Coély is klaar voor de terugkeer met Alive: “Ik was vergeten wie ik als zangeres was”

Ze werd moeder, ze overwon een depressie, ze maakte een nieuwe plaat. Elf jaar na ‘Chasing Pavements’, vijf jaar na debuut ‘Different Waters’ is Coély Mbueno iemand anders geworden, maar ook weer niet. Op het kersverse ‘Alive’ klinkt ze steviger en gewortelder dan ooit. “Ik weet nu iets beter wie ik ben en waar ik voor sta.”

Was het gemakkelijk om een nieuw geluid te vinden?

“Neen. Na mijn zwangerschap zijn we met vallen en opstaan aan het werk gegaan. Wat we vaak doen is bij het jammen iets in verschillende stijlen proberen om te zien waar mijn stem op past, wat goed voelt. Net zo goed zijn er echter momenten waarop we even doorgaan op iets, maar ook dat we zo in de vibe zitten dat we niet meer luisteren naar wat we maken. En dan hoor je twee of drie weken later dat je helemaal verkeerd zat. Dan heb je daar soms veel tijd in gestoken, om hoogstens te leren dat je die benadering niet meer moet volgen. Of besef je dat diezelfde track op een andere manier wél werkt.”

Het was ook een zaak om je eigen stem te vinden, las ik. Je had je zodanig bekwaamd in pakweg een Rihanna neerzetten, dat je niet meer wist hoe Coely klonk.

“Zo was het. De rappeuse Coély, die was er. Maar de chanteuse? Die was ik kwijt. Dankzij corona heb ik de tijd gehad om mezelf opnieuw te kunnen ontdekken. En te leren hoe ik de beide kan afscheiden. Ik weet nu hoe ik een Rihanna kan neerzetten, maar ik weet ook wat míjn stem is. En dat doet deugd. Ik weet nu waar ik goed in ben, en die twee dingen combineren zorgt net voor magie.”

Hoe klinkt de echte Coély volgens jou?

“Ik heb zeker soul in mijn stem, maar ook een tikkeltje rock. Ze klinkt ook wat groots en stoer, maar tegelijk ook speels. En als ik wil zelfs wat R&B. En het is zaak te kiezen wat ik er uit wil halen op welke song, zonder dat het klinkt alsof ik iemand anders neerzet. Neen, dit ben ik: ik ben én speels zoals op Nightcall of Mayor , én serieus zoals je hoort in False Gods .”

Het resultaat van die hele zoektocht klinkt mij veel potiger in het oren dan ‘Different Waters’.

“Dat is goed gezegd, want zo is het wel. Ik ben natuurlijk ook als mens, als vrouw veranderd. Ondertussen ben ik bijna dertig, terwijl – wow, hoé jong was ik niet toen ik begon? Het mag dus wel dat ik nu volwassener ben, iets beter weet wie ik ben en waar ik voor sta. Het blijft een zoektocht, hoor, maar ik heb mezelf toch iéts meer gevonden.”

In ‘Fruit Of Bantu’ gaat het ook over je afkomst. Houden je roots je meer bezig sinds je moeder bent?

“Ik was er altijd al mee bezig, maar niet zoals nu. Er is sinds de geboorte van Jabari wel een lading bij gekomen. Dat is ook lastig, en daar gaat het over in Fruit Of Bantu waarin ik zing: D it is hoe ik ben . Jullie kennen mij als dit, maar vergeet niet dat ik ook dat ben . Dat is een belangrijke boodschap voor mijn publiek.”

Je hebt ooit gezegd dat je je lang ‘too white for the black en too black for the white’ voelde. Is dat iets waar je nu uit bent?

“Ja. Nu denk ik: ik ben ik. Ik ben wie ik ben en de juiste mensen accepteren me als wie ik ben. Zo had ik onlangs een vriendin die over een gemeenschappelijke zwarte vriend zei: dat is echt een Congolees . Dat voelde zo goed. Ze zag mij als wie ik ben en dat wil zeggen: beide. Ik ben gestopt om daar nog uitleg over te geven, want ik heb me in het verleden bij momenten zeker verloochend. Maar ik zou het nu niet anders doen, het moest toen om te geraken waar ik nu ben. Als ik het niet had gedaan, was ik nu misschien niet met mijn roots bezig, en dat is nochtans wel belangrijk. Je moet jezelf soms verliezen om jezelf te vinden.” (door Matthieu Vansteenkiste)

Alive is uit op TopNotch/Universal. Coly speelt op 25 maart in de AB in Brussel en op 31 maart in De Roma in Antwerpen.