege kaart en ontdek je alles zelf. Je ontwaakt na 100 jaar slaap en Link moet uitzoeken hoe hij Hyrule kan redden. Als je wil weten waar prinses Zelda uithangt en hoe je het grote kwaad moet uitroeien, kan je dat verhaal verder volgen.

Als je daar geen zin in hebt, houdt niets je tegen om de andere kant op te gaan. Trek de bossen in of beklim een berg. Tem een paard en reis naar de uithoeken van de wereld. Hierin heeft Nintendo een zekere hands off aanpak: als je wil zien wat er in de omtrek te bewonderen valt, zal je een hoge uitkijktoren moeten opklimmen. Van daaruit kan je met een speciale tablet (de Sheikah slate) allemaal hotspots op je kaart pinnen. Zie je een rookpluim in de verte? Pin. Wat doet die vreemde cirkel stenen daar? Pin. Voor je het weet, zijn er tientallen plekken die je aandacht vragen, en kan het verhaal makkelijk een paar – of tientallen – uren wachten.

Jij verkent, jij ontdekt

Na een tijd staat je kaart ook vol icoontjes, maar er is een verschil met de andere games waar ik het over had: je hebt die zélf gevonden. ‘Breath of the Wild’ is één lange aaneenschakeling van dit soort ontdekkingen. Na talloze uren, zelfs nadat ik de aftiteling al lang had gezien, was ik nog altijd op zoek naar geheimen en puzzels die ik had gemist. Het is een zalig gevoel om na minuten in de woestijn te hebben geploeterd, toch een oase te vinden. Kijk eens naar ‘Why Breath of the Wild’s empty space is so important’, als je meer wilt weten over Nintendo’s designfilosofie.

De tabula rasa-missie is dus een succes, al mis ik enkele Zelda-tradities wel. Zo zijn er geen lange en complexe kerkers vol vijanden en breinbrekers. Je vindt wel miniversies hiervan verspreid over de wereld. De vier grote mechanische beesten die je moet zien te temmen, zijn ook elk ingenieuze puzzelruimtes. Maar échte trademark Zelda-tempels? Die zijn er niet echt. Ook de pianosoundtrack was voor mij iets te minimalistisch, het muzikale genie van Koji Kondo miste ik zeker. Er zijn wel genoeg geslaagde vernieuwingen. Zo kan je koken met fruit, vlees en groenten die je in de wereld vindt. De gerechten die je maakt, hebben allemaal verschillende effecten. Je kan ook enorm creatief zijn in gevechten en valstrikken maken met vuur, bommen en zelfs onweer! Als het bliksemt, kan je een wapen in metaal naar een vijand gooien, en is de kans groot dat de bliksem hem raakt.

Onmisbare ervaring

Het is duidelijk dat Nintendo zich voor ‘Breath of the Wild’ heeft laten inspireren door het populaire ‘open world’ genre, maar het team deed er zijn eigen ding mee en laat de concurrentie zelfs achter zich. Weinig games hebben een wereld van deze omvang, met zoveel unieke omgevingen en ideeën. Bijna twintig jaar na ‘Ocarina of Time’ is er nu een nieuwe mijlpaal in de Zelda-reeks. Onmisbaar.

‘Breath of the Wild’ is één grote speeltuin en dat zie je in deze hilarische video, must watch:

‘The Legend of Zelda: Breath of the Wild’ is nu uit voor de Nintendo Switch en WiiU.